'Zoveel bewoners met zoveel verhalen en zo weinig tijd'

Tijdsdruk

"Oh nee, ik lag nog zo lekker, het is toch nog niet tijd om op te staan?", vraagt Sina mij nadat ik haar voorzichtig heb gewekt. Zachtjes fluister ik terug: "Zal ik anders later terugkomen? Dan kunt u nog even verder slapen."  Maar daar is Sina niet voor in. "Nee, dan moet het maar, al zie ik erg tegen de pijn op als ik zo weer op moet staan. Maar ik moet er toch doorheen." Inmiddels zit ik op de rand van haar bed en houdt zij mijn hand vast. Ja, die pijn, wat geeft haar dit belemmeringen in haar dagelijkse bezigheden. "Dit is geen leven zo", vertrouwd zij mij toe. Ik moet er toch even om slikken om haar zo te zien.

Tijdens het zorgmoment praten we samen over koetjes en kalfjes. Sina houdt er niet van om te klagen, haar voorkeur gaat uit naar luchtige gesprekken. Op het moment dat ik haar help haar brace aan te trekken, zie ik toch weer een bezorgd gezicht. "Hij zit zo toch wel goed, hè?" Ik laat haar meekijken en voelen, dat stelt haar toch even gerust. "Ze kunnen niets meer doen tegen de pijn", vertrouwt zij mij toe. "Wat heeft wakker worden dan voor een zin?" Ik moet toch wel even slikken van deze directe opmerking, maar wat begrijp ik haar goed. Als het zorgmoment klaar is, geeft ze mij even een vriendschappelijk kneepje in mijn arm. "Jij moet weer door naar de volgende, bedankt voor je luisterend oor." Daar heeft Sina helemaal gelijk in. Mijn zorgroute zit vol, vol met bewoners die tijdig uit bed willen, maar daarnaast ook behoefte hebben aan een luisterend oor. 

Wat heb ik dan het gevoel dat ik mensen tekort doe. Haastig overkomen tijdens een zorgmoment straal ik zeker niet uit, al voel ik wel iedere dag die tijdsdruk. Als ik aangekomen ben bij het appartement van de volgende bewoner en haar met de BEA naar het toilet geholpen heb, vertelt zij mij met tranen in haar ogen dat er vandaag foto's van haar woning gemaakt worden voor de verkoop. De plek waar zij zoveel herinneringen heeft mogen maken met haar man en kinderen. Ik breek even van binnen. Zoveel bewoners met zoveel verhalen en zo weinig tijd.

Als ik dan weet dat er bezuinigingen op de langdurige zorg aan staan te komen, vraag ik mij soms af hoelang ik nog in staat zal zijn om dit werk te kunnen doen. Een mens is geen geoliede machine waarbij je op de automatische piloot je handelingen uit kan voeren zoals lopendebandwerk. Voor de komende week op mijn vakantieadres weer genoeg stof tot nadenken voor mij.