'Ik zie het verdriet in haar ogen en weet dat de prognose niet rooskleurig is'

Nog een laatste wens

Als ik Bets opzoek in haar appartement, zie ik haar achteroverleunen in haar stoel. Haar ogen zijn gesloten en haar mond is open, waardoor zij hapt naar adem. Mijn collega had mij gevraagd even bij haar langs te gaan, want ze is zo benauwd.

Volzinnen spreken lukt haar niet, en ik hoor haar regelmatig hoesten. Bets geeft aan dat ze te weinig kracht heeft om alles op te hoesten. Nog maar een paar weken geleden heeft zij te horen gekregen dat zij terminaal hartfalen heeft. Daarnaast heeft zij ook COPD en een slechte nierfunctie.

Enigszins had Bets zich er al bij neergelegd dat het niet heel lang meer zal duren voordat zij zal komen te overlijden, maar toch wil ze nog graag behandeld worden. "Mijn zoon is eerder deze week overleden", vertelt ze geëmotioneerd en tussen het happen naar adem door. "Ik wil donderdag tijdens de crematie afscheid van hem kunnen nemen." Ik zie het verdriet in haar ogen en weet dat de prognose niet rooskleurig is. Samen met de dienstdoende arts maken we toch een plan en worden verschillende medicamenten en inhalatiemedicatie gestart zodat we er alles aan gedaan hebben om ervoor te zorgen dat zij bij de uitvaart van haar zoon kan zijn.

Echt vooruit zien wij Bets niet gaan en de dyspnoeklachten houden aan. De dag voor de uitvaart start zij nog met een prednisolonkuur en met ondersteuning van zuurstof lukt het haar om de uitvaart van haar zoon bij te wonen.

Als ik anderhalve week later tijdens mijn triagedienst gebeld wordt dat haar dochter graag ziet dat er met morfine gestart wordt, omdat ze door haar dyspnoeklachten zo benauwd is, zoek ik haar samen met de spoedarts op. Bets weet dat er niet veel opties meer zijn. Toch wil ze, voordat er definitief besloten wordt om met morfine te starten, nog eenmalig furosemide intramusculair proberen. Dit mag helaas geen resultaat meer hebben. Omdat ze inmiddels zo benauwd is en hierdoor zo oncomfortabel, geeft zij met tranen in haar ogen aan: "Doe dan maar." Haar dochter houdt haar hand vast en vertelt Bets dat het goed is geweest en zij mag loslaten.

De avond daarop komt Bets in het bijzijn van haar dochters te overlijden. Anderhalve week na het afscheid nemen van hun broer, nemen de zussen afscheid van hun moeder. Als ik daaraan denk, bekruipt mij een naar gevoel, zo kort achter elkaar weer afscheid moeten nemen. Een laatste wens voor haar overlijden werd vervuld: het bijwonen van de uitvaart van haar eigen zoon. Lieve Bets, rust zacht.