Woonbegeleider Anne - 'Ik kijk er zo naar uit! Ik heb haar al een hele poos niet gezien'

November, het is vier uur in de nacht als ik voor de zoveelste keer even bij je om de hoek kijk of je weer hebt overgegeven. Eigenlijk hoop ik dat je slaapt, maar dit is niet het geval. Je kijk me met grote ogen aan en zegt: 'Wil je even bij me komen? Zuster, ik heb niet gespuugd hoor, maar ik heb die bak uit voorzorg hier maar neergezet.' Je braakt veel, zwart van kleur, dit is niet goed, maar voor nu is de afspraak dat de symptomen worden behandeld.

Ik vraag je of je weet waarom je niet kunt slapen, je zegt: 'Ik weet het eigenlijk niet.' Ik vraag of ik even bij je op bed mag komen zitten, je schuift je knieën iets aan de kant en zegt: 'Ja, kom maar hoor.' Ik pak je even bij de hand vast en ik vraag of je niet kunt slapen omdat je piekert. Even kijk je met je ogen weg, dan kijk je me vertwijfelt aan en zegt: 'Ja, ik lig te piekeren, dat overkomt me dan zo.' 'Wil je me vertellen waarover je piekert?', vraag ik. Je begint na enige twijfel te vertellen: 'Ik weet dat ik zo ziek ben. Ja, en ik maak me zorgen over mijn man, dat ik die alleen achter moet laten. We zijn meer dan 60 jaar getrouwd, hoe moet hij dat doen dan, zonder mij?' Je wijst naar een foto, waarop al jullie negen kinderen staan. Ik vraag of je wat over je kinderen wilt vertellen. Je ogen beginnen wat te stralen en je vertelt dat ze allemaal dicht in de buurt wonen, behalve één dochter, ze woont in het buitenland. Je vertelt dat ze met de kerst naar jullie toekomt: 'Ik kijk er zo naar uit! Ik heb haar al een hele poos niet gezien.'

Omdat ik weet dat je wel een opnamewens in het ziekenhuis hebt, mocht dat nodig zijn, vraag ik of je kunt vertellen waarom je dat nog wilt. Je bent heel erg ziek en als je dan geen antwoord geeft, vraag ik: 'Is dat omdat je je dochter nog wilt zien?' Je knikt instemmend en zegt dat ze gevraagd hebben of ze eerder moet komen, maar dat vind je zelf niet nodig.

Omdat ik de nacht erop zie dat het erop lijkt dat je erg uitgedroogd bent en je situatie in een paar uur best veranderd is, geef ik bij de contactverzorgende aan dat ik vind dat er bij de familie wel aangegeven mag worden dat haar dochter in het buitenland gevraagd mag worden om naar Nederland te komen. Ik denk dat kerst te laat is. Ik geef dit aan, omdat ik zie dat je zelf je dochter zo graag wilt zien.

Je dochter komt over. Donderdagavond in Nederland aangekomen, ze is bij je geweest. Ik ben om elf uur, na mijn late dienst, nog even bij je. Even kijken hoe het met je gaat. Je ogen lichten op als ik binnenkom, en je vraagt: 'Kom je nou zo laat nog helemaal voor mij naar me toe?' Ik zeg dat ik graag even wil weten of je dochter geweest is. Ik zie een traan over je wang rollen, zo blij ben je dat ze er is en dat ze de hele avond bij je is geweest. 'Morgenvroeg komt ze weer bij me', zeg je.

Ik krijg de volgende ochtend al vroeg een berichtje van mijn collega, je bent heel rustig ingeslapen. Ik krijg er helemaal kippenvel van. WAT ben ik blij voor je dat je dochter op tijd teruggekomen is, en dat jullie nog van elkaar hebben mogen en kunnen genieten die laatste uren…