Woonbegeleider Anne - 'Die reebruine ogen vergeet ik nooit meer'

Je verbleef bij ons in het hospice, ook om je vrouw te ontlasten. Zij gaf aan dat ze al een heel aantal nachten niet geslapen had, omdat je ’s nachts zo onrustig was. De reden hiervoor was haar onbekend.

We kwamen er al snel achter dat je thuis een ‘spil’ was, je was erg gestructureerd en regelde veel. Een soort stuur voor je vrouw was je.

Je had nog geen twee maanden geleden een diagnose gekregen dat je ongeneeslijk ziek was en dat je niet meer behandeld kon worden. Kwaliteit van leven en zorgen dat jij je zo prettig mogelijk voelde stond voorop. Ik werkte de dag van je opname.

Wat opviel waren je lieve, grote, reebruine ogen met lange zwarte wimpers. Je komt ook erg lief over, onzeker door alles wat er gebeurde. Je overzag het niet meer.

Voor jou was het belangrijk dat je nog op je laptop dingen kon doen, je vrouw bracht deze mee. Je schoot helemaal in de stress omdat het niet lukte om erop te doen wat je wilde. Ik stelde de Wi-Fi in en hoppa, je was blij en dankbaar. Kleine moeite, maar voor jou zo belangrijk.

Je vertelde dat je al jaren geen contact meer had met je kinderen, de reden hiervan vertelde je niet, en ik ben er maar blij van, soms is het beter om bepaalde informatie en achtergrond niet te weten. Je vertelde dat je één keer het gesprek met je dochter bent aangegaan, wederzijds jullie kant van het verhaal te vertellen, dat je haar daarna nooit meer gezien hebt. Op de vraag of je in deze fase van je leven hier de behoefte aan hebt, zeg je: ‘De deur is altijd open blijven staan, maar ik ga niet naar haar op zoek, ik wil rust.’

Je bent een week of drie bij ons geweest, je nam steeds een klein beetje afscheid. Medicatie in eigen beheer gaf je te veel stress, terwijl je het wel nodig had om een stukje eigen regie te houden. We zochten naar andere mogelijkheden om je het gevoel te geven dat je die regie nog wel ervaarde.

Angst, veel pijn en steeds minder regie, maakte dat je het heel zwaar kreeg en dit had je zo niet gewild. Je kreeg medicatie om te gaan slapen, zodat je je angsten en pijn niet meer voelde. In mijn late dienst was je vrouw nog even bij je, ze kwam een keer extra. Ze wist niet waarom, achteraf was dat de laatste keer dat ze bij je kon zitten, gewoon er voor je zijn. Ik nam afscheid van haar, ik was een paar dagen vrij. 'Oh Anne, wat jammer voor mij dat ik je niet meer zie, ik was zo blij met jou, en mijn man ook.' Ik begon wat te blozen, voelde me wat ongemakkelijk, ik gaf dit ook aan: 'Wat is het dan toch dat jullie dit zo voelen?', vroeg ik.

'Ach meid, ik weet het niet, wij voelden allebei dat je er voor ons was, dat is genoeg', zei ze. Ik bedankte je vrouw voor het compliment. Ze ging naar huis met een 'misschien tot ziens'. Ik wist dat dit niet het geval was, soms zeg je dingen niet hardop. Voor ik naar huis ging, keek ik nog even bij je. Nooit meer zou ik je in je reebruine ogen kijken. Ik legde mijn hand even op je voorhoofd, zag je vechten om het leven hier los te laten. Achteraf bleek dat je een kwartier nadat ik weg was, naar het hiernamaals bent gegleden. Die reebruine ogen vergeet ik nooit meer.