'We waren met zijn allen zo bezig om de kinderen bij hun ouders te laten zijn, maar is dit wat de kinderen ook willen?'

Kind in beeld...

Het maakt niet uit op welke manier je met kinderen te maken hebt, vanuit school, vanuit de hulpverlening, vanuit de sport of vanuit de buurt... Soms heb je met kinderen te maken waar het niet goed loopt thuis. Dat kunnen allerlei redenen zijn...

Toen ik nog als gezinsbegeleider werkte in gezinnen, probeerde ik ook altijd met het kind te kijken wat zij nodig hadden om zich veilig te voelen en om zich te kunnen ontwikkelen. Dat was best moeilijk, aangezien kinderen vaak heel loyaal zijn naar hun ouders toe, waardoor ze niet snel zullen aangeven wat ze nodig hebben.

Zo werkte ik ooit in een gezin waarvan beide ouders een lichte verstandelijke beperking hadden. Zij zaten midden in een vechtscheiding. Deze ouders verloren door de scheiding hun kinderen compleet uit het oog. Deze ouders waren alleen maar ruzie aan het zoeken met elkaar. Dit ging regelmatig ten koste van de kinderen.

Op een dag liep ik met één van de kinderen mee om even een boodschap te doen. Ze was 10 jaar en verdrietig en boos op haar ouders. Er was de afgelopen periode veel gebeurt, waardoor het voor mij ook moeilijk was om de kinderen niet uit het zicht te verliezen en niet opgeslokt te worden in de ruzies van de ouders. Terwijl ik met het kind naar de winkel liep vroeg ik hoe het met haar ging. Het kind reageerde dat ze het vervelend vond dat haar ouders nooit eens konden stoppen met ruzie maken. Dat het kind altijd overal tussen zat en de schuld van kreeg. Het kind vertelde dat dat anders was toen het kind een periode in een pleeggezin woonde, ze zou daar graag weer naar terug willen. Maar helaas ging dat niet zomaar... Ik vroeg aan het kind of dat was wat het kind echt zou willen. Het antwoord was ja. Ik was even stil en dacht na. Ik vroeg het kind wat het kind thuis, bij de ouders, miste, wat in het pleeggezin wel was. Het was even stil en toen zei het kind: 'Iemand die aandacht voor mij heeft en iemand die mij een knuffel geeft. Geen geruzie.'

We liepen langzaam verder... Ik dacht na terwijl het kind vertelde over de tijd bij het pleeggezin. Toen we weer bijna bij het huis waren zei ik dat ik na ging denken over ons gesprek en dat ik er nog op terugkwam. Onderweg naar kantoor dacht ik na over de situatie. We waren met zijn allen zo bezig om de kinderen bij hun ouders te laten zijn, maar is dit wat de kinderen ook willen? Het gaf mij een andere kijk op de situatie en een heleboel vragen. Hoe zouden ouders hiertegen aankijken? Wat zijn de mogelijkheden… Wil het kind dit echt? Beseft het kind wat het zegt? Zou het voor ouders een opluchting zijn als zij niet meer de volle zorg hoeven te geven aan hun kinderen?