Blogger Liesje - 'Iedere melding is een nieuwe zoektocht naar wat er is gebeurd en wat er nodig is'

Iedere melding is een nieuwe zoektocht naar wat er is gebeurd en wat er nodig is.

Soms krijg je een melding binnen... Dan kan je je zo voorstellen dat dingen lopen zoals ze zijn gegaan... Situaties die oplopen omdat het minder erg leek dan het uiteindelijk was. Of problemen die al langer sluimerde maar uiteindelijk in beweging kwamen. Een ruzie die escaleerde omdat de hoop bleef dat het wel voorbij zou gaan en beter zou worden. Of soms door de situatie gecreëerd wordt. 

Elke melding is weer een nieuwe zoektocht naar wat er is gebeurd en wat iemand nodig heeft om de situatie weer veilig te maken en verder te kunnen. Soms zijn mensen al zo geschrokken dat 1 gesprek, met alle mensen die erbij betrokken waren, voldoende is. Soms is er meer nodig. Het is vooral belangrijk dat mensen weer verder kunnen in een voor hun veilige situatie. En dan verschilt het nog of er kinderen bij betrokken zijn. Dat geeft vaak weer een andere verantwoordelijkheid die minder vrijblijvend is. Elk kind heeft recht om op te groeien in een veilige omgeving zodat een kind zich op een veilige manier kan ontwikkelen tot een volwassen persoon. Soms denken mensen dat kinderen niets meekrijgen van de ruzies die er tussen ouders zijn… Maar kinderen krijgen veel mee, ook al liggen ze al op bed... Zij horen de ruzies en voelen de spanningen. Met alle gevolgen van dien. 

De schrik als er een melding is gedaan bij Veilig Thuis is vaak groot. Ook zijn mensen bang dat de kinderen gelijk worden weggehaald, wat ik snap na al die verhalen in de media... Mijn eerste doel is dan ook om mensen eerst te kalmeren en uit te leggen wat ik precies ga doen. Dat we, door met elkaar in gesprek te gaan, gaan inventariseren welke hulp er passend zou zijn en welke veiligheidsafspraken we kunnen maken zodat het rustig blijft onderling. Vaak kom je na een goed gesprek al heel ver, soms zijn er meerdere gesprekken nodig. 

Zo had ik ooit een kind wat in twee systemen opgroeide, maar de volwassenen hadden onderling veel spanningen en daar was het kind de dupe van. Tijdens het onderzoek is met iedereen gesproken, het kind zelf was nog te klein om te spreken dus we hebben de mensen om het kind heen gesproken over het kind (zoals de peuterspeelzaal en het consultatiebureau). Het was een risico om alle partijen tegelijk om de tafel te zetten, maar we hadden allemaal 1 doel: Het beste voor het kind. Met dat als hoofddoel ben ik het gesprek begonnen. Ook wilde ik dat iedereen de informatie tegelijkertijd kreeg, om ruis onderling te voorkomen. Ik maakte afspraken van tevoren met iedereen zodat mensen de ruimte voelde om even een time-out te pakken indien nodig. Maar ook dat er geen verwijten werden gemaakt maar dat we vooral naar oplossingen gingen zoeken. Uiteindelijk heeft niemand gebruik gemaakt van de time out. Maar door het kind centraal te zetten haalde dat ook het positieve naar voren en konden er goede afspraken worden gemaakt. Door dat ene gesprek waren nog niet alle problemen opgelost maar was er wel in kaart gebracht wat er nodig was om de problemen die de volwassenen met elkaar hadden bij het kind weg te houden. En iedereen gaf aan open te staan voor hulp. 

Om de tijd te overbruggen voor het starten van de hulp (helaas hebben we te maken met wachtlijsten) zijn er onderling nog goede veiligheidsafspraken gemaakt. Het gesprek werd positief afgesloten en iedereen vertrok met het gevoel zijn zegje te hebben gedaan en gehoord te zijn. 

Een week later sprak ik de al betrokken hulpverlener van één van de volwassenen. Ik vroeg haar hoe het gesprek ervaren was door haar cliënt. Zij gaf een hele positieve terugkoppeling. Dit gaf mij ook weer een goed gevoel over de beslissing die ik had genomen om iedereen tegelijk om de tafel te zetten. 

Het lukt niet altijd om mensen de goede richting te wijzen. Maar ik probeer altijd ergens een samenwerking te vinden om de leefsituatie weer veilig te maken. Soms zijn mensen nog niet zo ver om de situatie te doorbreken. Zoals een volwassene die met zijn/haar partner in een gewelddadige relatie zit. Dan geef ik hun een advies mee in de hoop dat ze daar iets mee doen op het moment dat ze wel zo ver zijn.