Blogger Liesje - 'Dus buiten het feit dat je al weinig mensen kunt vinden voor de baan, is het ook een uitdaging om iemand te houden'

Als een echtpaar wil gaan scheiden is er zelfs een wachtlijst en moeten mensen noodgedwongen soms in een situatie moeten blijven zitten waar ze niet in willen zitten. Woningen tekort met alle ellende van dien. Ouders gefrustreerd omdat hun kinderen nog thuis wonen en het samen in één huis leven moeizaam gaat omdat het kind en de ouders toe zijn aan een eigen leven. Wachtlijsten voor zorg, waardoor mensen die hulp nodig hebben die hulp niet direct kunnen krijgen. Met alle gevolgen van dien... Het is triest om te zien dat iemand niet geholpen kan worden op het moment dat iemand er open voor staat. Dan heeft iemand eindelijk de moed om hulp te vragen en dan kom je op een wachtlijst van een paar maanden. Maar ook preventief hulp inzetten, om te voorkomen dat het misgaat, lukt niet. Het is continu brandjes blussen en weer door... Het moeten kiezen tussen welke situatie erger is, zodat de ander even kan wachten... En uiteindelijk is de schade groter dan nodig. Iedereen werkt de zolen onder zijn schoenen vandaan, maar moet altijd weer door naar de volgende, terwijl je de ander half klaar achter laat. Een praatje is er niet meer bij, even een momentje stilstaan is geen tijd voor. 

Wat het moeilijk maakt is dat je niet altijd alles kan plannen in tijd. Als een kind niet mee wil werken of op die dag zijn hoofd er niet naar heeft staan, kun je moeilijk zeggen dat het nu en binnen een half uur moet omdat je geen tijd hebt. Of als je bij een ouder persoon binnen komt en diegene is wat in de war en verdrietig... Dan kan je niet zeggen dat je geen tijd hebt en dat je door moet. Of als iemand bang is en in de remmen gaat. Dan moet je wel even stoppen en de tijd nemen om het vertrouwen te winnen om iemand in beweging te laten komen. 

Zo was ik laatst bij de dierenarts, mijn hond was ernstig ziek... In de praktijk hebben ze maar één dierenarts en zijn naarstig op zoek naar een tweede dierenarts. Helaas zijn die nergens te vinden. In een andere kamer lag ook een hond waar het heel slecht mee ging, de dierenarts liep tussen beide kamers heen en weer... Ik zag dat ze het enorm druk had en ik wilde zorgen dat ze zo min mogelijk last had van ons. Maar zij trok aan de rem en bleef rustig. Ik was onder de indruk dat ze toch alle aandacht had voor mij en de hond en alles rustig uitlegde. Dat ze heel persoonlijk bleef en toch mij het gevoel gaf dat ze alle tijd voor mij nam. Dat ze begreep hoe belangrijk mijn hond was voor mij. Ik reed met een goed gevoel weg en voelde mij gehoord in mijn zorgen maar tegelijkertijd bedacht ik dat iemand dat toch niet vol kan blijven houden? En er zouden toch genoeg mensen moeten zijn die het ook leuk vinden om dierenarts te worden? Waar zijn ze? En als je dan iemand vindt en je hebt niet eens de tijd om iemand in te werken dan schrikt dat alleen maar af... Mensen zijn dan ook zo weer vertrokken. Dus buiten het feit dat je al weinig mensen kunt vinden voor de baan, is het ook een uitdaging om iemand te houden. Pffff zorgelijk...