'Vliegensvlug trek ik het blauwe OK-pak aan'

De adrenaline giert door mijn lijf. Met handen die bijna trillen, leg ik de stethoscoop op de borstkas van het pasgeboren meisje. Ik kijk naar de klok en probeer te tellen hoe snel haar hartje klopt. De klok geeft 3 minuten en 40 seconden aan. Bijna vier minuten is ze op deze wereld, uit de buik van haar moeder gehaald, in het licht van de felle lampen op de OK.

Een kwartier daarvoor sta ik nog op de afdeling en ben ik bezig met de verzorging van mijn patiëntje van die avond. “Er wordt nú een sectio gedaan”, hoor ik de arts-assistent zeggen. Dit is mijn kans, denk ik. In dokterstempo loop/ren ik achter hem aan, naar de zesde etage. Vliegensvlug trek ik het blauwe OK-pak aan, zet een muts op en hol zo snel als ik kan richting OK 1. Daar gaat het gebeuren, daar komt over een paar minuten nieuw leven op deze wereld. Ik zet een mondkapje op en trek handschoenen aan. Ik krijg ze bijna niet over mijn bezwete handen heen. Snel scannen mijn ogen de ruimte waar alles klaar staat om dit mini-mensje op te vangen. Met 35 weken komt zij iets te vroeg op deze wereld, maar de arts vertelde dat er vooral zorgen zijn over haar gewicht. Waarschijnlijk is ze te klein voor de zwangerschapsduur.

“Zet jij de klok aan?”

Nu! Nu gebeurt het. De verpleegkundige komt met een wiegje door de deur vanaf de OK naar de opvangruimte. Tussen de groene doeken ligt een klein meisje. Op haar hoofdje een bos zwart haar. Eenmaal op de opvangtafel droog ik haar samen met de arts af, zet haar een muts op en haal ik de natte doeken weg. Daaronder zie ik een huilend, roze meisje die inderdaad nog wat aan de kleine kant is.

Ondertussen tikt de klok door en mag ik ook even luisteren naar haar hartje. Wat een lawaai is dat! Niet alleen hoor ik een stevig ritme, maar ook het flinke huilen wat ze inmiddels doet. Gelukkig klopt haar hartje snel genoeg, maar met ademen moet ze een klein beetje geholpen worden. De arts geeft haar wat extra zuurstof met behulp van een kapje. Inmiddels sta ik er een beetje verbouwereerd bij, en ik ben niet de enige! Aan de andere kant zie ik opeens de vader van het meisje staan, hij weet bijna niet waar hij moet kijken. Zijn vinger aait ondertussen over haar handje. Ze grijpt hem stevig vast.