'Vechten doe je allang niet meer'

Hoe oneerlijk het leven is

De donshaartjes op je rug

Meer dan liefde gegeven

Wakend over je broertje

Is samen nu alleen

Hoeveel voldoening je uit je werk kunt halen. Ik had niet kunnen dromen dat ik ergens zo op mijn plek zou zijn. Van stage op de kinderafdeling naar de opleiding tot IC Neonatologie-verpleegkundige en uiteindelijk echt je plek vinden op de neonatologie. Net even een stapje minder heftig – of anders heftig – dan op de IC Neonatologie. Hoe mooi het werk daar ook is, dat was voor mij niet de juiste plek. Maar daar waar ik nu ben kan ik groeien, fleur ik op van de zorg die ik aan kind en ouders kan geven. Gaat het van zorgen voor een klein ukje van 30 weken en 1000 gram tot het begeleiden van ouders op weg naar huis na een lang traject of het korte zorgen voor een op tijd geboren baby die na de geboorte opstartproblemen heeft gehad. Het gaat met vallen en opstaan – voor de ouders, maar ook voor mij.

En soms. Soms loopt het allemaal even helemaal anders dan je ooit had gewild en gehoopt. Heb je geen vat op wat er gebeurt en glipt het lot van zo’n kleintje zo door je vingers heen. Staat de wereld even stil terwijl alles om je heen doorgaat.

Deze is voor jou, lief klein dapper mensje.

Je ligt op je zij. Je oogjes zijn halfopen, maar je kijkt nog maar glazig de wereld in. Je ligt te kreunen. Je kunt zien dat je pijn hebt en oncomfortabel bent. Je bent zo ziek. Het liefste zou ik mijn hand op je bolletje leggen, zeggen dat het wel goed komt en de tijd vooruitspoelen naar het moment dat je met je ouders mee naar huis had gemogen. Maar het kwam niet goed.

Langzaam zie ik je wegglijden, je lijfje slap van ellende. Vechten doe je allang niet meer. Alsof je berust in de situatie, je kunt niet anders dan het laten gebeuren. Rustig en beheerst werken wij ondertussen door. Als in een waas doen we alles wat we kunnen doen. Tot het moment dat je met gillende sirenes naar de IC wordt gebracht.

Met man en macht hebben we voor je gevochten. Gedaan wat we konden doen. Meer dan liefde aan je gegeven. Maar het monster was te groot, had je in zijn greep en nam je van hier weg.

Wat achterblijft is een leeg bed in een kamer vol chaos. Het plekje waar je lag nog warm. Je moeder in tranen. De dokters en ik verslagen en beduusd van wat er is gebeurd. Ik geef de vlaggetjes met je naam aan je moeder mee. De knoop in mijn buik gaat niet meer weg.