'Ik troost wat af en kom soms handen en tijd tekort'

Ik vlieg van de één naar de ander. Van slaperig ontspannen naar wakker gaat soms in enkele seconden. Hartverscheurend huilend vraag je om aandacht, een hand op je bolletje, even contact. En soms – meestal – wil je gewoon je speen om heel fanatiek op te zuigen. Als ik je laatste snik hoor verdwijnen, gaat er naast je nog iemand los. De buurvrouw vindt dat ze lang genoeg alleen is geweest. Alsof ze het aanvoelt dat ik naast haar bezig ben bij haar buurman.

Timing heeft ze wel: ik ben precies klaar. Even bijkomen zit er voor mij dus niet in: ik schuif meteen maar een plekje op en open de deurtjes van de couveuse. Vannacht is het een beetje disco op de zaal, want ze ligt onder de blauwe fototherapielampen. Met een oogmaskertje beschermen we haar ogen tegen het felle licht. Van woede heeft ze alles van zich afgetrokken, haar monitorplakkers zitten allemaal samen op haar buik en het maskertje hangt om haar nek. Haar armen maaien in het rond, trillend van de spanning. Haar handjes wijd open, op zoek naar houvast. Zodra ze mijn hand voelt, knijpt ze of haar leven ervan afhangt. Kom maar meisje, het is al goed. Heel kalm en rustig ga ik te werk, zodat ze langzaam weer een beetje kan ontspannen.

Ik troost wat af en kom soms handen en tijd tekort. Huidhonger – ik geef ze allemaal, waar dat lukt, wat contact en liefde door te verzorgen, te voeden en vast te houden. Aan het einde van de nacht heb ik even tijd om met de grootste kleine frummel te blijven zitten. Tevreden heb je je fles leeggedronken en nu lig je heerlijk tegen mijn borst te slapen. Je beentjes opgetrokken, mijn hand onder je billen en één op je koppie. Ik voel je helemaal ontspannen en tot rust komen, en ook ik zak wat verder onderuit, een zucht ontsnapt.

De opkomende zon tekent ondertussen rode strepen op de muur. Het is half 7 en er verschijnt een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Wat heb ik toch een prachtig werk.

En doordat jij je door mij liet troosten, troostte je op jouw beurt, mij.