'En zo brokkelt het zorgvuldig opgebouwde stukje vertrouwen weer even af'

In paniek sta je naast het bed van je kindje. De alarmen op de monitor had ik al gehoord en gezien, maar ik wist: niks aan de hand. Maar in jouw hoofd kwam echter een heel ander scenario voorbij. 

Hartslag: 0 

Een flatline op de monitor. Het rode alarm knippert gevaarlijk in de bovenhoek. Het geluid staat uit, maar gaat op mijn pieper onverminderd af. 

Als ik de kamer binnenkom lopen, tref ik je trillend aan. 'Zijn hartslag is 0!' Je kijkt verwilderd uit je ogen, totaal in een andere wereld. Een wereld waarin je niet ziet dat jouw kindje al trappelend in zijn bedje ligt, zijn oogjes open heeft, zijn dekentje van hem af schopt en ondertussen zijn monitorplakkers van zijn lijfje getrokken heeft. Ze zitten gezellig samengeplakt op zijn rompertje. Nog net niet triomfantelijk kijkt hij me aan: ‘Kijk eens wat ik kan?!’ 

Snel druk ik het alarm op de monitor uit. Dan sla ik een arm om moeder heen: 'Kijk eens naar hem? Zie je dat alles goed is? Zijn hartje staat niet stil.' Geloven doe je het eigenlijk nog niet. Zo in de overtuiging was je, dat het nu echt niet goed was. 

Het is 12 uur ’s nachts, je lag een kwartier geleden nog te slapen toen je zoontje besloot alles van zijn lijfje af te trekken en bij jou alle spanning en ellende van de afgelopen weken deed oplopen en in je hoofd deed uitvloeien in het meest verschrikkelijke scenario. 

Je zakt neer op de slaapbank naast zijn bedje en slaakt een diepe zucht. Tranen biggelen over je wangen. ‘Ik ben zo bang’, zeg je. Het is zo dapper dat je dat nu uitspreekt. Zo sterk te willen blijven, vechten voor je kindje, te blijven staan. Het lukt even niet meer, en dat is oké. Geruststellen kan ik je maar gedeeltelijk, want dit heeft er even te veel ingehakt. En zo brokkelt het zorgvuldig opgebouwde stukje vertrouwen weer even af. Alles mag een plekje krijgen en heeft verwerkingstijd nodig. En tot die tijd blijft het een wiebelig evenwicht: doodsangst versus vertrouwen op leven.