'Deze twee baby’s gaan nu hier vannacht veel te vroeg geboren worden'

We starten de nachtdienst gemoedelijk. We hebben een jong team vannacht. We zijn met zijn tweeën en een leerling die nog moet starten met de neonatologie opleiding.

Net na twaalven krijg ik een telefoontje van de coördinator. Het is kort maar krachtig: ‘Even voor jullie informatie. We krijgen nu een mevrouw binnen die waarschijnlijk met 33 weken gaat bevallen. Oh ja, het gaat om een gemelli.’ Tuuuuut tuut tuut. Ik krijg niet eens de kans om nog vragen te stellen want ze heeft alweer de telefoon uitgedrukt. Ik besluit direct mijn collega’s even op de hoogte te stellen en maak dan snel mijn werkzaamheden af bij het kindje waar ik nog was.

Geen vijf minuten later word ik weer gebeld. De aanstaande moeder heeft 10 centimeter ontsluiting. Meer hoef ik nu niet te weten. Dit is zo snel gegaan dat er geen sprake kan zijn van longrijpingsprikjes of remming. Deze twee baby’s gaan nu hier vannacht veel te vroeg geboren worden.

Ik schiet direct in actiemodus. Gelukkig is de tweelingkamer die we hebben beschikbaar. Ik haast me en rol twee couveuses naar binnen. Dan zie ik mijn collega aan het einde van de gang staan. ‘Wat doe je?!', vraagt ze. ‘Ik dacht dat je een grapje maakte?!’ 'Eh nee, geen grapje', zeg ik. 'Dit is serieus: we gaan straks echt een tweeling krijgen en ze moeten allebei de couveuse in en waarschijnlijk ondersteuning bij de ademhaling krijgen.'

Vlug maken we samen de kamer gereed. Het is nog een hele organisatie om twee couveuses, twee CPAP-apparaten en een losse monitor zo neer te zetten op één kamer dat het allemaal nog een beetje overzichtelijk en bereikbaar is.

Alles ligt gelukkig klaar als het eerste kindje door de kinderarts in opleiding de kamer wordt binnengebracht. Zoals verwacht heeft het kindje wat ondersteuning nodig. Snel en geroutineerd starten we alles op. Er zit wat haast achter, want de kinderarts staat al zo ongeveer in de kamer met kindje twee. Van binnen mopper ik een beetje. Had ze nu niet nog even vijf minuten kunnen wachten en het tweede kindje op de opvangtafel kunnen ondersteunen met een kapje? Geen tijd! Daar staat ze al in de kamer. Ook kindje twee heeft ondersteuning nodig. Samen herhalen we het proces dat we vlak daarvoor ook hebben gedaan.

Onze leerling houdt ondertussen heel stoer een oogje op de rest van de afdeling. We hebben afgesproken dat ze belt als ze hulp nodig heeft of het niet vertrouwt.

Vader staat inmiddels op de kamer en kijkt een beetje verbouwereerd toe wat er allemaal gebeurt. Beide kindjes hebben CPAP en liggen op hun buik zodat ze hun longen makkelijker kunnen ontplooien. Ze zijn hard aan het werk: uit beide couveuses komt synchroon, constant gekreun.

Ik besluit op de kamer te blijven en voor de beide kinderen te zorgen. Mijn collega gaat samen met de leerling de rest van de afdeling overnemen.

De rest van de nacht speelt zich enorm snel af. Samen met de kinderarts in opleiding kom ik niet meer van de kamer af. Soepel werken we samen, maar het is een tweeling of niet: ze doen het precies even slecht. Ze krijgen een infuus, we nemen lab af en bloedkweken, ze moeten starten met antibiotica en voeding via datzelfde infuus en via een sonde in hun mond. Alles gaat die nacht in tweevoud.

Om half acht krijgen we een dikke pluim van onze dagdienstcollega’s. Ze zijn onder de indruk van wat we hebben moeten doen in onze nachtdienst. Nog vol adrenaline besluiten mijn collega en ik nog even samen te ontbijten; dat hebben we wel verdiend! Moe maar voldaan kruip ik daarna mijn bed in en val in een diepe slaap.