‘Met alle macht wordt gewerkt om haar dichtgeklapte luchtwegen weer open te krijgen’

Zo snel als haar lippen blauw werden en haar hartslag en ademhaling bijna verdubbelden, zo snel staat er nog een collega naast mij die het zes maanden oude meisje overneemt dat ik kort daarvoor nog rechtop hield. Met een ambuballon wordt zuurstof in haar kleine longen gebracht. Met alle macht wordt gewerkt om haar dichtgeklapte luchtwegen weer open te krijgen. De adrenaline giert door mijn lijf. Mijn handschoenen zijn kletsnat vanbinnen als ik ze uittrek, het zweet staat op mijn rug die nog eens extra wordt verwarmd door de blauwe beschermende jas die we altijd dragen bij de patiënten. Als ik het mondmasker afdoe merk ik opeens hoe fijn het is frisse lucht in te ademen. Als in een waas kijk ik van een afstandje toe hoe mijn collega’s en de in allerijl geroepen kinderarts hard werken. Kijk ik hoe het meisje weer stabiel wordt. Hoe haar saturatie langzaam uit het diepe dal klimt. Hoe ze weer roze wordt als ze haar ademondersteuning weer op haar kleine neusje krijgt.

Even daarvoor stond ik, net een maand of twee bezig met mijn laatste stage van de HBO-V, nietsvermoedend aan haar bed. In jaar drie had ik de specialisatie Critical Care gevolgd. Aan een van de praktijklessen heb ik toen ook een blog besteed. Hoe ongemakkelijk ik toen alle stappen van de spoedeisende hulp doorliep. Hoe mijn medestudent en ik een patiënt dood hadden laten gaan (of nou ja, eigenlijk deed onze docent dat expres). Hoe onervaren we toen nog waren. Maar op die ene ochtend van mijn stage werd het echt. Kon ik er niet onderuit. Had ík leven of dood in de hand. Althans, zo voelde het.