'Zorgvuldig plakt de verpleegkundige van het transportteam een paars vlindertje aan het hoofdeinde van het bedje'

Ik werk een avonddienst. Nog voor ik goed en wel begonnen ben, krijg ik overgedragen dat we een overname vanuit de IC-neonatologie krijgen. Een leuke leerzame situatie voor mijn leerling die vrij recent is gestart met de opleiding. Samen met haar bekijk ik de kamer waar het kindje zal komen te liggen. We zorgen voor de juiste instellingen van de monitor, kijken of de apparatuur achter het bedje in orde is. Ik leg haar kort iets uit over het CPAP-apparaat en wat straks allemaal belangrijk is. 

Van de collega van de dagdienst heb ik al wat gegevens van het kindje gekregen. We stappen net de kamer uit als we de ambulance-couveuse de afdeling op zien komen. Samen met mijn leerling installeer ik het ventje, we sluiten alles aan en luisteren naar de overdracht die we krijgen. De kamer stroomt ondertussen ook vol met artsen. Vrijwel tegelijkertijd met het transportteam zijn de ouders ook gearriveerd, dat hebben ze vlot gedaan! 

Zorgvuldig plakt de verpleegkundige van het transportteam een paars vlindertje aan het hoofdeinde van het bedje. Ik kijk naar mijn collega en onze blikken kruisen elkaar. Dit kindje komt niet alleen, hij draagt zijn tweelingbroertje mee. Moeder staat inmiddels aan de andere kant van het bedje en geeft haar zoon een kus. Als ze me aankijkt, zie ik de tranen in haar ogen. De opluchting dat het transport goed is gegaan. Het fijne gevoel van een stapje dichter bij huis. De IC is niet meer nodig. Maar er is ook een angstige onderlaag die we bij bijna alle ouders zien die van de NICU afkomen; hoe gaat hij het hier doen? Hoe moet dat nu weer met allemaal nieuwe verpleegkundigen? Wordt er wel net zo goed voor mijn kindje gezorgd? Kan ik ze wel vertrouwen? Moet ik vechten als een leeuw? Kan ik dat nog wel? Kan ik nu eindelijk een beetje tot rust komen? Gaat het nu goed komen? Zou ik dan uiteindelijk mijn kindje mee naar huis mogen nemen? 

De rest van de avond ben ik bezig om het ventje op zijn gemak te krijgen. Hij heeft er al een heftige en lange tijd opzitten op de NICU en is duidelijk erg geprikkeld door het transport, de vele nieuwe handen, een ander bedje en de nieuwe omgeving. 

Tegen etenstijd krijgen we opeens bericht dat een collega van de nachtdienst ziek is geworden. Na vele belletjes, passen en meten, schuiven, toch nog weer anderen vragen... Kan ik maar één ding aanbieden: ‘Ik ga wel een dubbele dienst doen en blijf vannacht ook nog werken.’ Het is idioot, maar het kán niet anders. Meteen schiet door mijn hoofd dat ik de ouders van het nieuwe kindje even op de hoogte moet brengen dat ik vannacht óók nog blijf en ze dus niet gek moeten opkijken als ik weer naast het bedje sta. 

Gelukkig kan ik nog even anderhalf uur uitrusten op een patiëntenkamer voordat ik mijn nachtdienst begin. En zo komt het dat ik 16 uur achter elkaar voor dit lieve kleine kereltje heb gezorgd. Rond half 7 in de ochtend staan mijn ogen scheel van vermoeidheid en ben ik heel blij met de collega van de dagdienst die extra vroeg is gekomen zodat ik alvast naar huis kan. 

In de weken die volgen zorg ik nog vaak voor het kleine ventje en denk ik nog regelmatig terug aan de intensieve start die we samen hebben gemaakt. Het gaat met ups en downs en na een lange periode is het moment dan eindelijk daar: je mag met je ouders mee naar huis. En samen met jou gaat ook dat paarse vlindertje mee, want je broertje blijft, hoe dan ook, altijd bij je.