Toen het levensmotto van Kirstens vader ineens niet meer werkte – ‘Die klote kanker heeft alles op z’n kop gezet’

Doodsbang is ze. Nee, niet om dood te gaan of dat de kanker terugkomt, maar vooral bang om niet meer de oude te worden. Het is nu zes maanden na de laatste behandeling en het is tijd voor een controle. ‘Die oude “ik” vond ik leuk. Ik had echt een leuk leven’, zegt ze. Er rolt een traan over haar wang als ze denkt aan die herinneringen. ‘Alles ging tot nu toe voor de wind. Ik heb een fijne partner, twee lieve kinderen, leuk werk en veel vriendinnen, maar die klote kanker heeft alles op z’n kop gezet.’

Motto

Kirsten is heel voortvarend te werk gegaan, eigenlijk zoals ze altijd alles aanpakt. ‘Eerst goed nadenken en dan pas doen’ was het motto van haar vader. Het werkte altijd, behalve nu. Ze is het gesprek aangegaan met de chirurg en mij en heeft goed geluisterd. Ze moet hier de tijd voor nemen. Ze heeft zich ingelezen in de informatie die we haar aan het begin van haar behandeling hebben gegeven en uiteindelijk hebben we samen een weloverwogen keuze gemaakt over welke behandeling het beste bij haar past.

Vechten of vluchten

De meeste patiënten hebben na het ‘slecht nieuws gesprek’ enorm veel haast om te starten met de behandeling. Ze zijn bang voor uitzaaiingen, hebben soms het gevoel dat ze ‘besmet’ zijn. Ze willen op de tumor schieten met alles wat ze hebben, ongeacht de consequenties. En dat terwijl dit lang niet altijd nodig is. Wij schieten liever anders; een voltreffer met zo min mogelijk schade. Maar leg dat maar eens uit als patiënten het gevoel hebben dat ze bedreigd worden en direct willen vechten of vluchten zonder nog een seconde te verspillen.

Oplossing

‘Alles heb ik gedaan: sporten, yoga, ademhalingsoefeningen, rustig aan doen, maar niks helpt. Ik blijf moe, kan me moeilijk concentreren en moet steeds van alles afzeggen omdat het gewoon niet gaat.’ Kirsten kijkt me hulpeloos aan, in de hoop dat ik de oplossing voor haar heb. Die heb ik niet en eigenlijk weet ze dat ook wel. ‘Wat zit je nou het meest dwars?’, vraag ik haar. ‘Het is de onzekerheid, het niet weten welke kant het opgaat...’, zegt ze dan.

De weg kwijt

Vroeger was ze een heel onzeker meisje, maar door de tips van haar vader heeft ze geleerd goed te luisteren naar haar ratio, alles af te wegen, een plan te maken. Tijdens de behandeling was het haar houvast. Iedereen prees haar voor haar openheid; dat ze keuzes durfde te maken, haar emoties liet zien. Ze konden haar stap voor stap volgen, maar nu is ze de weg even kwijt. Ze weet niet meer waar hij heengaat.

Nieuw plan

‘Leeft je vader nog?’ vraag ik. Ze schudt haar hoofd en friemelt ondertussen aan haar jurk, mij niet meer aankijkend. Ik laat een lange stilte vallen en stel dan een moeilijke vraag: ‘Wat zou hij nu doen als hij hier bij je was?’ Het is een poosje stil, maar dan kijkt ze op en vloeien de tranen rijkelijk. ‘Hij zou mijn hand vastpakken en zeggen dat ik niet meer achterom moet kijken naar wat was, maar dat ik vooruit moet kijken en een nieuw plan moet maken.’

*De naam van Kirsten is vanwege privacyredenen gefingeerd.