Inktzwart toeval: Angelique had tegelijk met haar moeder en zus borstkanker

Angelique (41), eigenaresse van een kinderdagverblijf, oogt krachtig en vrolijk als ik haar opzoek. Aan niets is te zien dat ze een bizar zwarte periode doormaakte. In augustus 2016 sloeg het noodlot keihard toe. Tijdens een bezoek aan de huisarts vanwege iets onschuldigs, kaartte ze ook nog even aan dat ze af en toe ‘iets voelde wegfloepen’ in haar borst.

Verkeerd weefsel

Ze werd doorgestuurd voor een mammografie en echo. Op de echo werd meteen ‘verkeerd’ weefsel gespot: een tumor van vier centimeter in haar borst, plus uitzaaiingen in de lymfeklieren. Daar zit je dan, als echtgenote en moeder van drie jonge kinderen (nu 13, 9 en 4 jaar). ‘Het hele gezin wordt getroffen’, zegt Angelique.

Ook haar zus

Toen haar zus het slechte nieuws hoorde, ging zij ook meteen langs de huisarts, zij voelde het al een tijdje rommelen in haar borst. Niet te geloven: zij bleek - aan dezelfde kant als Angelique - ook een tumor met uitzaaiingen te hebben, iets kleiner.

Onheilsdiagnose drie

Maar daarbij bleef het niet. Toen de zussen samen in hetzelfde ziekenhuis hun chemotraject doorliepen, liet hun moeder zichzelf grondig checken. Ook al had ze net een ‘goede’ mammografie gehad, toch voelde ze dat er iets niet klopte. En ja hoor: in februari volgde de derde onheilsdiagnose.

Onwerkelijk

Angelique: ‘In een half jaar tijd alle drie borstkanker, het blijft onwerkelijk. Ook in het ziekenhuis hadden ze dit nog niet eerder gehad. Er is nog gen-onderzoek gedaan, maar daar kwam niks uit. Het was dus echt bizar toeval. Ik dacht nog even, het lijkt wel of we zo aandacht willen trekken.’

Elkaar opfleuren

De situatie zorgde in ieder geval dat moeder en dochters nog dichter bij elkaar kwamen. ‘Als ik de chemo in moest, fleurde mijn zus mij op, als zij chemo kreeg was het andersom. Zo zaten we dagelijks met elkaar te bellen. Hier aan tafel maakten we selfies met onze kale chemo-koppies. Onze band werd echt hechter.’

Donkere wolk

‘Voor mijn moeder was het fijn dat ze haar ei bij ons kwijt kon, omdat mijn vader het er zo moeilijk mee had: drie van zijn meiden, ziek! Dan denk je toch wel even, wat voor donkere wolk hangt er boven onze familie?’

‘Heb jij ook luisjes?’

Werken ging in die periode niet, al wipte Angelique af en toe wel even aan op haar dagverblijf, met mutsje op. Lachend: ‘Er heerste hoofdluis, een vader had zijn zoon kaalgeschoren om er vanaf te zijn. Komt er zo’n kleintje naar me toe, wijzend op mijn hoofd: ‘Heb jij ook luisjes?’

Borstreconstructie

Na haar laatste chemo koos Angelique voor een diep flap borstreconstructie met eigen lichaamsvetten. ‘Ik ben geopereerd door dokter Zonnevylle, die kwam na de operatie ‘s nachts nog speciaal terug om te kijken hoe het ging. Daarna deed hij nog zo’n operatie live op tv. Mijn man zat te gruwelen, maar ik vond het zó mooi. Ik wilde gewoon graag weten wat er met me is gebeurd.’

Tip voor de zorg

Voor de zorg heeft ze niets dan lof, al heeft ze nog wel een tip: ’Ik had heel graag één aanspreekpunt gehad. Ik wist vaak niet waar ik moest zijn met vragen. Je bent toch een jaar bezig in zo’n ziekenhuis, kortere lijnen is dan heel fijn.’

Het zal toch niet?

Angelique is klaar met de behandeling, haar tweede controle is achter de rug. Omdat alles nog gevoelig was tijdens het maken van de mammografie, flitste even door haar hoofd, het zal toch niet..? Maar gelukkig, alles was goed.

Heftige nasleep

In maart krijgen haar moeder en zus hun uitslag. ‘De periode na de behandeling is pittiger dan het traject zelf. Opeens wordt gezegd: je behandeling is klaar, je kunt naar huis. Dan moet je echt weer leren op je eigen lichaam te vertrouwen. Dat is lastig. Toen ik griep had en overdag naar bed moest werd ik heel verdrietig, het hele scenario kwam pats boem weer terug. Maar ik weet dat dat overgaat. De kans dat het terugkomt is klein, ook al omdat de behandeling bij ons alle drie zo goed aansloeg.’

Weg ermee!

Ze heeft haar kankerperiode samen met haar kinderen afgesloten. ‘Mijn hele schouw stond vol met kaartjes, opeens wilde ik daar vanaf. We hebben een vuurtje gestookt. Ik zei: “We gaan alle ellende verbranden”. Samen gooiden we de kaarten in het vuur, met al mijn mutsjes erbij. Dat was zo’n fijn moment! Klaar ermee, tijd om het leven weer op te pakken.’

Lees ook:

Marjorie doet onderzoek op de kinder-ic: worden kindjes rustiger van de hartslag van hun ouders? 

GGZ Opweg-verpleegkundige Marloes vervoert verwarde mensen: ‘Het kan iedereen overkomen’