'Soms is het letterlijk zo dat als je driemaal de anamnese afneemt, deze driemaal niet identiek is'

Beste lezers,

September heeft zich inmiddels aangemeld. Voor je ligt weer een nieuwe blog klaar. Zomaar enkele casuïstieken uit de praktijk. Ambulancezorg is lang niet altijd toeters-en-bellenwerk. Daarmee bedoel ik dat veel hulpvragen geen spoedeisend karakter hebben. Echter, het zijn wel zorgvragen die na beoordeling als dusdanig gedefinieerd kunnen worden. We vormen ons een zo goed mogelijk beeld van wat er aan de hand is. Niet altijd krijg je alle informatie daarvoor. Soms bewust en vaak onbewust.

Dan vertelt de patiënt je in de ambulance dat de klachten al veel langer bestaan, of dat er ook klachten zijn die de patiënt niet eerder benoemd heeft.

Soms is het letterlijk zo dat als je driemaal de anamnese afneemt, deze driemaal niet identiek is.

Het percentage patiënten dat ik met spoed naar het ziekenhuis moet brengen is gelukkig klein. Vaak gaat het dan om ernstig trauma, bloedverlies, acute neurologie of cardiologie.

Lees je verder mee in enkele meldingen?

Alle casussen zijn volledig geanonimiseerd.

We zijn onderweg naar een melding. De meldkamer heeft de hulpvraag niet duidelijk kunnen krijgen. Er is sprake van een taalbarrière. Het is op een parkeerplaats waar vrachtwagens veilig kunnen overnachten.

Als we het terrein oprijden zien we in de verte iemand komen aankomen lopen en zwaaien met de armen. Dat interpreteer ik als dat deze meneer ons naar de persoon gaat brengen die onze hulp nodig heeft. Echter, het blijkt te gaan om deze meneer.

Middels Google Translate gaan we aan de slag. Dhr. is een aantal dagen geleden gevallen op zijn elleboog en heeft nu toename van pijnklachten. Bij inspectie blijkt dhr. de arm goed te kunnen bewegen en is het volledig functioneel. Wat me wel opvalt, is dat zijn arm warm aanvoelt en roodheid vertoont in de onderarm. Als ik de twee armen langs elkaar houd, zie ik ook dat er duidelijke zwelling is.

Wat te doen?

Er is geen aanwijzing voor een fractuur. Het beeld dat ik nu zie, zou kunnen passen bij een trombose, dan wel een ontsteking in de onderarm.

Deze dhr. verwijs ik naar de HAP. Een arts moet dit opnieuw beoordelen en bekijken wat er nodig is. Een EHBO-bezoek is hier niet voor nodig. We regelen nog een taxi voor meneer en vervolgen onze weg.

Een volgende melding. In een bosgebied is een meneer met een scootmobiel ten val gekomen. Omstanders hebben zich erover ontfermd en 112 gebeld. Ter plaatse zit meneer in de scootmobiel. Hij is tegen een slagboom gereden en heeft een verwonding in het aangezicht. Samen met meneer naar de ambulance gelopen. Heb daar meneer even volledig nagekeken. Het wondje valt mee en behoeft niet gehecht te worden. Dan vertelt meneer dat hij zijn vrouw is kwijtgeraakt. O, was u samen onderweg dan? Ja, mijn vrouw is op de fiets. Eerlijk gezegd twijfel ik even of dat zo is, omdat ik al bemerkt had dat het geheugen niet optimaal is.

Zijn geboortedatum weet dhr. wel. Oude herinneringen blijven het langste reproduceerbaar. Besluit de huisartsenpost te bellen om te kijken welke gegevens juist zijn. Het adres dat dhr. vertelde, klopte niet geheel. Tevens heb ik nu een telefoonnummer van de dochter.

Deze gebeld en de situatie uitgelegd. Dhr. was inderdaad met zijn vrouw onderweg. Mijn collega en ik kijken elkaar aan. Oké, maar waar is zij gebleven?

Voor nu besluiten we de scootmobiel naar de parkeerplaats te rijden. We sluiten hem af en gaan eerst meneer even naar huis brengen.

Als we bij het adres aankomen zien we een auto voor de deur staan waar een fiets uitgeladen wordt. Een ouderen mw. staat erlangs. Zij is inderdaad de echtgenote. Ze had voorop gefietst en had bemerkt dat haar man niet meer volgde. Deze had een andere weg gekozen. Ook haar fietsband raakte lek. Een behulpzame automobilist heeft haar naar huis gebracht.

En zo was er emotie bij beiden toen ze elkaar weer zagen.

Eind goed, al goed.

We worden geroepen bij een dame die weggevallen zou zijn. Het gesprek bij de meldkamer verliep enigszins onduidelijk. Daarom met spoed ter plaatse.

De deur staat al open. De thuiszorg is ook ter plaatse.

Mw. ligt half op bed en is aanspreekbaar. Ze heeft de ziekte van Alzheimer.

We benaderen haar heel rustig en praten op zachte toon om haar gerust te stellen. Ga naast haar zitten, zodat we op gelijke hoogte zitten. Houd het bij een gepast sociaal praatje.

Onderwijl observeer ik al veel. Ze beweegt alles en praat voldoende. Ook al is de inhoud niet adequaat. Ze ademt rustig en ik zie dat de borstkas symmetrisch opkomt. Ze kan volzinnen maken, oogt niet benauwd en ze transpireert niet.

De thuiszorg geeft aan dat mw. over buikpijn klaagde.

Met toestemming mag ik een paar kleine onderzoeken doen. Vertel erbij dat die geen pijn doen. Dat vindt mw. goed.

De ABCD levert geen bijzonderheden op. De buik is soepel en de peristaltiek is goed. Bij druk op de blaas is dit wel gevoelig.

De slagaders in de lies zijn goed voelbaar en mw. heeft warme voeten.

Samengevat geen alarmsignalen.

Geen aanwijzingen voor vasculaire afwijkingen en geen tekenen van acute buik.

Wel is er mogelijk sprake van een volle blaas. Ook kan nog een urineweginfectie een rol spelen. De mw. van de thuiszorg begeleidt mw. naar het toilet. We vangen meteen urine op.

Deze wordt door de fam. naar de HAP gebracht en indien nodig meteen medicatie voor de behandeling van de blaasontsteking.

De thuiszorg maakt nog een kopje bouillon voor mw. De zorg die ik zie bij de thuiszorgmedewerkster is geweldig. Echt mijn waardering voor de thuiszorg.

We melden ons weer inzetbaar.

Tot zover weer beste mensen.

Take care en wees lief voor elkaar.

John

Instagram: ambulanceverpl_in_praktijk