Ambulanceverpleegkundige John - 'En hoewel het overlijden gedurende het beloop in zicht kwam komt het hard bij me binnen'

De laatste blog van 2021.

Terwijl we in lockdown zijn lijkt en de getallen in de crisis dagkoersen zijn geworden, ben ik doende met de laatste blog van dit jaar. En het gaat een wat meer persoonlijke blog worden. Het is ook wel een zwaar onderwerp, maar ook goed om eens te bespreken zonder inhoudelijk een casus te gaan ontleden. Ook heb ikzelf de behoefte om dit met jullie te delen, omdat het ook een aspect van het werk is. En dat is je gevoel en emotie bij zware inzetten.  Hoe ga ermee om, wat doet het (nog) met je? Een vraag die mij geregeld gesteld wordt. Inzetten waar de scheidslijn tussen leven en dood zo dun is en het draadje breekt en de dood wint. De dood die zo onlosmakelijk aan het leven verbonden is. Formeel de enige zekerheid in het leven. Eerlijk gezegd sta in bij intensieve inzetten altijd in de actie modus. Gevoel en emotie staan uit op dat moment. Je handelt, neemt beslissingen en doet alles wat in je vermogen ligt. Het gevoel en emotie laat je pas op een later moment toe. En dat kun je niet plannen, het gebeurt gewoon automatisch zo. En diegene die in nood is verwacht daadwerkelijke concrete hulp en beleid. Wil niet zeggen dat ik gevoelloos handel. Je kunt hulp en betrokkenheid ineen samen uitstralen.

Je leest er wel eens over, de doodsangst in de ogen zien.

Wellicht goed om voor je verder leest te zeggen dat het met mij goed gaat. Blogs over gevoel zijn altijd persoonlijk. Want gevoel is iets wat over jezelf gaat. In dit geval over mij. Iedereen ervaart gebeurtenissen op zijn eigen wijze. Mag ik je meenemen hoe ik het onderstaande ervaren heb.

Ergens eerder dit jaar:

Ik kende je niet, ik zag je ogen en zie je doodsangst. Dat is wat ik in je ogen zag, toen praten al niet meer ging. Een blik die niet te beschrijven is, maar die je onmiddellijk herkent als je het ziet. Een blik van help me en doodsangst.

Je bent zo extreem benauwd en bij bewustzijn. Ik kende je niet. En zo in een paar minuten was je aan onze zorgen toevertrouwd. Zeg ik tegen je dat wij je gaan helpen en blijf dat herhalen. Je knippert met je ogen. Teken dat je me gehoord hebt. Ik laat je niet los. We doen alles wat nodig is. Je lichaam is zo stress en in nood.

We hopen dat de tijd en de dood jou niet inhaalt. Lange tijd zetten veel zorgverleners zich in om jou te redden.

Intussen regel ik wat dingen die niet in protocollen staan of gebruikelijk zijn, maar nu noodzakelijk zijn en die ik achteraf kan uitleggen.

En dan het bericht dat de dood van jouw lichaam bezit heeft genomen. Onomkeerbaar, voor altijd. Op een leeftijd waarbij de dood iets voor oude mensen is. Het ‘wij gaan je helpen’ heeft een andere uitkomst gekregen. Het heeft niet meer het beoogde effect gehad.

En hoewel het overlijden gedurende het beloop in zicht kwam komt het hard bij me binnen. Meer als ik het zelf gedacht had. Ik ben er geëmotioneerd van en deel het met mijn collega’s. En ze luisteren naar mijn verhaal.

Wat ik ervaar is dat er ruimte is om het open te delen. Je emotie te laten zijn wat het is. De cultuur is tegenwoordig zodanig dat het kan en dat het niet raar of als niet stoer gezien wordt.

Ik heb eerder hier wel eens eerder gezegd, verdriet kun je niet overnemen, wel naast mensen staan als mens.

En dat laatste maakte ook dat het zo binnenkwam. Je hoeft er niet voor in therapie, gevoel mag je toelaten, het helpt je ook weer verder. Het is een normale response. Een emotie uitten, is dan ook voor mij letterlijk de emotie loslaten.

Zoals een collega het verwoordde na een andere heftige inzet: ‘We stappen gemakkelijk over zaken heen, omdat je anders dit werk niet kunt doen, deze inzetten maken me ook bewust dat ik mens ben.’ En dat is precies zoals het is.

Ik kende je niet, ik zie je ogen en zag doodsangst.

En het donkerste uur voor het licht.

Dit was de laatste blog voor dit jaar. De blog gaat even met kerstreces. Een luxe woord, welke voor de zorg niet weggelegd is.

Jullie en mijn werk gaat door deze kerst en jaarwisseling.

In januari 2022 ben ik weer terug met een nieuwe blog. Top als je er dan ook weer bij bent.

Mag ik jullie fijne kerstdagen, geluk, liefde en gezondheid wensen voor 2022. ❤️

Bedankt voor al jullie reacties en vertrouwen in 2021.

Wil je geen blog missen, volg mij dan op FB Ambulanceverpleegkundige in praktijk.