'Maar wat is nu de oorzaak van deze hartstilstand bij deze 15-jarige jongen?'

Goedendag, welkom bij weer een nieuwe blog.

Afgelopen week kwam ik een collega tegen die ik al een poos niet gezien had. Hij zei: ‘En John, veel goed.’ Ik moest even denken, wat zegt die nou. En ja veel is er zeker goed. Ook wel iets anders als ‘alles goed’.  En hoe vaak stellen we die vraag niet en is het antwoord niet zo interessant. Ook al gaat het niet goed met je of je omgeving. Niet altijd heb je zin om toelichting te geven of wil je het ook niet delen. Het antwoord: ‘Ja, alles goed’ is dan meteen het afsluitende antwoord. ‘Veel goed’ nodigt daarentegen meer uit en doet je even bewust worden.

In de blog van vandaag ging het voor de betrokkene minder goed. Stap in en ontdek waarom.

Als Rapid Responder ben ik bij invallende duisternis A-2 d.w.z. zonder toeters en bellen onderweg naar een melding van iemand die gevallen is in het verzorgingshuis. Het is niet duidelijk of er mogelijk een heupfractuur is. Ik ga ter plaatse voor beoordeling.

Het moment dat ik nog 200 meter voor de bestemming ben, roept de meldkamer mij.

Ik krijg een nieuwe ritopdracht 2 km verder. Daar is een melding van een jongen die onwel is geworden in een steegje en die niet meer beweegt. Er is veel paniek. Andere hulpdiensten en een ambulance worden meegestuurd. Een reanimatie is mogelijk. Ik zet zwaailicht en sirene aan en begeef me naar het opgegeven adres. De plaats is me bekend, en dat scheelt alweer extra in tijd.

Ik parkeer mijn voertuig en neem mijn materialen mee. D.w.z. monitor, zuurstof en ALS tas. Een omstander biedt hulp aan en draagt de spullen mee. Altijd uitgaande van een ernstige situatie. En dat het ernstig is, zie ik meteen als ik ter plaatse kom.

Een jonge jongen ligt roerloos op de grond. In rugligging. Het is een donker steegje, met licht van telefoons word ik bijgelicht.

Ik maak de ademweg vrij en beoordeel of er ademhaling is. Die is er niet. Direct vraag ik een omstander te beginnen met hartmassage. Gelukkig een volwassene die net erbij kwam en kan reanimeren. Ik schaal verder op. Politie, brandweer (kunnen op diverse fronten assisteren en zorgen voor licht.) MMT vraag ik ter plaatse. Het gaat om een jong kind met een redelijk volwassen postuur.

Als eerste ga ik patiënt aansluiten op de defi-pads om te zien of er defibrilleerbaar ritme is. Dat is er niet. Ik zie een rechte lijn. Asystolie oftewel geen elektrische hartactiviteit en dat betekent per definitie geen hartslag. 

Onderwijl laat ik de hartmassage doorgaan. 30 maal massage en dan twee maal beademen. Beademen doe ik met masker ballonbeademing aangesloten aan de zuurstof zodat bij elke beademing 100% zuurstof wordt gegeven. 100 vragen gaan door mijn hoofd. Wat is hier aan de hand? Waarom in asystolie?  Antwoorden komen later mogelijk. Nu de focus op wat ik zie. In de verte hoor ik sirenes. Gelukkig is er snel meer hulp.  

De eerste twee minuten van het protocol asystolie zijn voorbij. Ik laad de corpuls op en beoordeel hartritme, nog steeds asystolie. De massage laat ik nu overnemen door de politie die inmiddels ook ter plaatse is.

Onderwijl creëer ik een intra-ossale toegang middels een botnaald in de humeruskop. Meteen geef ik 1 mg epinefrine intra-ossaal. Voordeel van deze toediening is dat het snel op de plaats komt waar het moet zijn. Hiervoor gebruik ik een kant-en-klare spuit, zodat ik niets hoef op te trekken.

Weer 2 minuten verder, corpuls opladen en opnieuw beoordeling.  Nog steeds asystolie, een andere agent neemt het over. Brandweer zorgt inmiddels voor verlichting.  Mijn collega’s zijn er ook bijna.

Onderwijl dat de adrenaline er ongeveer een minuut in zit, meen ik op de monitor complexen te zien. We maken deze ronde van twee minuten af.

Bij de check, we zitten dan aan begin blok 3, zien we ritme op de monitor. Het is een snel ritme met smalle complexen. Daarbij is output (hartslag) voelbaar aan de arteria carotis (halsslagader).

Dat betekent dat massage gestopt wordt. Een eerste opluchting gaat door de hulpverleners

De ademhaling wordt beoordeeld. Hij ademt nog niet dus dat betekent dat we de beademing continueren.  Mijn collega’s zijn ook ter plaatse.

We zekeren de ademweg middels een tube, waardoor we ook gemakkelijk kunnen beademen. Ook wordt een maagsonde geplaatst om de maag te ledigen. Hier loopt direct gelig vocht uit.

Samen met de collega’s doen we re-assessment.

ABCD opnieuw beoordelen.

We hebben nu een patiënt die beademd wordt, eigen hartslag en bloeddruk heeft (eerste meting 130/70). In de D is de EMV-score 

1-1-tube. De pupillen zijn normaal van vorm. Lichtreactiviteit nog moeilijk te beoordelen. De glucose bedraagt 14.

Dan kijken we naar mogelijke problemen in de 4H, 4T en wat we nog kunnen ondersteunen.

4H

Hypoxie: wordt maximaal respiratoir ondersteund, saturatie nu meetbaar en is 95

Hypo/hyperthermie: De lichaamstemperatuur is 35.6 graden. Tympanisch gemeten.

Hypo/hyperglycaemie: Glucose 14. Geen reden voor bewustzijnsdaling

Hypovolaemie; geen aanwijzingen voor bloedverlies. 

4T

Spanningspneumothorax: (klaplong) Niet aanwezig, er is beiderzijds goed hoorbaar inkomend ademgeruis.

Tamponade: Nu geen aanwijzingen voor. 

Trombo embolische processen: Denk aan longembolie of infarct. Het ecg laat geen infarct beeld zien.

Toxine: Is er sprake van een intoxicatie?

Het MMT heeft nog enige tijd nodig om vanuit een andere inzet ter plaatse te komen. We spreken een rendez-vous af bij het ziekenhuis. 

Maar wat is nu de oorzaak van deze hartstilstand bij deze 15-jarige jongen? Een beeld wat gelukkig zelden voorkomt.  Er zijn geen tekenen van uiterlijk letsel. Is er sprake van een ons niet bekende hartafwijking? Middels onderzoek is de politie achter de identiteit gekomen en gaat naar de ouders. De jongen is 15 jaar oud. 

Al beademend en vitale parameters bewakend gaan we met spoed naar de spoedeisende hulp. Een team van verpleegkundigen en artsen vangt ons op. Het MMT beoordeelt mee op de SEH. 

Er wordt besloten om de jongen over te plaatsen voor verdere beoordeling naar een academisch ziekenhuis. 

Er komt nog een bericht binnen dat er zeer grote hoeveelheden stimulerende drankjes genuttigd zijn.

Het enige wat we voorlopig kunnen concluderen is dat dit mogelijk een ritmestoornis heeft veroorzaakt. Andere aanwijzingen zijn er voor nu nog niet. De ouders zijn inmiddels ook op de spoedeisende hulp. Aangedaan zijn ze. Ik praat met hen over ons deel van de hulpverlening. Belangrijk in de beeldvorming voor de ouders. Puzzelstukjes moeten straks op hun plaats kunnen vallen. Daarna neemt de SEH de informatievoorziening over.

We evalueren de inzet. Een niet alledaagse, wel een technisch vaker voorkomende handeling. Echter, bij zo’n jong iemand is er een ander gevoel. Het gevoel van hoe je dit moet plaatsen. Altijd zijn we op zoek naar een verklaring voor wat we aantreffen. Dat geeft vaak een gevoel van meer grip hebben op een situatie.

In latere instantie verneem ik dat de jongen goed hersteld is. Vrij snel zelf is gaan ademen en ook uiteindelijk geen neurologisch restletsel heeft overgehouden. 

In deze casus is het protocol reanimatie Asystolie uit LPA 9 gehanteerd.

De scheidslijn tussen overgang kind -volwassene is soms dun. Ik heb aan de hand van het postuur geoordeeld dat er sprake is van een volwassen lichaam en derhalve de volwassen medicatie toegediend. 

Bedenk dat een adequaat uitgevoerde reanimatie bijdraagt aan het overleven ervan. Het tegengestelde is ook waar. Een adequaat uitgevoerde reanimatie betekent niet automatisch overleven. Echter snel ingrijpen en het herkennen van een hartstilstand zijn positieve factoren die het slagingspercentage verhogen. Ook een reanimatiecursus helpt daar zeker bij.

Belangrijk is om elke 2 minuten de hartmassage door iemand anders te laten overnemen als dat kan. Onderzoek toont aan dat de beste effectiviteit bij 2 minuten ligt. 

#hartslagnu #reanimatie #reanimatiecursus

Tot zover,

Graag tot volgende keer.

Take care? 

John.

Wil je meer blogs lezen? Volg me dan op FB Ambulanceverpleegkundige in praktijk.