'Ziet u wel zuster, ik zei toch dat het niet lukte'

Voor de blog van vandaag neem ik jullie mee op mijn eerste stagedag op de stroke-unit van de Neurologie. Voor degenen die niet weten wat dit inhoudt: hier worden patiënten met een herseninfarct, hersenbloeding of TIA opgevangen. Het is het meest acute deel van de afdeling Neurologie. Spannend, emotioneel en vol nieuwe indrukken!

Eén van mijn eerste patiënten is een vrij jonge man van 57 jaar. Goed bij bewustzijn, maar met flinke uitval aan zijn linkerzijde. Wanneer ik samen met mijn collega de kamer binnenkom en me voorstel, begroet hij me vriendelijk.

Mijn collega laat meneer een paar neurologische testen doen en hij moet proberen de uitgevallen ledematen te bewegen. En juist dat laatste is hetgeen dat me deze dag het meest heeft geraakt. Meneer kon in de dagen hiervoor namelijk helemaal niks met zijn linkerarm en -been. Er zat wel wat gevoel in, maar bewegen was vrijwel onmogelijk voor hem.

Ogen vol ongeloof

Wanneer mijn collega hem vraagt zijn aangedane arm en been te bewegen, komt er dan ook als antwoord: 'Och zuster, dat wil ik wel, maar het lukt echt niet'. Mijn collega geeft niet zomaar op, en moedigt meneer aan het tóch te proberen. Eerst zijn been, daarna zien we wel verder. En ja hoor, heel langzaam maar zeker zien we meneer zijn linkerbeen buigen. Met ogen vol ongeloof kijkt hij ons aan, terwijl wij staan te juichen naast zijn bed. Hij beweegt zijn been naar beneden, en nog een keer omhoog. 'Kijk dan zuster, ziet u het?!' De twee kamergenoten van meneer hebben het heugelijke moment ook meegekregen en complimenteerden hem, ondanks hun eigen ellende, met zijn vooruitgang.

Nu is zijn linkerarm aan de beurt. Hier zit duidelijk minder gevoel in dan in zijn linkerbeen. Toch merken we dat meneer wel wil, en met een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht begint hij aan zijn armbeweging. Althans, dat is de bedoeling. Ik zie hoe meneer zijn romp in een vreemde houding wringt, zijn rug hol maakt en vanuit daar probeert zijn arm op te tillen. Het lukt, maar optimaal is anders. Uitgeput zakt hij terug in zijn beginhouding. 'Ziet u wel zuster, ik zei toch dat het niet lukte'. Mijn collega legt hem uit dat hij alleen zijn arm moet bewegen en zijn romp stil moet houden. Dat het niet uitmaakt als het niet lukt, maar proberen is noodzakelijk.

Huilen van blijdschap

Ik zie een diepe denkrimpel op het gezicht van meneer verschijnen: opperste concentratie. Heel langzaam gaan er één, twee, drie vingers de lucht in. Daarna zijn hand en vervolgens komt zijn pols los van het matras. Meneer kijkt ons aan, verbergt zijn gezicht in zijn goede hand en begint te huilen van blijdschap.  

Het raakt me dat iets wat voor ons zo normaal lijkt, voor een stroke-patiënt zo’n overwinning kan zijn. We denken er niet bij na, maar het lichaam zit zo knap in elkaar! Wanneer ik de kamer af loop, kijk ik naar mijn handen. Ik beweeg mijn vingers, draai mijn polsen en ga een keer nonchalant met mijn hand door mijn haar. Wat ben ik toch gezegend dat het allemaal zo goed werkt..