Thuiszorgblogger Judith: ‘Ik wist dat het bestond, een gebroken hart, maar enkel uit theorieboeken’

In dit blog neem ik jullie mee in het ontroerende verhaal van een cliënte die ik tijdens mijn stage ontmoette. Mevrouw had een oogoperatie gehad en moest nu elke dag gedruppeld worden. Toen ze de deur opendeed, begroette ze me met de woorden: ‘Ha meisje, geen begeleider vandaag? Wat knap!’

Andere wending

Ik ging even met haar aan de keukentafel zitten voor een alledaags praatje, maar het gesprek nam al snel een andere wending. Ze vertelde dat het vandaag de verjaardag was van haar overleden man. Ik wist wel dat meneer overleden was, maar had hier eerder nog niet naar gevraagd. Maar aangezien mevrouw er nu zelf mee kwam, besloot ik toch maar naar het hele verhaal te vragen.

Groot gat

Mevrouw vertelde me hoe haar man jarenlang ziek was geweest, en hoe zij zichzelf had weggecijferd om voor haar man te zorgen. Toen meneer uiteindelijk overleed, viel mevrouw in een gat. Haar dagbesteding, viel in één klap weg. Na een paar rauwe, harde maanden dacht mevrouw dat ze redelijk kon omgaan met het verdriet, maar niets bleek minder waar: tijdens een uitje met de stichting waar ze lid van was, zakte mevrouw in elkaar.

Gebroken hart

Ze werd meegenomen door de ambulance op verdenking van een hartinfarct, maar de artsen konden niets vinden. Na een week van onderzoeken en testen kwam eindelijk de uitslag: mevrouw leed letterlijk aan een gebroken hart. De peesjes die haar hartkleppen open en dicht lieten gaan, waren deels gescheurd. En ze had nog ‘geluk’ gehad, want als dit een paar maanden langer had geduurd, was ze eraan gestorven.

Wanhoop

Ik geloof dat ik mevrouw al die tijd met open mond heb aangehoord. Ik wist dat het bestond, een gebroken hart, maar enkel uit theorieboeken... Mevrouw vertelde verder: hoe ze af en toe de tafel dekte voor twee. Hoe ze nog iedere avond baalde als ze weer eens te veel eten maakte, en het dan van pure wanhoop maar in de koelkast zette voor de volgende dag. Ik deed mijn best om mijn tranen te verbergen; wat vond ik deze vrouw dapper en sterk!

Respect

Opeens keek mevrouw me aan. ‘Zuster’, zei ze, ‘vind jij dit nu niet abnormaal?’ Ik kon het niet laten om even haar hand te pakken. Ik verzekerde mevrouw dat ik niets gek vond, en dat ik ook helemaal niet dacht dat haar rouwproces abnormaal was. Mevrouw was na jaren van verdriet en zorgen haar levenspartner kwijtgeraakt, haar maatje. Zoiets heeft tijd nodig. Ik vertelde haar hoeveel respect ik voor haar had, en hoe zeer haar verhaal me raakte. Ik zag hoe er over haar wang één traan rolde. Eén traan, maar wel één die meer zei dan duizend woorden. Opluchting, pijn, verdriet, maar ook geluk om de mooie herinneringen.

Dankbaar

Toen ik de week daarna terugkwam op mijn stage, lag er een kaartje klaar voor me: ‘Zuster, jij bent de eerste die driekwartier deed over een oogdruppel, maar wat ben ik je dankbaar. Jij wordt een goeie ?.’ En toen was het mijn beurt voor die ene traan.