Zoveel klootzakken op de wereld, waarom ik? - Broeder Sjuul over een gefrustreerde uitbehandelde patiënt (25)

‘Grafkanker pleuriszooi.’ Mijn patiënt is gefrustreerd en slaat met zijn hand tegen de deur. Resultaat? Kapotte hand en een gat in de deur. Deze jongen is 25 en woont samen met Rosalie, een oud collega van mij. Ze zijn voor elkaar gemaakt, maar binnen nu en drie maanden is het een einde oefening en blijft ze alleen achter. Hij heeft een kale kop van de chemo, ingevallen gezicht en hij is moe.

Grote frustratie

Jongeren die terminaal ziek zijn, zijn vaak erg gefrustreerd. Zoveel klootzakken op deze aarde, waarom ik? De frustratie is onderdeel van een veel groter geheel, namelijk een rouwproces. Als ik in de ogen van deze jongen kijk, zie ik puur verdriet en frustratie. Ik sta er als zorgverlener buiten en zieke mensen zijn voor mij patiënten, maar ik zou hetzelfde doen als ik word opgegeven.

Hulpeloos hoopje

Zijn hand begint langzaam bloed te druppen, hij kijkt er een beetje hulpeloos naar. Dan begint hij hard te huilen, lang halend zit hij als hulpeloos hoopje op bed. Ik heb een zwak. Jankende mannen,  daar kan ik niet tegen. Dus ik slik. Een paar seconden kijk ik en dan loop ik zacht naar hem toe. Ik ga voor hem op de grond zitten. Of hij het merkt? Geen idee.

Infectiegevaar

Ik kijk naar zijn kapotte hand. Het is geen diepe wond, maar hij zal wel ontsmet moeten worden. Door de hoge dosering van de chemo is het infectiegevaar in hogere mate aanwezig. Langzaam pak ik zijn hand. Op dat moment schrikt hij pas uit zijn tranen. Ik zeg zacht: ‘Dit moeten we wel schoon maken en verbinden anders gaat het infecteren.’

Kappen nou!

Ik vind zijn uitbarsting niet gek, ik denk dat ik alles kort en klein had geslagen als ik in zijn schoenen had gestaan. Rosalie kon het niet aanzien, ze begon te vloeken toen ze het zag. ‘Roos, kappen nou!’ zeg ik heel resoluut, ‘ga even koffie maken ofzo, ik kom zo.’

Bokshandschoen

Ze kent me gelukkig en neemt mijn blik en woorden serieus. Ik ontsmet de wond. Ooit volwassenen laten gillen? Probeer jodium in een wond en je hebt geheid resultaat. Daarna doe ik er braaf wat verband omheen en zeg dat hij als hij de volgende keer iets wil slopen, hij dat beter kan doen met een bokshandschoen. Bij die opmerking moet hij glimlachen.

Pandabeer

Ik probeer zo min mogelijk zorg te verlenen bij bekenden van mij, maar Rosalie smeekte het me bijna. Dus moet ik dan nee zeggen? Lijkt me niet toch? Als ik beneden ben, zie ik Roos als een soort pandabeer – lijkbleek met zwarte mascaravlekken rond haar ogen - bij het koffiezetapparaat staan.

Sterk

Ik schenk koffie in. Nou ja, koffie? Roos en haar vriend drinken geen koffie. Dus koffie zetten is niet haar sterkste vak. Toen ik het lepeltje erin stopte, werd dat nog net niet opgelost. Zo sterk was die koffie. Na een slok dacht ik dat mijn complete gebit en tong afstierven.

Verhuren aan de dierentuin

Een tijdje kijken we elkaar aan. Quasi-lollig probeer ik: ‘Lust je een stukje bamboe?’ Ze kijkt me niet-begrijpend aan. Ik wijs op de spiegel en als ze kijkt moet ze heel hard lachen. ‘Ach, als dit voorbij is,  kan ik mezelf voor een miljoen verhuren aan de dierentuin als panda.’ We beginnen nog harder te lachen.

Geen ruzie

Roos, je komt er wel. Het is zwaar, ik weet het. Maar maak alsjeblieft geen ruzie, want de laatste maanden zijn ook de laatste momenten dat jullie herinneringen kunnen maken. Haar vriend had achter de deur staan luisteren. Ik stap naar achteren en gebaar dat hij naar haar toe moet. Een mooi gezicht, twee heel lieve jongen mensen die zielsveel van elkaar houden.