‘Trek alles uit de kast voor je cliënt, want soms is het hun laatste keer’

Het gebeurt steeds vaker dat ik mijn geluk mis, het geluk dat ik uit mijn werk zuig als een volleerd vampier. De kleinste glimlach, die ene twinkel, even die hand op iemands schouder in moeilijke tijd. Steeds vaker staat mijn ideologische zorgbeleid lijnrecht tegenover de managers of andere hooggeplaatsten.

Wensambulance

Zo herinner ik me het verhaal van Joris, de zoon van mevrouw Van Daalen uit het hofje naast de kerk. Ik kom daar voor zijn moeder, nog geen veertig lentes jong. Altijd volg ik mijn vaste route, alleen vandaag niet. Want de wensambulance komt om zeven uur en ze wil voor die tijd verzorgd zijn.

Zoon wordt arts  

Haar lieve zoon Joris, een knul van 26, heeft vandaag een diploma-uitreiking, geheel in stijl. Dresscode: gala. Ik weet dat ze niet veel geld hebben. Haar zoon zal afstuderen als arts en hoe vaak maak je dat nou mee als moeder!

Alles uit de kast

De week ervoor vertelde ze dat ze er zo graag bij wilde zijn, maar geen jurk had. Ze niet wist hoe ze voor hem een pak moest kopen en hoe ze daar met al die pompen moest komen. Dat was voor mij aanleiding om alles voor hen uit de kast te trekken.

Trots

Ik druk op de bel en Joris doet de deur open. Het is een mooie jongen om te zien. Ik blijf professioneel, maar ik heb ook oogjes! Mevrouw Van Daalen is zo trots op hem. Ze wonen samen in dat kleine hofje.

Slaaptekort

Joris lacht en zegt: ‘Wat zie jij eruit.’ Ik weet het. Mijn vriend had die nacht een drukke nachtdienst waardoor ik in waakslaap heb gelegen en bij ieder geluidje wakker werd. Al met al functioneer ik op vijf koppen koffie en een Bisoprolol. Maar de wallen onder mijn ogen verraden het slaaptekort. Ik lach en zeg: ‘Ach, het werd gisteravond een beetje laat.’

Lachen, gieren, brullen

Ik begin aan een douchebeurt waarin ik zelf vier keer van top tot teen zeiknat word. Het is nogal een opgave om iemand te douchen zonder dat de pompen nat worden. Lachen, gieren, brullen geblazen, dus.

Nieuw jasje

De deurbel gaat. Daar zullen ze zijn. Het leukste van homo zijn? Ik heb vrienden die kapper zijn, vrienden in de make-up en in de mode! Die heb ik dan ook geregeld. Ze komen mevrouw Van Daalen in een nieuw jasje steken.

Hulpteam

Joris komt naar boven en zegt: ‘Sjuul, er staan drie jongens voor je op de stoep.’ Ik begin te lachen en zeg: ‘Ach, nee toch, ik kom nooit van ze af, maar vandaag zijn ze er voor je moeder. Niet alleen voor je moeder trouwens, ook voor jou! Ze komen me helpen.’

Metamorfose

Twee gezichten vol ongeloof. Ik vind het heerlijk om ze zo te zien kijken. Inmiddels komt de wensenambulance ook aan. Ik help mevrouw Van Daalen op de brancard en ze wordt geholpen door mijn vrienden, het haar wordt opgestoken alsof ze nooit ziek geworden is, haar make-up wordt gedaan. En Joris? Die kijkt hoe we zijn moeder weer op laten bloeien.

Disney-prinses

Wanneer de jurken worden uitgehangen, kijkt ze een beetje mistroostig en zegt zacht: ‘Dit kan ik helemaal niet betalen.’ Ik kijk mijn modevriend aan en we lachen. ‘Dat hoeft niet. De jurk die u het mooist vindt, mag u houden’, zeggen we nog net niet in koor. Na veel aandringen gaat ze akkoord en kiest ze een rode jurk. Ze is net een Disney-prinses; dan heb ik het over grote ogen en een lach, zoals Disney dat bij de oude filmfiguren wel vaker laat zien.

Strak in pak

Joris staat met tranen in zijn ogen. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Dit vergeet ik nooit meer!’ Maar we zijn nog niet klaar. Vier maatpakken verschijnen uit de auto. Vol verbazing kijken ze me aan. Joris kiest uiteindelijk een pak dat past bij de jurk van zijn moeder. Ik wissel alle cassettes uit de pompen en stel ze opnieuw in.

Luid applaus

Inmiddels is het negen uur in de ochtend. Buiten staan de buren. Het hele hofje is uitgelopen om naar mijn mevrouw Van Daalen en jongeheer Van Daalen te kijken! En daar gaan ze in optocht, mijn vrienden lopen naar de auto. Ik bedank hen voor wat ze hebben gedaan en we nemen afscheid. Onder luid applaus komt mevrouw Van Daalen op de brancard naar buiten gereden, en nog een groter applaus is er voor haar zoon. Mijn visie op zorg? Trek alles uit de kast voor je cliënt, want soms is het hun laatste keer!

Liefde

Niet veel later overlijdt mijn jongedame Van Daalen. Moe van haar strijd is ze 's nachts ingeslapen. Een maand of twee daarna kom ik mijn modevriend tegen. Hij loopt hand in hand met Joris. Ik blijf van een afstandje kijken. Ze geven elkaar een kus en lijken zielsgelukkig samen. Op dat moment kijk ik even naar boven, naar de lucht, en ik glimlach. Een lichtstraal schijnt op de plek waar ik sta.

Kleine dingen

Soms kun je beter op de achtergrond gaan staan, simpelweg omdat het nou eenmaal de makkelijkste weg is. Maar door hele kleine dingen kun je het geluk dan toch laten zien. Ik kan dit doen, omdat mijn netwerk het toelaat. Samenwerken tussen disciplines doen we in de zorg nou eenmaal graag!

Huwelijk op komst

Joris is inmiddels verloofd met Timon (de modevriend). Ik wens ze heel veel geluk. En mevrouw Van Daalen? Ja, die kijkt mee, dat weet ik zeker. En als het zover is, zal ik bij hen staan in de kerk. Niet als zorgverlener, maar als vriend!