'Sinds dat moment heb ik alleen maar lof van haar gehad over mijn werk'

Johanna Cornelia Broer, beter bekend als Jo. Een patiënt die ik niet snel zal vergeten; een dame die altijd heel zelfstandig was maar door een CVA nu in een elektrische rolstoel zit. Jo en ik moesten erg aan elkaar wennen, maar nadat we die fase doorstaan hadden, konden we over alles praten.

Zo stond ik haar te wassen, omdat haar CAD (urinekatheter) gelekt had, en schijnbaar trok ik aan haar schaamhaar. Jo is, zoals ze het zelf noemt, nogal een spektakel, met veel volume. Anders gezegd, een corpulente dame met beperkt zicht. Van boven klonk het: “Godverdomme, je doet me zeer. Beetje voorzichtig met die oude brievenbus, er is al 40 jaar geen post meer geweest.”

Ik ben niet snel onder de indruk.

Ik kom omhoog en zeg: “Ik zie het. Het is net appelmoes; als je dat 40 jaar laat staan, groeit er ook haar op,” zei ik met een stalen gezicht. Het duurde even voor de opmerking viel, en ze zette het op een lachen. De rest van die week heb ik dat aan moeten horen. Sinds dat moment heb ik alleen maar lof van haar gehad over mijn werk.

Maar goed, Jo is halfzijdig verlamd, een paralyse. Ik ben bekend met het feit dat mensen soms kramp kunnen krijgen in die kant, omdat die spieren niks meer gewend zijn. Dus die nacht belt ze en schreeuwt het uit van de pijn in haar been. Ik zal jullie de scheldwoorden besparen, maar Jo heeft een groter scheldwoordenboek dan ik zelf heb.

Dus ik naar Jo, en ik duw op de spier waarvan ik het aannemelijk vond dat die in de kramp geschoten zat. Het gevloek werd harder, en dat was voor mij het teken dat ik de juiste te pakken had. Zo ben ik begonnen met doorbewegen. Na vijf minuten werd ze rustiger en na tien minuten was het zo goed als over.

Doorbewegen is geen standaard meer.

Zelf heb ik dat niet geleerd op school; schijnbaar was dit vroeger wel een vak, maar ik heb het nooit gehad. Waar ik het dan wel heb geleerd? Van een stokoude verpleegkundige van de Neuro afdeling. Die samen met mij op de IC heeft ondersteund tijdens de pandemie en mij alle tips en trucs heeft geleerd die ik tot nu toe nog steeds gebruik.

Voor mij is het geen standaard zorg, meestal zelfs alleen voorbehouden aan een fysio om die opdracht aan ons te geven. Maar ik ga geen fysio bellen om 03:00 uur ’s nachts om te vragen, dus ik doe wat ik voor mezelf kan verantwoorden.

Jo stuurde iedereen op me af.

Na een aantal nachten heerlijk vrij te zijn geweest, kwam ik op de afdeling terug en werd ik belaagd door collega’s die vroegen wat ik nu precies had gedaan bij haar. Ze had tegen de dagploeg gezegd dat ik magische vingers had; je kunt je voorstellen dat die op zijn minst bedacht hadden dat ik die vrouw gemasseerd had. Samen met de collega’s ben ik naar Jo toe gelopen om te laten zien wat ik had gedaan die nacht tegen de kramp. Ik vertelde waar ze op moesten letten en dat ze vooral niet geforceerd moesten gaan staan duwen, want dan maakte je van alles stuk. Alle spieren en gewrichten doen zelf het werk als je maar weet welke standen en bewegingen je moet maken.

Kaartje van familie.

De week erop ontving ik een kaartje van de familie van Jo als bedankje voor de goede zorg. Jo had het verhaal verteld, en zo is het balletje gaan rollen. Eén van de kleinkinderen is via TikTok op Broeder Sjuul gekomen en zo via Instagram op mijn website waar mijn adres dan weer vermeld staat, omdat ik dat verplicht ben te vermelden.

Het kaartje staat nog steeds op mijn boekenkast. Bij Jo? Daar werk ik alweer eventjes niet meer, maar toch is het een soort trofee, dat kaartje! Want ik heb bereikt wat ik wilde bereiken: Ik kan elke dag het verschil maken.