Hoe Zuster Toos zich afvroeg: ‘Was het mijn schuld dat zij geen afscheid heeft kunnen nemen?’

Meneer was ziek, ernstig ziek. Pas halverwege de zestig, dus nog veel te jong. Zijn vrouw en enige dochter zaten bij hem te waken. Ze konden het maar moeilijk bevatten dat ze hun man en vader kwijt zouden raken.

Veel pijn

Die dag was het een ellendige dag voor meneer. Hij had het benauwd en had heel veel pijn. Ik was die dag al drie keer opgeroepen samen met de huisarts. We kregen de pijn en benauwdheid niet onder controle.

Wil je komen?

Na een lange dienst stapte ik net thuis door de deur toen mijn mobiel begon te rinkelen. ‘Carina, wil je alsjeblieft komen, want het gaat niet goed met papa.’ Dus stapte ik rechtsomkeert de deur weer uit.

Kronkelend van de pijn

Toen ik aankwam bij meneer zag hij blauw van benauwdheid, en kronkelde hij door het bed van de pijn. Mevrouw en dochter zaten met tranen van onmacht rond het bed. Gelukkig was ook de huisarts er al vrij snel.

Even slapen

Na overleg met meneer werd er gekozen om morfine en dormicum te spuiten. In de hoop zo pijn en benauwdheid te verlichten en meneer door de dormicum even zou kunnen slapen. Maar omdat meneer al zo ziek was, werd ook de mogelijkheid besproken dat hij door de medicatie dieper weg zou kunnen zakken dan anders.

Gedag zeggen

Zijn vrouw zat aan zijn bed nog tegen hem te praten en zei gedag onder het mom van ‘je weet maar nooit’. In die tijd maakte ik de injecties klaar. ‘Zal ik eerst de medicatie spuiten,’ vroeg ik aan zijn dochter, ‘dan kun je zo op je gemak nog gedag zeggen.’ Ik spoot de morfine en daarna de dormicum, beide in zeer lage startdosering.

Geen afscheid

Maar nog vóór ik de dormicum helemaal had ingespoten, zakte meneer helemaal weg. Ik had dit nog nooit meegemaakt, zo snel en zo finaal van de wereld. Hierdoor kon zijn dochter dus geen bewust afscheid meer nemen. Meneer overleed twee dagen later zonder ooit weer bij kennis geweest te zijn.

Mijn schuld

Lang heeft het gevoeld dat het mijn schuld was dat ze die kans niet heeft gehad. De huisarts zei dat het niet zo was, en dat dit met zo'n lage dosering ook eigenlijk niet kon. Maar toch het voelde voor mij als een verkeken laatste kans.