Hoe zuster Toos getuige was van een heel speciaal moment - ‘Mijn lief, wil je met me wandelen?’

61 jaar getrouwd waren ze. ‘Ik vond het eerst een enorme patser hoor zuster’, zei mevrouw. ‘Hoe hij daar liep met zijn uniform, ik moest niets van hem hebben.’ ‘Maar hoe heeft u samen dan toch verkering gekregen?’ vroeg ik.

De aanhouder wint

De ogen van mevrouw begonnen te stralen. Meneer had haar twee weken lang elke middag opgewacht als ze klaar was met werken. En elke keer vroeg hij haar of ze met hem wilde gaan wandelen. ‘Na twee weken kreeg ik medelijden met hem, dus zei ik “ja” om van hem af te zijn’, vertelde mevrouw.

'Rijk' gezin

‘Nou dat is u goed gelukt’, zei ik lachend. ‘Ja het liep inderdaad even anders’, zei mevrouw. Na drie maanden verkering waren ze getrouwd. Drie kinderen, kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind waren ze inmiddels rijker.

Klein vogeltje

Maar nu was alles anders. Sinds een tijdje heeft mevrouw een ‘nieuwe’ man. Langzaam krijgt Alzheimer steeds meer grip op hem. Hij herkent zijn kinderen soms niet meer. Spreekt zijn kleindochter aan met ‘mevrouw’. Hele dagen kan hij als een klein vogeltje stil op de bank zitten.

Wil je wandelen?

Ook tijdens ons gesprek zit meneer in het hoekje van de bank. Ons gesprek lijkt langs hem heen te gaan. Terwijl ik met mevrouw verder klets, staat hij ineens op. ‘Wat ga je doen?’ vraagt zijn vrouw. Hij komt naar haar toe schuifelen en pakt haar hand. ‘Dag mijn lief, mijn liefste lief, ga je met me wandelen?’ vraagt hij aan mevrouw.

Getuige

De tranen rollen over haar wangen. Ik besef dat ik getuige ben van een heel speciaal moment, en ook mij staan de tranen in de ogen. Veel dingen vergeet je in je leven, maar gevoel laat zich niet verdrijven. Dat liet deze gebeurtenis me weer even duidelijk zien... Meneer en mevrouw zijn allebei overleden, maar ik hoop dat ze daarboven de sterren van de hemel wandelen.