Hoe Zuster Toos een cliënt aan het denken zette: is het verpleeghuis wel de juiste keuze?

‘Zuster ik wil zo graag thuis blijven.’ Ik hoor die zin zo vaak. Opname in verzorgings- verpleeg- of ziekenhuis is voor velen een nachtmerrie. Thuis wonen refereert voor hen denk ik aan zelfstandigheid.

Krakkemikken

Dik in de 90 was ze toen. Altijd nog redelijk gezond geweest en zeer, zeer, zeer zelfstandig. Nu begon ze toch wat te ‘krakkemikken’, zoals ze dat zelf benoemde. Een lief huisje aan het water met daarachter een weids uitzicht over de polder. De badkamer en slaapkamer boven.

Camouflagegips

Die trap was de laatste tijd een obstakel gebleken, nadat ze in het gips was komen te zitten. Typerend voor de bikkel die ze is, koos ze voor camouflage-gevlekt gips. ‘Dan valt het niet zo op dat ik wat mankeer’, zei ze lachend.

Spaargeld

Tijdens de zorg vertelde ze dat haar kinderen hadden gezegd dat ze van de garage wel een slaapkamer met badkamer konden maken. Dan hoefde ze niet meer de trap op. ‘Maar dat kost me bijna al mijn spaargeld, ik denk dat ik beter naar een verzorgingshuis kan’, zei ze met een zucht.

Knettergek

‘Wordt u blijer van een volle bankrekening, of wordt u blijer van het huis waarin u al zolang woont, en elke ochtend een miljoenenuitzicht heeft als u de gordijnen open schuift?’ vroeg ik. ‘En daarbij: u bent veel te zelfstandig voor een verzorgingshuis. De zusters daar worden knettergek van u’, zei ik lachend.

Miljoenenuitzicht

De verbouwing is er gekomen, mevrouw geniet tot op de dag van vandaag van haar miljoenenuitzicht. Ik zeg: op naar de 100 ?.