Hoe zuster Toos werd uitgefoeterd door een huisarts: ‘Handig, zo'n verpleegstertje met röntgenogen’

Vroeger leerde ik van mijn ouders dat je geen grote mond mocht hebben. En dat kindjes die vragen worden overgeslagen. In mijn werk heb ik geleerd dat zusters die zwijgen ook niets zullen krijgen, en je soms wel degelijk een grote mond bij moet hebben.

1+1=2

Jaren geleden werkte ik in de stad. Ik kwam bij een cliënt binnen. Meneer lag op de vloer in de woonkamer. Uit bed gevallen, vertelde hij, en hij had er de hele nacht gelegen. Zijn been lag met de voet naar buiten gedraaid en was korter dan het andere... 1+1=2 dus.

Geagiteerde arts

Ik belde zijn huisarts. Het was net voor het ochtendspreekuur. Een rottijd, dat snap ik ook wel. Maar valpartijen komen nu eenmaal nooit gelegen. De dokter was duidelijk geagiteerd. Ik legde uit dat ik meneer had gevonden en dat ik vermoedde dat meneer een gebroken heup had.

Röntgenogen

Het antwoord van de huisarts was: ‘Handig, zo'n verpleegstertje met röntgenogen. Geef hem maar twee paracetamol en leg hem in bed. Ik heb nu geen tijd.’

Grote mond

Nou jaaaa zeg! In gedachten heb ik “sorry pap en mam” gezegd, “maar ik ga nu toch echt een grote mond hebben”. ‘Prima dokter. Dan ga ik meneer nu op de achterbank van mijn auto leggen en rijd ik hem nu op uw verantwoording zelf naar het ziekenhuis.’

Uitgefoeterd

Binnen vijf minuten was de huisarts ter plaatse. Pas nadat hij me had uitgefoeterd nam-ie de moeite om naar zijn patiënt te kijken. En werd de ambulance gebeld om meneer in te sturen naar de spoedeisende hulp.

Vak geleerd

Ik heb hem bij het weggaan de hand gegeven, en gezegd: ‘Dankuwel voor uw komst dokter. Er zijn soms van die dagen dat je zou willen dat u een vak had geleerd hè.’ Wat ik hem werkelijk had willen zeggen heb ik maar beleefd ingeslikt. Ik mag namelijk geen grote mond hebben van ons pap en mam?.