Nico over blije momentjes op de IC: ‘Wat heb ik toch een mooi vak!’

Op de Intensive Care maak ik van alles mee. Geen dag is het zelfde. Van knetterdruk tot erg rustig. Tijdens mijn werkzaamheden ontstaan regelmatig de topmomentjes. Wat heb ik toch een mooi vak!

1) Het verlossende woord

Weken-, soms maandenlang liggen patiënten aan de beademing. Spreken is dan meestal niet mogelijk. Technisch gezien niet, omdat de lucht door de beademingsbuis gaat en de stembanden niet gebruikt kunnen worden. Een belangrijkere reden is vaak de fysieke toestand van de patiënt, waardoor hij of zij niet of erg moeilijk in staat is überhaupt te communiceren.

Opgesloten gedachtes

Wij kunnen al veel informatie uit de patiënt halen, bijvoorbeeld door te observeren of iemand pijn heeft, benauwd is of door het stellen van gesloten vragen. Ook schrijven wil wel eens lukken. Maar soms liggen patiënten dagenlang met een gedachte in hun hoofd maar blijken wij het niet te snappen.

IJs en spinnen

Als na die lange periode eindelijk de beademingsbuis er uit gaat en het verlossende woord gezegd kan worden, is dat regelmatig erg grappig. "Mag ik een ijsje?" Of: “Wat doen die spinnen op het plafond?”

Tranen op de wangen

Na de het detuberen (verwijderen van de beademingsbuis) is succes ook altijd verzekerd als je de contactpersoon belt en de patiënt zelf aan het woord laat. Het enthousiasme, de ontlading aan de andere kant van de lijn, en vervolgens de tranen op de wangen van je patiënt….

2) Luchtje scheppen

Voor de patiënt, maar zeker ook voor jezelf is het een kicken-gevoel als je voor de eerste keer met bed en *mobidoc naar buiten gaat met je patiënt. Die blik alleen al tijdens de rit naar de uitgang van het ziekenhuis. De zonnestralen op het gezicht, het haar even door de wind, de ogen gesloten en een diepe zucht van genot… De contactpersonen geloven vaak hun oren niet als ze horen van het uitstapje. De blijdschap of andere emotie en dan vervolgens de trotse blik van de patiënt, prachtig.

*stellage aan het bed met monitor en beademing, zie post op Instagram.

3) Lachen om een scheet

Ons streven is om de patiënten zo snel mogelijk te mobiliseren. Met twee verpleegkundigen aan weerszijden van de patiënt proberen we hem of haar naast het bed te laten staan. Als een patiënt dan bukt om vervolgens langzaam in de stoel plaats te nemen, wil er nog wel eens een wind loskomen. Erom lachen is niet verboden en in de meeste gevallen wel zo ontspannen voor de patiënt. Dit soort momenten laten een patiënt en hun naasten zien dat ze leven. Het relativeert de grote spanning die een IC-opname met zich mee brengt. Hier deelgenoot van te mogen zijn is erg mooi.

4) Collega in de armen vallen

Maar mooie momentjes kunnen op de IC ook in een heel andere vorm komen. Een collega had alle zeilen bijgezet, maar het was haar niet gelukt een patiënt in leven te houden. Ze kwam gesloopt de koffiekamer binnen. Er vloeide een traan. Een big hug is dan genoeg. Of haar op de bank laten ploffen en een lekkere Swirl voor haar halen (je weet wel, zo’n ijsbeker. Die hebben wij in ons ziekenhuis!). Dan weet je dat je er voor elkaar bent.