Nico blogt: patiënt in eigen ziekenhuis

Het kan van het ene op het andere moment gebeuren dat je als controlfreakerige IC-verpleegkundige zélf in een ziekenhuisbed terecht komt. Het overkwam mij twee jaar geleden nadat ik plots op een festival mijn heup brak.

Nieuwsgierig

Onlangs ging ik opnieuw onder het mes in mijn eigen Martini Ziekenhuis, omdat ik last bleef houden van de vier schroeven in mijn heup. Eerlijk gezegd was ik erg nieuwsgierig naar hoe de zorg eruit zou zien vanuit het bed. Als IC-verpleegkundige heb ik de touwtjes in handen. Nu had ík de zorg nodig. Hoe zou dat zijn?

Daar gaan we

De verpleegafdeling had een mooie eenpersoonskamer voor mij geregeld en dat voelde fijn. De ontvangst op de holding (voorbereidingskamer van de operatiekamercomplex) was erg kundig en sympathiek. Eerst een praatje en de nodige controlevragen. Het infuus gleed er gelukkig zo in.

Als in een restaurant

Eenmaal op de operatiekamer herkende ik de orthopeed, de anesthesieassistent en de anesthesiste. Dat gaf mij vertrouwen. Ik mocht verdoving uitkiezen alsof ik in een restaurant zat. Wat zal het zijn? Een voorafje Propofol met Ketanest werd het.

Time-out

De time-out (het moment vlak voor de operatie waarop nog wat controlevragen aan de patiënt worden gesteld) ging perfect, zoals het hoort. Nog een knipoog van het OK-personeel en daarna lag mijn lot in hun handen. Maar nerveus was ik niet.

Ontspannen wakker

En zo lekker ontspannen werd ik ook wakker. Liggend in het bed op de recovery, half slaperig van de narcose. Toen ik mijn ogen opende stelde een verpleegkundige zich voor en vertelde mij dat de operatie voorbij was. Ze gaf me het zakje met de vier schroeven als aandenken.

Lekker high

De pijn kwam helaas al snel opzetten, maar de collega was niet zuinig met de morfine. Dat gaf mij een veilig en comfortabel gevoel. Ik voelde me lekker high. Ik was zelfs zo wazig dat ik mij niet meer kon focussen. Ik legde mij er bij neer, ik kon ook niet anders. Die collega zag ik regelmatig weer verschijnen, terwijl ik aan een monitor lag.  

Patiëntenrol

Wat fijn op zo'n eenpersoonskamer. Lekker alles voor mijzelf en geen geluiden van andere patiënten. Wel zo ontspannen voor een verpleegkundige: kon ik mooi in mijn patiëntenrol blijven. Ik had niet het gevoel dat het voor mijn collega-verpleegkundigen verschil maakte dat ik zelf op de IC werk. Ik kreeg netjes antwoord op al mijn vragen. In Leuven (België), bij de eerste operatie, ging bijna elke verpleegkundige in de verdediging of ontweek mijn vraag.

Momentje

Wel betrapte ik mijzelf toen ik een collega van een nieuwe dienst bij het voeteinde de deken zag losmaken. Ik ben toch aan de heup geopereerd? Ze schrok ervan. Ja, dat had mij ook kunnen gebeuren. Zij heeft dan ook nog eens meer patiënten dan ik tijdens een dienst.

Zoveel mogelijk informatie

Wat neem ik mee van deze ervaring in mijn werk? Ik heb gemerkt dat het gevoel van vertrouwen als patiënt vooral komt door de informatievoorziening. Daar probeer ik als IC-verpleegkundige altijd zoveel mogelijk in te voorzien. Als dat niet direct mogelijk is, geef ik dat aan bij de patiënt en bied ik een ander moment aan waarop ik de informatie wel kan bieden. 

Kleine dingen

Ook herkende ik als patiënt de kleine dingen die zo belangrijk zijn. Jezelf voorstellen als zorgverlener, een klein praatje met de patiënt maken om diegene gerust te stellen, wat humor op de werkvloer. Ook de kop bouillon bij de avondronde was een momentje zoals mijn moeder die zou kunnen bieden. En regelmatig even je gezicht laten zien en het gevoel geven dat je er voor de patiënt bent werkt echt goed!

Collega’s bedankt!

Lees meer blogs van Nico:

Nico blogt: Op bezoek bij opa op de IC

IC-verpleegkundige Nico blogt: De bezoekersstoel