Thuiszorgmedewerker Judith blogt: ‘De oorlog heeft mijn cliënte voor het leven getekend’

Ik ga tijdens mijn avonddienst langs bij een cliënte om haar steunkousen uit te trekken. Ik vind haar een ontzettend lieve, leuke vrouw, maar ook een pittige tante! Persoonlijk vind ik dat heerlijk en ik kan enorm met haar lachen. Ik weet dat ze veel heeft doorstaan, maar echt praten doet ze nooit. En dat hoeft ook niet, want dat komt wel als iemand daaraan toe is, vind ik.

Oorlog

Tijdens het uittrekken van haar steunkousen ontdek ik verschillende pijnlijke plekjes op de voeten van mevrouw. Ze vertelt dat ze niet zo snel klaagt. Sterker nog, als ze dat wel had gedaan, was ze al lang niet meer in leven geweest, zo beweert ze. Ze maakt terloops een opmerking over hoe ze de oorlog had meegemaakt, en ik kijk haar verbaasd aan. Ik wist dat helemaal niet. Ik heb mijn tas al in mijn handen, maar in een split second besluit ik niet weg te gaan, maar te gaan zitten en door te vragen. Haar verhaal te horen. Haar écht te leren kennen.

Achtervolgd door Duitsers

Mevrouw vertelt dat ze een jaar of zeven was toen de oorlog begon, en een jaar of twaalf toen de oorlog was afgelopen. In het begin van de oorlog, toen de Duitsers Tilburg net bezet hielden, is ze achtervolgd door de Duitsers toen ze op weg was naar de winkel. Drie jonge soldaten waren het, hooguit een jaar of twintig, maar wel met machinegeweren. Ze vertelt hoe ze het op een lopen had gezet, zo hard als haar zevenjarige beentjes maar konden.

Gered

Ergens halverwege de straat is ze door een toevallige voorbijganger tegen de muur aan getrokken; dat was haar redding. De Duitse soldaten renden door zonder haar nog lastig te vallen. Ik kijk haar met open mond aan en vraag wat er door haar heen ging op dat moment. Ze antwoordt met de woorden: ‘Meisje, ik hoop niet dat jij ooit een oorlog meemaakt, want zo bang als ik toen ben geweest, dat gun je je ergste vijand nog niet.’

Blijvende herinneringen

Haar familie was gelukkig gespaard gebleven tijdens de oorlog, maar ze vertelt ook hoe ze verschillende kennissen geëxecuteerd heeft zien worden, en hoe die herinneringen terugkomen nu ze ouder wordt. Ze slaapt niet meer, het spookt door haar hoofd, het heeft haar voor het leven getekend.

Niets zeggen

Ik kijk haar aan. We hebben beiden tranen in onze ogen, maar we zeggen niets. Het is goed zo. We weten van elkaar wat we bedoelen. Ik begrijp nu hoe ik aan zo’n enorm stoere cliënte kom. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar er komt geen geluid uit. Mevrouw lacht naar me. ‘Ga maar, meisje. Je hoeft niks te zeggen, ik ben blij dat je naar me hebt geluisterd. Ik vertel dit aan bijna niemand, maar bij jou zit het vertrouwen wel goed, dat weet je wel he?’ Buiten laat ik de tranen even stromen. Wat zijn sommige mensen toch mooi!