‘Soms had ik het gevoel alsof ik het leven leidde waar Olivia zo naar verlangde nu ze verlamd was’

11 okt, 2023

Tijdens haar stage ontmoet verpleegkundige Anouk de 23-jarige Olivia. Een leeftijdsgenoot met dezelfde hobby’s en bijbaan. Alleen kan Anouk iets wat Olivia niet meer kan: lopen. Op beide jonge vrouwen heeft dit veel impact, hoe gaan ze hier mee om?

Eén van mijn stages tijdens de opleiding verpleegkunde was op een dwarslaesie- en orthopedie-afdeling, een pittige afdeling. Op de afdeling verblijven cliënten met veel verschillende aandoeningen. Van hoge dwarslaesies vanaf de vijfde cervicale halswervel, tot aan cliënten waarbij alle ledematen geamputeerd zijn.

Op een dwarslaesie- en orthopedie-afdeling ben je veel bezig met het lichamelijke aspect. De cliënten moeten ineens hun lichaam toevertrouwen aan de verpleegkundigen en artsen, omdat de meesten zichzelf niet meer kunnen bewegen. Je kunt je vast ook voorstellen dat het psychische aspect erg belangrijk is. Het leven van deze cliënten staat namelijk plotsklap stil en dat brengt rouwverwerking met zich mee.

Een cliënt die ik nooit zal vergeten is de 23-jarige Olivia. Olivia stond op het punt haar eigen restaurant te openen toen zij volledig verlamd raakte na een eenzijdig auto-ongeluk. Toen Olivia in detail uitlegde wat het leven in een rolstoel betekent voor een 23-jarige schoten de tranen in haar ogen. En niet alleen bij haar, ook bij mij. In het begin vond ik het erg wennen om een leeftijdsgenoot te helpen. We bleken vrijwel even oud, hadden dezelfde hobby’s en hadden allebei een (bij)baan in de horeca. Alleen kan ik wel lopen.

Soms had ik het gevoel alsof ik het leven leidde waar Olivia zo naar verlangde nu ze verlamd was. Olivia was altijd geïnteresseerd in mijn leven, maar op een gegeven moment lukte het mij niet meer om leuke verhalen over mijzelf met haar te delen. Iedere keer kwam namelijk het besef dat ik nog wel kon lopen. Ik was niet verlamd. En wanneer verrast het leven mij met zo’n enorme tegenslag als dat wat Olivia en de anderen op deze afdeling meemaken?

Het werk op deze afdeling maakte het leven heel fragiel en ik verloor het onbezorgde in mijzelf. Toch heeft deze afdeling mij veel gebracht. Ik heb ontzettend veel kunnen leren over dwarslaesies en amputaties. Ik heb leren overleggen met artsen. Ik heb geleerd om meer van het leven te genieten. En bovenal heb ik prachtige cliënten mogen ontmoeten.

Dit is Anouk:

Ik ben Anouk en ik woon in een knus appartement in Utrecht, met uitzicht op de Domtoren. Ik werk vanaf mijn vijftiende in de zorg. Eerst als Verzorgende IG’er, nu als verpleegkundige.

Doordat ik zo intensief met mensen werk, maak ik van heel dichtbij de meest intieme momenten mee. Dat doet iets met me. Het maakt indruk op me, laat me lachen, zet me aan het denken. Een aantal jaar geleden besloot ik dat ik mijn verhalen wilde vertellen. Eerst alleen aan familieleden en vrienden, later via mijn Facebookpagina 'Zuster Anouk'.

Met trots neem ik jullie mee in mijn dagelijks leven als verpleegkundige binnen het ziekenhuis waar ik werk op de afdeling verloskunde, en in de evenementenzorg.

Veel leesplezier! Liefs, Anouk

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!