‘Ik had het niet kunnen bedenken, maar ik vind het mooie zorg, de zorg tijdens een zwangerschapsafbreking’

‘Anouk, ben jij al ingewerkt op de zwangerschapsafbrekingen?’ Ik schrik op uit mijn WhatsApp-gesprek met een vriendin, Jasmijn, die ziek op bed ligt. Ik ben nog niet ingewerkt op de afbrekingen en eerlijk gezegd zie ik best tegen deze zorg op. Ik moet thuis op de bank al huilen bij de kerstreclame van de Plus, hoe emotioneel word ik wel niet als ik aanwezig ben bij de afbreking van een zwangerschap om medische reden?

Een collega durft het aan mij op sleeptouw te nemen deze avonddienst. Samen zorgen we voor een jong koppel waarvan de foetus niet levensvatbaar is. De dienst verloopt rustig en de zware sfeer in de kamer maakt plaats voor humor naarmate we elkaar beter leren kennen. 

Ik wil net een hap van mijn avondeten nemen als mijn pieper gaat, het jonge koppel heeft gebeld. Eenmaal aangekomen op de kamer seint mevrouw naar de lakens, waar tussen haar benen een prachtig klein meisje ligt, met naast haar de placenta. Mevrouw ligt in paniek in de armen van haar vriend. Mijn collega ontfermt zich over de foetus, die overleden is. En ik, ik aanschouw wat er zich voor mij afspeelt. Het lijkt net alsof ik hier niet zelf sta, alsof ik naar ‘New Amsterdam’ kijk. Soms bedenk ik me hoe raar het eigenlijk is dat ik als 24-jarige ‘puber’ aanwezig ben bij zulke aparte of heftige gebeurtenissen. Ik zie mevrouw tot rust komen zodra ze haar dochtertje vast mag houden. De paniek maakt plaats voor trots. ‘Bizar dat wij voor altijd ouders zullen zijn van dit kind', zegt mevrouw. 

Nog geen uur later sta ik met mijn collega en het overleden baby’tje in een kamertje, waar we hand- en voetafdrukjes maken met inkt voor de kersverse ouders, als aandenken aan hun dochter. Samen met de verloskundige schrijven we een kaartje om de ouders veel sterkte te wensen de komende tijd en we leggen het kleine meisje in een bak met water, de watermethode. 

Met de baby weer bij de ouders op de kamer kan ik even snel mijn administratie bijwerken. De zweetdruppeltjes lopen over mijn rug en ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst wat heb gedronken. Mijn avondeten zal ook wel koud zijn. Maar ik voel me wel voldaan. Het koppel roept mij en mijn collega op hun kamer aan het einde van onze dienst. Ze willen ons bedanken voor onze zorgen en er verschijnen twee dozen chocolaatjes, met aandacht ingepakt en versierd. In een tijd waarin deze twee mensen egoïstisch mochten zijn, hebben ze gedacht aan een ander.

Omgekleed stap ik het ziekenhuis uit, de donkerte van de nacht in. De wind kruipt door mijn haren en onder mijn jas. Ik app een Amsterdamse collega met de vraag welke musea zij in Amsterdam aanraadt, om mijn hoofd leeg te kunnen maken en ik check hoe het met mijn zieke vriendin Jasmijn gaat. Ik neem een diepe teug adem en voel hoe mijn longen zich vullen met koude lucht. Wat was dit een dankbare dienst. Negen uur geleden had ik het niet kunnen bedenken, maar ik vind het mooie zorg, de zorg tijdens een zwangerschapsafbreking.