'De tranen springen direct in mijn ogen en ik wil niets liever doen dan zijn diagnose ontkrachten'

Het is een donkere, natte dinsdagochtend in januari en ik meld me ziek op de afdeling waar ik werk. Ik baal ervan dat ik mij ziek moet melden. Ik voel me schuldig tegenover mijn collega’s en twijfel om toch op de fiets te stappen. Maar ik kan echt niet meer. 

Meer dan een week later zit ik op de stoel bij de huisarts en hoor ik mezelf zeggen dat ik maar niet beter wordt. Of hij niet een middeltje heeft, zodat ik weer kan werken. De huisarts kijkt een aantal seconden aan en begint zijn zin dan met een zucht. ‘Anouk, ik denk dat je overwerkt bent.’ De tranen springen direct in mijn ogen en ik wil niets liever doen dan zijn diagnose ontkrachten, maar ik weet diep van binnen dat de huisarts gelijk heeft. Ik ga naar huis met een gevoel van angst, en een stapeltje huiswerk; ik moet drie keer per dag een maaltijd eten, elke dag een stukje wandelen, ik mag niet meer werken en ik mag op consult bij de GGZ-praktijkondersteuner, Kate.

Kate is verpleegkundige en werkt sinds kort bij de huisartsenpraktijk. Ik kijk er flink tegenop om bij haar op het spreekuur te komen. Er spoken allemaal gedachten door mijn hoofd. Ik ben een falende verpleegkundige die opgelapt moet worden door een andere verpleegkundige. Misschien ben ik ongeschikt voor de zorg. Maar wat moet ik dan gaan doen? Ik vind niets anders interessant. 

De spreekkamer van Kate bevindt zich in een oud, mooi pand in de stad en de zon valt tussen de enorme Monstera plant op het bureau wat tussen ons in staat. Kate is een hippe dertiger en weet mij binnen seconden op mijn gemak te stellen. Alle twijfels over dit consult verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik begin te vertellen. Over alle vervelende stagebegeleiders die ik heb gehad, hoe hun kritiek mij nog steeds achtervolgd, ook al ben ik gediplomeerd, over de huidige afdeling waar ik werk en over mijn doel om over twee maanden fulltime te kunnen beginnen op een andere afdeling binnen het ziekenhuis. 

Kate leert mij dat ik niet zo streng voor mijzelf moet zijn. Zou ik een collega ook een falende verpleegkundige noemen, als ze overwerkt raakt? Nee. Zou ik een vriendin adviseren om bij een kleine tegenslag maar helemaal uit de sector te stappen? Zeker niet.  In de weken die volgen gaan Kate en ik aan de slag met mijn mindset en ik verander alle ongezonde en slechte gewoontes die hebben gezorgd voor te veel stress. Hierover zou ik een heel boek kunnen schrijven. Maar daar heb ik geen tijd voor. De dag dat ik mag beginnen op de nieuwe afdeling nadert namelijk. 

Intussen ben ik drie maanden verder. Ik werk weer fulltime en ik geniet weer op dagelijkse basis van de dingen om mij heen. Ik ben vaak te vinden bij de kickboksschool, ik trek regelmatig een fles wijn open met vrienden, ik voel me gewaardeerd als verpleegkundige en als persoon, en ik heb plezier teruggevonden in mijn werk.

Ik ben nu ‘te goed’ om nog bij Kate langs te gaan. Ik moet het doen zonder haar knusse spreekkamer met te grote plant. Maar ik hoor haar rustgevende stem en goede tips iedere dag in mijn gedachten. Was het leuk om een paar maanden ziek te zijn? Absoluut niet. Was het het beste wat mij kon overkomen dit jaar? Ja. Ik ben er veel sterker uitgekomen. En ik wens iedereen een Kate toe in haar leven.