'Haar gezicht veranderd en ik zie de adrenaline plots door haar lijf schieten'

Terwijl ik mijn werkbroek aantrek, verzucht ik dat het veel te warm is vandaag. Vanavond treedt er een bekende Amerikaanse zanger op en ik mag tijdens het concert werken bij de EHBO. 

Op Utrecht Centraal station voel ik de ogen van medereizigers in mijn rug prikken. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, mijn werkkleding is opvallend; fluorescerend geel met blauw en heeft wat weg van een vuilnismannenoutfit. Glimlachend om alle ogen die op mij gericht zijn, loop ik naar de trein richting Amsterdam. Geel is niet mijn kleur.

Samen met geneeskundestudent Lauren sta ik op het veld. We wisselen af tussen vier vaste plekken in het stadion en genieten intussen van alle vrolijke bezoekers en hun mooie outfits. Zodra de artiest opkomt gaan de bezoekers los. Lauren en ik maken ons een beetje zorgen, het stadion staat propvol met bezoekers en het is een warme dag in mei. Zullen de bezoekers wel genoeg gegeten en gedronken hebben, om een flauwte te voorkomen?

Lauren kijkt mij aan met haar groene ogen. Haar gezicht veranderd en ik zie de adrenaline plots door haar lijf schieten.

Door haar portofoon krijgen we een melding van een onwelwording. Lauren pakt een lichtgevende cone uit haar tas zodat we opvallen als we ons tussen de bezoekers begeven en ik slinger snel de AED over mijn schouders. Terwijl we ons manoeuvreren tussen de duizenden bezoekers bekruipt mij een gevoel wat ik eerder vandaag ook al had, toen ik over het station liep. Een gevoel van opwinding, vrolijkheid en ook een gevoel schaamte. 

Ik voel me ineens weer een 15-jarige, onzekere puber, die onvoorbereid een speech moest geven op haar diplomering van VMBO-kader. Net als tijdens de slechte speech negen jaar geleden neemt de slappe lach bezit van mij. Ik probeer met man en macht mijn lach in te houden. En dit lukt als ik het rustgevende gezicht en de groene ogen van Lauren heb gevonden.

We treffen een man aan op de grond. Zijn hoofd wordt ondersteund door de jas van een beveiliger en de man lijkt een verminderd bewustzijn te hebben. Ik zak door mijn knieën en probeer contact te maken met de man. Nadat ik geen reactie krijg van de onwel geworden man op de grond zoek ik nogmaals het gezicht Lauren. Ze moet de twijfel in mijn gezicht gezien hebben. ‘ABCDE! We moeten de ABCDE herhalen', roept Lauren. ‘Airway?’, vraagt Lauren. Ik trek de mond van de man open en kijk erin met een zaklamp van een beveiliger. De ademweg lijkt vrij. ‘Vrij!’ ‘Breathing?’ Ik probeer de ademhaling per minuut te tellen, maar doordat de man op zijn zij ligt is dit lastig. Lauren slaat haar armen van achter om de man, met haar handen op zijn buik. '20.’ ‘Circulation?’ Ik druk mijn vingers iets te hard op de pols van de man en ik voel een raar ritme. Oh wacht, ik voel de bas van een bekend liedje door het stadion dreunen, dat ik verwar met een hartslag. Nogmaals voelen. ‘80!’ schreeuw ik boven de muziek uit. ‘Disability?’ Ik druk mijn nagel in de nagelriem van de man. Eerst wat voorzichtig, daarna dieper. Geen reactie. Lauren knijpt in de schouderspier van de man. Geen reactie. De man is unresponsive op pijnprikkels. Snel trek ik de ogen van de man open en ik schijn in de pupillen met het gekregen zaklampje. De pupillen zijn reflectoir op licht. ‘Exposure?’, wil Lauren weten. Ik zie geen tekenen van bloedingen of verwondingen. Wel is de man doorweekt van het zweet.

Ik roep mijn bevindingen naar Lauren, die intussen aan de telefoon is met de meldkamer van de ambulance. 

Het duurt enkele minuten tot de ambulanceverpleegkundigen met hun brancard arriveren, maar het lijkt uren te duren. Uren waarin ik probeer een hartslag van een bas te onderscheiden en uren waarin Lauren telkens weer haar armen om de bezwete man heen slaat om een ademhaling te tellen. De man wordt afgevoerd en Lauren en ik begeven ons buiten het stadion. Even bijkomen. Met een glas koud water in onze handen kijken we elkaar vol ongeloof aan. Ik weet eventjes geen woord uit te brengen. De adrenaline schiet door mijn aderen en de anders groene ogen van Lauren lijken nu zwart door haar enorme pupillen. 

Tijd om lang bij de gebeurtenis stil te staan is er niet. Lauren en ik krijgen onze volgende melding van een onwelwording. Ik zet mijn glas water neer en slinger de AED over mijn schouder.