Operatieassistent Claudia brengt haar eerste roman 'Een leven op wielen' uit!

'Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?' Zo’n vraag komt geregeld naar voren als je nieuwe mensen leert kennen. Salvador en ik kijken elkaar dan met een knipoog aan. Het korte antwoord is: 'Via internet.' Daar is absoluut niks aan gelogen, maar het lange antwoord vereist toch echt dat je even comfortabel gaat zitten. Ben je er klaar voor?

Aanleiding

Al zo lang ik me kan herinneren broeide de verhaallijn voor ‘Een leven op Wielen’ in mijn hoofd. Een verhaal over een gebeurtenis die je leven ingrijpend verandert. Het heeft allerlei vormen gehad in het prille beginstadium. Ik begon geregeld met schrijven, de personages bleven hetzelfde, maar wat hen overkwam wijzigde nogal eens. De vermoedelijke trigger was een oom van mij die een hersenbloeding kreeg op mijn elfde. Zijn langdurige revalidatie had impact op mijn jonge brein. Hij moest alles opnieuw leren en ik zag de heftige gevolgen voor hemzelf en al zijn naasten. Mijn oom kwam er best goed vanaf al moest hij verder met een verlamde arm en een slepend been. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je nooit meer herstelde. Destijds leek het mij ongeveer het heftigste wat je kon overkomen: voor altijd in een rolstoel...

Research

Na jaren smeulen startte ik in 2005 met de werkelijke uitwerking van mijn fictieve verhaal. Het werd een auto-ongeluk voor drie jonge jongens. Ik kende alle ins en outs niet, dus ik deed grondige research. Hoe zou het in het ziekenhuis gaan (destijds werkte ik nog als dierenartsassistente) en ik pluisde het hele internet af naar verhalen over mensen die met een dwarslaesie moeten leren leven. Wat er wél mogelijk was en wat niet, hoe zo’n revalidatie verliep en wat voor aanpassingen er in huis nodig waren als je wel je armen, maar niet je benen kon gebruiken. Het meeste wat ik vond ging over mensen met een hoge dwarslaesie, die ook geen of beperkte armfunctie hebben. Dat was niet wat ik zocht en bovendien had ik vragen waarop ik geen antwoord kon vinden. Daarom plaatste ik een oproepje voor contact met een ervaringsdeskundige op het forum van de Dwarslaesie Organisatie Nederland.

Een klik

Salvador reageerde (slechts een paar maanden na zijn eigen ongeluk) op mijn researchverzoek en we correspondeerden een tijdje via de mail, ik belde hem voor een telefonisch interview en voor de wat intiemere vragen ging ik uiteindelijk bij hem thuis langs. We waren ongeveer even oud, hadden dezelfde film- en muzieksmaak, allebei een partner en een enorme klik. Ik vond het stoer hoe hij met zijn nieuwverworven beperkingen omging en zo normaal leefde als maar mogelijk was. Heel veel dieper dacht ik er niet over na. Dat kwam pas jaren later. Omdat we aan twee uiteinden van het land woonden (Eindhoven Noord-Brabant en Hoogeveen Drenthe) verwaterde het contact toen ik het researchproject afrondde. Via Facebook ontdekte Salvador in 2012 dat mijn relatie uit was. Hij was zelf inmiddels ook gescheiden en besloot werk van me te maken. Met een smoesje ('Ik moet bij een opdrachtgever in Zwolle zijn, zal ik langskomen?') nodigde hij zich de eerste keer bij mij thuis uit. De klik was er nog steeds en ik werd in de maanden daarop volledig ingepakt met een doos vol rode rozen op Valentijn, een weekendje Oostende en veel andere lieve attenties. Inmiddels wonen we al zeven jaar samen. Voor het geval je het je afvraagt: zijn dwarslaesie is voor ons geen werkelijke hindernis. De dingen die we willen doen, die doen we gewoon. Vakantie naar Mexico, met een niet-aangepaste camper twee maanden door Australië toeren, festivals bezoeken en ga zo maar door. Soms moet je een beetje creatief zijn. Lukt het niet linksom dan doen we het rechtsom. Uiteindelijk komt het altijd goed.

Terug naar het verhaal

‘Een leven op wielen' vorderde gestaag. In de tussenliggende jaren had ik het grotendeels uitgewerkt. Veel verder dan het laten lezen aan mijn ouders was ik alleen niet gekomen. Er ontbrak nog iets voor mijn gevoel. Een grote verbouwing, mijn studie voor operatieassistent én de relatie met Salvador brachten verdere vertraging. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat mijn hoofdpersoon een kloon van Salvador zou worden, dus om die reden legde ik het verhaal aan de kant tot alles zo gewoon voelde dat mijn hoofdpersoon zichzelf weer kon zijn in mijn gedachten. Om te herstellen van mijn burn-out pakte ik het schrijven in 2015 op. Het rammelen van mijn vingers over het toetsenbord brengt me (nog steeds) in een aangename trance en de tijd verloopt in een volledig andere dimensie als ik schrijf. Vijf minuten in ‘schrijftijd’ blijken vaak anderhalf uur in ‘real life’ te zijn. Door me onder te dompelen in de ellende van fictieve personages kon ik helemaal loskomen van mijn eigen overspannen leven. Pure therapie.

Herschrijven

Er volgden twee rondes van volledig herschrijven omdat ik de verhaalstructuur niet kreeg zoals ik hem hebben wilde. Het antwoord bleek te liggen in ‘point of view’ karakters. De lezer beleeft het hele verhaal (de eerste twee jaar na het ongeluk) vanuit de zes perspectieven van de hoofdpersonages. Twee bekenden van mij met journalistieke achtergrond fungeerden als meelezer en voorzagen me van feedback. Door hun kritische blik kwam ik achter de oplossing voor de diepgang die ik miste. In herschrijf-ronde-twee heb ik het hele perspectief omgegooid van derde persoon (hij/zij) naar eerste persoon (ik). Recent las een schrijfvriendin van mij het hele manuscript in drie dagen en door haar enthousiasme voelde ik me zo gesterkt dat ik de knoop doorhakte. Het verhaal is nu af! Het staat er zoals ik het hebben wil en de tijd is rijp voor publicatie. 'Eindelijk!', roept Salvador steevast. 'Ik wacht al zo lang tot mijn investering zich gaat uitbetalen.' Hij lacht er altijd hartelijk bij, maar ik hoor de plagerige ondertoon natuurlijk best.

Eindredactie en drukken

Inmiddels heb ik een professionele eindredacteur in de arm genomen, die enthousiast is over het eerste stuk! Ik verwacht het boek dit najaar te kunnen laten drukken. Het eerste exemplaar is al verkocht. Mijn ouders wilden per se de eersten zijn en maakten geld naar me over zodra ik via de app vertelde dat de laatste fase is ingezet. Er ligt een super spannend hoofdstuk op me te wachten. Iets waar ik op dit moment enorm naar uitkijk en slechts een klein beetje tegenop zie! Soms gaat de kreet echt op: 'Het duurt even, maar dan heb je ook wat'.

Als je nieuwsgierig bent geworden: De proloog is te lezen op mijn website en via de webshop kan je in de pre-sale jouw exemplaar met korting kopen! Gaat je dat te ver, maar wil je wel zeker zijn van een eerste druk, dan kan je ook een exemplaar reserveren door een kleine aanbetaling te doen. Of je inschrijven voor mijn nieuwsbrief om op de hoogte te blijven.