Operatieassistent Claudia - 'Haar OK-jas met open rug flapperde om haar heen en iedereen zag haar billen'

Wees maar niet bang dat ik hier ga vertellen over aanranding, of andere vreselijke zaken, die met een patiënt zouden kunnen gebeuren terwijl die aan onze zorg is overgeleverd. Zoiets heb ik gelukkig nog nooit meegemaakt! Dat hoop ik ook zo te houden. We hebben de patiënt en diens integriteit hoog in het vaandel staan en beseffen goed dat iemand onder narcose (of met een lokale verdoving) volledig aan onze zorg is overgeleverd. Ik ken geen enkele collega die daar misbruik van heeft gemaakt. Maar toch zijn er wel dingen die opvallend zijn als je er als buitenstaander naar kijkt.

Geslachtsdelen

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste meeloopdag op OK had (in de procedure om als leerling te worden aangenomen). Zelf kwam ik niet uit de (humane) zorg en dus ‘schrok’ ik behoorlijk toen bij de eerste patiënt van die dag de dekens werden teruggeslagen en ik vanaf het voeteneind VOL bij de man in het kruis keek. Op de recovery wordt namelijk na het zetten van de ruggenprik met een ijsblokje getest of de verdoving goed genoeg is ingewerkt. Om de hoogte van ‘het blok’ te meten werkt men met dat ijsblokje langzaam omhoog, van knie naar heup, naar navel en zo verder tot de overgang van de gevoelloosheid naar gewoon is gevonden. Daarbij moet het operatiehemd (zo’n jurk met ‘open ruggetje’) natuurlijk opzij worden geschoven… Alleen niet elke collega dekt de patiënt éérst weer toe met het hemd voordat de dekens teruggeslagen worden. Met als gevolg dat wij op OK bij het ‘overbedden’ getrakteerd worden op uitzicht wat volgens mij niet nodig is.

Blote billen

Een vriendin van mij heeft heel lang op de IC en CCU (hartbewaking) gewerkt. Als voorbereiding op mijn vorige blog vroeg ik haar of ze daar wel eens met seksuele intimidatie te maken heeft gehad. Haar was opgevallen dat het OK-jasje de achterkant niet bedekt en vertelde dat ze daardoor heel wat blote billen van patiënten heeft gezien in haar carrière. 'Eigenlijk best wel onnodig,' merkte ze op. Ik legde daarop uit dat die jasjes zowel voor de patiënt onder narcose (geen gevoel is niet gaan verliggen: wat een veel groter risico op decubitus oftewel doorligwonden zou zijn) als ook voor OK-medewerkers juist een groot voordeel bieden. Het is ergonomisch veel beter voor ons om niet altijd stof onder een slapende patiënt ‘vandaan te moeten trekken’. Zolang de patiënt in bed ligt is er ook niks aan de hand. Op de rug gelegen zie je tenslotte geen billen.

Weggelopen!

Toch heb ik ooit wel ‘wandelende blote billen’ gezien op het operatiekamercomplex. Dat kwam doordat een patiënt vond dat ze veel te lang moest wachten. Ik heb al eens verteld over één van de bijzondere specialisten die bij ons werkte. Hij deed altijd héél lang over zijn operaties en dus liep het programma meestal flink uit. Deze dame had kennelijk nog meer te doen die dag, want toen ze naar haar zin te lang moest wachten, liep ze weg van de holding. Met ferme tred doorsneed ze de zaal met meerdere bedden waarin patiënten wachten tot ze voor hun operatie worden opgehaald. Haar OK-jas met open rug flapperde om haar heen en iedereen zag haar billen. Ze stiefelde op haar sokken zo terug door de sluis, van de OK af, het ziekenhuis door naar de verpleegafdeling waar haar spullen en haar kleren waren.

Gedesensibiliseerd

Al tijdens die eerste meeloopdag merkte ik aan iedereen om mij heen dat het volledig normaal is om alle intieme delen van de patiënt te zien. Zelf kijk ik er inmiddels ook niet meer van op. Veel ingrepen gebeuren immers in ‘dat’ gebied én anders moeten we daar wel bij om een katheter in te brengen of zoiets. Maar wanneer je aan je grote teen geopereerd moet worden is het écht niet nodig om zonder onderbroek naar OK gaan. Op de één of andere manier snappen ze dat op de verpleegafdeling niet altijd. Geregeld liggen mensen er oncomfortabel bloot bij zonder noodzaak, terwijl we andere keren bij een patiënt voor een prostaatoperatie lopen te sjorren om de onderbroek uit te krijgen terwijl er al een ruggenprik is gezet en de patiënt niet meer mee kan werken.