Jouw Hart - Een ritje naar de SEH

Een ritje naar de SEH

Ik heb gebeld naar het ziekenhuis, naar de longafdeling dit keer, om te kijken of het mogelijk was de kuur te verlengen, maar dat was een hoop gedoe plus iemand die amper Nederlands sprak, dus we begrepen elkaar niet helemaal goed. Volgens haar moesten we een afspraak maken, en die hadden we ook al staan, maar ik wilde gewoon een verlenging, die afspraak die ze met alle geweld wilde kon pas over 4 weken, de afspraak die er stond was eerder, maar ik wilde gewoon een verlening. Helaas ging dat niet op. Dus ik besloot de huisarts maar te bellen, die werkte wel gewoon mee en schreef voor nog een aantal dagen de kuur uit. Je kon echt merken dat het beter ging qua hoesten, en hij dus logische wijs ook meer energie kreeg. Hoesten is voor normale mensen al vermoeiend, (niet dat hij niet normaal is hoor af, nou ja ?) maar moet je nagaan als je hart veel minder bloed kan rondpompen hoe vermoeiend het dan is... Afijn de huisarts werkte in elk geval mee... Altijd fijn als er iets goed gaat...

Begin juni was de kuur dan toch echt op en je merkte dat het hoesten weer terugkwam, vervelend terugkwam. Ik had af en toe het idee dat die erin bleef, en wat we ook deden niks hielp. De kuur wisten we dat die niet nogmaals verlengd kon worden, want de longarts zou eerst e.e.a moeten onderzoeken n.a.v een blaastest, tot het op zaterdag echt mis gaat. Hij blijft hoesten de druk op zijn borst neemt toe en mij is geleerd na 5 minuten nog altijd druk op je borst, 112 bellen. Dat ging me in dit geval veel te ver, maar ik nam wel contact op met de HAP. Deed wanhopig een poging, voor een puffertje, of desnoods verlenging van een kuur, maar daar zijn hartinfarct kort geleden was, moest hij langs komen, en dat was echt nu net wat ik wilde vermijden. Ja, had hij druk en pijn op zijn borst, maar voorlopig was dat enkel na een hoestbui. Maar goed, we zouden er rekening mee moeten houden, zeker het eerste jaar, we nog veel terugverwezen zouden worden. Ik vertrouw mijn man, en weet dat als hij vindt dat het niet goed voelt, hij echt wel aan de bel trekt. Maar we mochten dus gezellig langs. 

We hadden rond 16:00 uur een afspraak, dus ik regelde een taxi. Ik was in de veronderstelling dat we een uurtje of hooguit twee, later thuis zouden zijn... Dat het weer eens anders liep, kan niemand meer verbazen. Eenmaal daar aangekomen, was het nog altijd coronaperiode, dus ik mocht wederom niet mee naar binnen. Na een minuut of tien kwam hij weer terug. We moesten wachtten tot we gehaald zouden worden, omdat ze een coronatest zouden afnemen, en kijken wat daaruit kwam. Niet veel later kwam er een verpleger ons halen en mochten we naar een kamertje, gelukkig mocht ik toen wel mee. Ik was nogal verbaasd dat we wederom een coronatest moesten doen, althans hij en ik niet, ook zoiets... Maar de klachten die hij had, hadden niets met corona te maken... Hij had last van zijn bronchiën, niks meer niets minder.

Eenmaal in het kamertje aangekomen, worden meteen weer alle toeters en bellen bij hem aangesloten, en weer een ding om zijn vinger voor de saturatie. Ook hier konden we weer uitleggen dat zijn bloeddruk altijd laag was dus het was oké. De saturatie was wel laag, dat snapte ik wel, maar als hij zo laag bleef, zou hij waarschijnlijk een nachtje moeten blijven... *zucht* Maar dat kon de verpleegkundige niet met zekerheid zeggen, maar ik had niet het idee dat hij moest blijven, natuurlijk is je saturatie minder als je dagen aan het hoesten bent, kom op zeg. De uitslag was er onwijs snel wederom geen corona, de arts zou nog even langs komen en natuurlijk de cardioloog... Het duurde best lang voor de dokter eens langs kwam, ik weet, het is niet voor niks Spoedeisende Hulp, maar we konden en kregen ook echt niets te eten, dat was echt waardeloos. Nadat de dokter rond 19:00 uur kwam, werd er besloten om wederom een thoraxfoto te maken en een CT-scan. We zouden naar de observatieruimte gaan, niet alleen op een kamer zoals je zou verwachten vanwege die BRMO, maar een gezamenlijke kamer. Er zou iemand komen om met mijn man die foto te maken en de scan te maken. Dit ging wel redelijk snel en ik had verwacht dat het dus niet veel langer duurde voor we naar huis konden, maar dan mag je nog even wachten op de uitslag... Uh, we hebben tot ruim 22:00 uur gewacht voor er eens een dokter kwam om te vertellen wat er aan de hand was, een ontsteking bij zijn longen was het verhaal, verder niks afwijkends te zien, wel medicijnen die we mee zouden krijgen en uiteraard zou de cardioloog nog even langs komen, de saturatie was ondertussen boven de 95 dus als de cardioloog geen gekke dingen zag, mochten we naar huis. Ik ging maar alvast naar de apotheek die om de hoek van het ziekenhuis zat en dacht dat de cardioloog ondertussen ook wel geweest zou zijn. Ondertussen had ik onwijze honger, en mijn man had zijn medicijnen nog niet ingenomen, maar een zuster zou die 2 uur geleden komen brengen! Maar goed het verbaasd me echt allemaal niet meer zo, het is onwijs vervelend dat wel, maar het kan me niet echt meer verbazen. 

Het was ondertussen bijna 12 uur en de cardioloog was nog altijd niet langs geweest, ondanks dat de verpleegkundige meermaals had gebeld die kon ook wel zien dat we er meer dan klaar mee waren, we kwamen niet voor hartproblemen immers, maar voor longproblemen. Helaas is het nog altijd zo dat ze hem goed in de gaten houden omdat het infarct zo recent was, ergens is dat fijn maar dit sloeg nergens meer op, ik snap dat echt wel als er iets met zijn hart zou zijn geweest maar dat was nu gewoon totaal niet aan de orde.. ergens had ik spijt dat ik had gebeld dan had ik hem deze ellende kunnen besparen. Rond half één kwam dan eindelijk de assistent van de cardioloog en mochten we naar huis... waar we dan eindelijk rond half twee een boterham konden eten en de medicijnen konden innemen, want die hadden ze natuurlijk nog niet gebracht... En hoopte we maar dat de kuur zou aanslaan, of iets van verlichting bracht en de longarts ons verder kon helpen...