Jouw Hart - 'Maar hoe stom dat we daar niets over hebben gehoord...'

De dag van de opname voor een ICD Nadat we op 19 mei thuiskwamen, vond ik het idee van een ICD nog best eng... Mijn man minder, die zat alleen niet echt te wachten op het feit dat hij tijdens die ingreep wakker was, maar verder maakte hij zich niet zo druk. Wat onwijs fijn dat het zo ook kan zeg... Stress is tenslotte niet goed voor je hart. Maar ik vond het best eng. En nu een goed jaar later nog hoor... Ik moet op dat ding vertrouwen, maar dat vind ik best lastig. Ook omdat ik totaal geen vertrouwen meer heb...

Maar we hadden nog een week om aan het idee te wennen. De maatschappelijk werker, die nog even in het ziekenhuis was langs geweest, zou een dag voor de implantatie mijn man nog even bellen. Dat was onwijs fijn dat zoiets kon vanuit het ziekenhuis. Het is alleen zo jammer dat ze totaal niet gebeld heeft... Echt waarom gaat alles mis daar in dat ziekenhuis vreselijk.

Bij thuiskomst was er eentje dolgelukkig. Onze kat, zijn kat eigenlijk, die week niet meer van zijn zijde. De eerste dagen thuis gingen op zich best oké. Hij sliep, deed wat spelletjes achter de computer, keek tv, liepen zo nu en dan naar beneden om aan de waterkant even te zitten, liepen soms een rondje en we merkte, doordat hij was gestopt met twee medicijnen, dat het eten ook beter ging. Het enige wat nog wel vervelend was, was het hoesten, hoestdrank etc. werkte niet. Maar ik durfde niet te bellen voor iets, omdat ik de angst had hem weer weken kwijt te zijn. Dom he, maar weetje de angst voor dat ziekenhuis heeft ook te maken met het feit dat mijn vader daar is overleden binnen twee dagen. En ja, daar deden ze alles om het te redden, ik weet het, maar het lukte niet. Dus mijn angst voor dit ziekenhuis was al aanwezig, het werd alleen heviger nadat er ook van alles bij mijn man verkeerd ging.

Dat weekend was het pinksterweekend, mijn moeder kwam gezellig even langs, en vond hem er wel bleek uitzien, maar echt als ik voor elke keer dat mensen dat zeggen een euro zou krijgen was ik miljonair geweest. Maar dat klopt, hij was wat bleek, hoestte zich nog een ongeluk en had af en toe last van misselijkheid. Zoals wij dachten zouden het de medicijnen zijn, je lichaam moest er aanwennen. Er was nogal niet wat gebeurt in de afgelopen maand... nog niet eens een maand. Maar op maandag werd hij wel echt bleek. En hij weet ook vaak als ik het zeg dat het ook echt zo is, want als mensen hem bleek vinden, valt het bijna altijd wel mee. En zijn temperatuur ging richting de 37,8 graden, op zich niets aan de hand, maar voor hem was dit best wel hoog. We zouden het in de gaten houden en om het aantal uur zouden we de rest van de week even meten.

Op dinsdag had hij dan wel echt koorts, de thermometer sloeg rood uit en hij had rond de 39 graden koorts. Hij voelde zich ook niet lekker en sliep erg veel. Mijn alarmbellen, die ik in een kleine maand ontwikkeld had, gingen dan ook meteen af. Maar je moet jezelf niet gek maken, een griepje kan iedereen hebben en corona was toen ook nog volop aanwezig. Dus we deden een zelftest gelukkig negatief... De dag voor de opname was zijn koorts weg, maar hij voelde zich nu niet echt fit. Ik heb er even aan gedacht om de afspraak te verzetten, maar dat wilde hij zelf niet, hij wilde het achter de rug hebben en verder kijken naar het herstel. Want na zijn ingreep zou hij nog minstens zes weken niet kunnen revalideren en bepaalde dingen helemaal niet kunnen doen.

De wekker stond op donderdag 27 mei al vroeg. We zouden met de taxi gaan, want ik wilde niet al te ver met hem lopen. Vroeg in het ziekenhuis aangekomen, hoestend en proestend moesten we eerst bloedprikken, daarna konden we ons melden op de afdeling cardiologie. We werden weer in kamer drie verwacht, dezelfde kamer van zijn eerste opname. Ik stalde al zijn spullen uit, want hij zou een nachtje moeten blijven. Al snel kwam er een verpleger die we kenden en zo onwijs aardig was, een infuus vast bij hem brengen en de dokter zou zo langskomen. Nog niet alle bloeduitslagen waren er, dus zou de plaatsing van de ICD iets later plaatsvinden. Maar ze wilde ook het hoesten nog even onderzoeken, want dat was toch wel erg. Na ook hier weer een coronatest te hebben gedaan die ook weer negatief was, was het wachten op de bloeduitslagen.

En toen kwam de dokter langs met de mededeling dat ze vandaag geen ICD gaan plaatsen. Zijn ontstekingswaarde in zijn bloed waren te hoog, waardoor er een risico was dat er een ontsteking plaats zou vinden op een van de draadjes van de ICD... Great! Just our luck! Ergens gezien de dagen ervoor, niet verrassend wel een flinke domper.

Ze vroeg nog netjes over het hoesten en ik neem dan graag het woord! Want ik ben zo boos. Dat ze inderdaad wel kweekjes hebben afgenomen, maar we nooit ergens wat van horen en dat ik dat onwijs frustrerend vind en alles fout lijkt te gaan wat fout kan gaan. Ze gaat zijn bloed nog op bepaalde dingen checken en daar zouden we voor we weggingen nog de uitslag van krijgen. Het hoesten zou ze aanpakken. Want dit moet onwijs vermoeiend zijn. Nee joh, we roepen dat al weken... Maar goed helemaal fijn dat er iemand iets aan ging doen!

Er werd weer een thoraxfoto gemaakt en er kwamen wat aanvullende onderzoeken met zijn bloed. Uit onderzoek bleek dat hij acute bronchitis heeft. Hij zou een kuur krijgen, en we zouden doorverwezen worden naar de longarts voor een blaastest, hiervan zouden we nog afspraken krijgen. De arts zei ook dat er op zijn foto rokerslongen te zien waren. Dat lijkt me een foutje want hij heeft nooit gerookt en dat vermelden we dus ook. En we zullen het wel horen, voor nu een kuur voor zijn bronchiën en een kuur tegen het hoesten. Hij moest nog even wat speeksel in een potje doen. Dat zou worden opgehaald en dan mochten we naar huis. En toen gebeurde er ook weer iets raars…

We wachten, wachten, wachten en wachten, dus ik druk op die rode knop als je een zuster nodig hebt en zeg dat wij als het goed is naar huis mogen, maar het infuus moet er nog afgehaald worden. Die hebben ze voor de zekerheid nog even laten zitten. Maar ze moet even in het dossier nakijken of hij weg mag want ze heeft niets van de dokter meegekregen…

De kamer is tegenover het 'secretariaat', dus ik kan meteen zien wat er gebeurt en opeens trekt ze een of ander pak aan. Dus ik zeg tegen mijn man dat het nog wel even duurt voor ze hier is, want jij bent negatief getest. Mijn verbazing was dus ook groot toen het wel bleek om ons te gaan. Een week geleden is hij blijkbaar positief getest op de ziekenhuisbacterie BRMO. Ook leuk dat ze ons dat laten weten... Ongevaarlijk dat wel, maar voor de verpleging niet want dan kan het weer de hele afdeling over gaan, daarom het pak. Maar hoe stom dat we daar niets over hebben gehoord... Nou ja, uurtje later kwam de dokter, we mochten met de medicijnen naar huis en de afspraken zouden volgen bij de longpoli. En er zou uiteraard een nieuwe afspraak worden ingepland voor de ICD...