Jouw Hart - 'Niks engs, niks spannend, maar waarom voelde het dan toch zo?'

De uitslag van de MRI

Zoals altijd ben ik om 14 uur in het ziekenhuis, het begin van het bezoekuur. Ik meld me netjes bij de balie.  De eerste keer deed ik dat niet, (wist ik het ook niet) en kreeg ik een boze blik en een arrogante reactie. Dus sindsdien meld ik mij braaf... (Vanwege corona mocht er maar één persoon per 24 uur naar binnen.) 

Mijn man was vrolijk zoals hij altijd is, niets van spanning te merken bij hem. Gelukkig maar. Ik ken genoeg verhalen die wel de angst en spanning hebben, ben zo dankbaar dat hij dat niet heeft. Nooit gedacht heeft dat hij dood zou gaan, of wat dan ook. Maar gewoon de nuchtere schat die ik ken, en waar ik zo onwijs veel van hou.  De dag verloopt logische wijs onwijs langzaam. Ze liggen met zijn vieren op een kamer en dinsdag is de dag dat de doktoren langskomen (net als donderdag), maar elke keer als er een dokter komt, komt die niet voor ons. Wij zijn pas om 19:15 uur aan de beurt. Ik vind het altijd bijzonder dat ze nooit even de moeite nemen het gordijn ofzo dicht te doen, en je de hoofden van de andere patiënten ook meteen richting ons ziet gaan. 

De arts vertelt dat een operatie niet nodig is, maar wel willen ze gewoon voor de zekerheid een ICD implanteren. En toen brak mijn man toch wel iets. Hij had het niet verwacht, niet aan zien komen en verwachtte dat alles gewoon prima was. Dus ook mijn tranen stroomde over mijn wangen. Een ICD, een apparaat wat in kan grijpen als het nodig is, want zijn linkerkamer heeft een opdonder gekregen van zeg ik jou daar. Het was geen slecht nieuws gesprek, dat heeft de arts 100 keer gezegd, maar omdat hij nog zo jong is willen ze dit gewoon doen. Gewoon een waakhondje. Meer was het niet. God, wat klinkt dat makkelijk, hè?

Ik zou ik niet zijn, als ik meteen vraag of hij mee naar huis mag. Ik moest hem al lang genoeg missen en wilde hem zo niet achterlaten. Ik was al aardig boos toen hij pas 19.15 uur een keertje kwam. Maar goed, ik mocht wat langer blijven. Hij zou een dag later (woensdag) naar huis mogen. Eindelijk, in de ochtend, zouden ze dan uitleg geven over hoe en wat er zou een maatschappelijk werker komen, jullie weten wel die vorige keer ook zou komen. En als ik er in de middag zou zijn, zouden ze nog alles even netjes uitleggen hoe en wat en er zou een afspraak gemaakt worden. Ik ging voor ik naar huis ging nog even een bak koffie halen, kwam de betreffende arts weer tegen, en die vroeg me hoe het ging. Maar hij verzekerde me nog maar eens dat het geen slecht nieuws gesprek was. Ook al voelde dat voor ons wel op dat moment zo. Maar gezien zijn leeftijd, en deze mogelijkheid ze dit graag willen doen. Ik begreep hem, alhoewel ik het nog steeds een eng idee vind. 

Nadat ik mijn koffie op had, zoende en knuffelde ik mijn man en ging richting huis. Het idee dat ik hem moest achterlaten, brak weer mijn hart. Juist omdat hij altijd zo sterk is, maar ook dit niet zag aankomen. Ik belde hem nog even nadat ik thuis was, maar ik merkte dat hij zich alweer een stukje beter voelde. Hij zag er vooral tegen op dat hij ´bij´ was bij de ingreep dus hij kreeg mee wat er allemaal gebeurde. En dat vindt hij niet zo heel fijn. Een roesje zou kunnen, maar gehele narcose niet. Daar is de ingreep niet groot genoeg voor. 

Ook ik moest het even laten bezinken. Die avond heb ik heel Google afgezocht naar ICD, hoe werkt de ingreep etc. Niks engs, niks spannend, maar waarom voelde het dan toch zo? Uiteindelijk zou het apparaatje zijn leven kunnen redden, en dat is fantastisch, toch? Toen ik hem nog even een bericht stuurde voor het slapen gaan, ging het al een stuk beter met hem. Hij had het een plekje gegeven en we telde de uren af voor hij weer veilig bij ons was! 

De volgende dag mocht hij dan eindelijk naar huis, dus je raad het al ik was er weer om 14:00 uur, hij was ondertussen losgekoppeld van alle draadjes en zat gezellig met tante Sjaan te kletsen. En warempel de maatschappelijk werkster was geweest, hij voelde zich een stuk beter dan toen hij het nieuws hoorde dat was gister al zo toe ik hem nog even belde, maar je zag het ook echt aan hem. De maatschappelijk werkster zou nog even bellen volgende week. Want ik hoorde dus dat de behandeling voor die week erop al op de planning stond. Nou ja hoe eerder hoe beter dacht ik zo. Zijn we er maar weer vanaf, en als die vervelende hoest nu eens zou minderen zouden we eindelijk eens kunnen gaan revalideren.

Halverwege de middag kwam er een arts na ons toe en die legde alles stap voor stap uit hoe ze het gaan implanteren, en hoeveel draadjes hij zou krijgen. De ingreep is dus volgende week, hij moest er in de ochtend zijn, medicijnen moesten mee en een dag later zou hij als alles goed ging naar huis mogen. En hij zou twee draadjes krijgen. Spannend maar zo blij dat het maar een klein weekje wachten was, en goddank dat ze hem die week ook niet nog wilde houden... Het duurde uiteraard weer een paar uur eer de dokter officieel zijn ontslag kwam brengen (schrijf je dat zo geen idee), maar eerder mocht hij niet weg. Gelukkig waren er geen medicijnen bijgekomen dus ik hoefde niet lang in een rij te gaan staan, er waren enkel medicijnen afgegaan dus dat is een goed teken. We konden naar huis, en dit keer weer voor een week. Maar dit keer wisten we het van tevoren. Eindelijk na 1,5 week heerlijk naar huis!