'Je kende warmte, liefde, vriendschap en verdriet, maar nu is er niets'

Leegte van binnen

Een groot deel van de dag zittend in een stoel voorovergebogen met de ogen dichtgeknepen in de huiskamer. "Zuster!" Als de zorg of huiskamermedewerker naar je toe komt en vraagt wat er is, dan weet je het niet.  Wel reageer je terug tijdens een gesprekje of aanraken, maar al gauw komt het weer: "Zuster."

Het eten en drinken gaat al lange tijd niet goed en daar hebben wij onze zorgen over. Als het te druk voor je is in de woonkamer, word je meegenomen naar een rustige plek met een koptelefoon en muziek die jouw kinderen met zorg hebben uitgezocht. Even ontspan je en zing je kort mee, maar al gauw verval je terug in jouw eigen leegte. Dan zoek je naar een prikkel: "Zuster!", een trilling van binnen, ja je bent er nog. Maar van binnen is alles leeg.

"Zuster!" Op deze manier weet je weer dat je er nog bent, daarna verval je in een leegte die vroeger gevuld was met een warm gezin, de kinderen die je mocht zien opgroeien en alles wat je hebt kunnen doen. Je kende warmte, liefde, vriendschap en verdriet, maar nu is er niets. Alles is vervaagd als door een dikke mist. "Zuster" Ja, je bent er nog. Door fysieke aanraking of een liedje dat jij altijd graag meezong, vult de prikkel even jouw bestaan en roep je even niet. Tot jouw lichaam dat niet meer waarneemt en jij de bevestiging zoekt van het leven. "Zuster!"...

Dementie, een Latijns woord voor ontgeesting welke een leegte achterlaat in wat je ooit hebt mogen zijn en doen. "Zuster!" Leegte van binnen.