'Ik besluit eerst eens met het ziekenhuis te bellen om meer medische achtergrondinformatie op te halen'

Welkom bij een nieuwe blog.

Wat leven we in een vreemde wereld. Waar de wereld na de pandemie naar ‘normaal’ zou moeten terugkeren is dat geenszins het geval. Energievraagstukken, wachtrijen op de luchthaven, stijgende prijzen vormen de hoofdmoot van het nieuws. Uitdagingen die in schril contrast staan met invasie in Oekraïne en al de bijbehorende gruwelijke misdaden tegen de menselijkheid die daar begaan worden. Dieren in de vrije natuur doden om te overleven. Mensen doden zonder belang. De retoriek in dit conflict is de waanzin ten top.

Afgelopen week was ik even op 112 on wheels, een presentatie van alle hulpverleningsdiensten t.b.v de wensambulance. Op het terrein trof ik enkele 112 spotters uit Noord-Nederland.  Ze hadden een vriend meegenomen die een beperking tot het sociale leven heeft. Geweldig om te zien dat deze jongeman niet aan de zijlijn hoeft te staan. Dat zijn maten voor hem zorgde en zijn welzijn in de gaten hielden. Dat laat ook weer het goede in mensen zien.

Voor elkaar zorgen, een ander bij de hand nemen. Daar wordt de wereld beter van en ja, dat begint bij onszelf. Zo was ik afgelopen week bij de supermarkt om broodjes te halen voor de 24-uurs dienst. Komt er plots een jongeman naar me toe terwijl ik wil afrekenen bij de zelfscan. Meneer, ik betaal uw broodjes. Jullie zijn helden. Nu kan ik eindelijk iets terugdoen.

Tegensputteren heeft geen zin. Het bankpasje heeft de transactie al voltooid en na een box loopt hij verder. Oké, denk ik, wat een mooi gebaar eigenlijk. Waarschijnlijk heeft hij een eerder contact met ambulancezorg als goed ervaren. Maar dat vul ik dan maar in. Waardeer het zeker.

Disclaimer: Zie info Ambulanceverpleegkundige in praktijk.

Nu ook op Instagram: ambulanceverpl_in_praktijk

‘Meneer is boven’, zegt mevrouw zodra we de woning betreden. Er is 112 gebeld i.v.m pijn op de borst. Boven treffen we meneer aan op bed, platliggend. Zoals altijd begin ik met een PAT, deze is oké. Bij het voelen van de pols merk ik dat meneer een shunt heeft. Meneer heeft al langere tijd pijn op de borst. Een herkenbaar gevoel wat eigenlijk niet en nooit helemaal weg is. Benieuwd ben ik dan naar de reden dat er nu hulp ingeroepen is. De zorgen komen met name ook vanuit de partner. Mevrouw is ook al op hoge leeftijd en doet veel mantelzorg. Er komt ‘s morgens hulp met wassen en aankleden.

Na deze voorlopige anamnese start ik met onderzoek:

A: vrij

B: normopneu met bij auscultatie geen tekenen van overvulling. Ademfrequentie in rust is 16 per minuut. De saturatie is 95%

C: RR 105/70 en het ECG is fors afwijkend, ST-depressies in bijna alle afleidingen, duidend op zuurstoftekort. Niet vegetatief.  N-V-

D: alert, max. EMV-score en het glucosegehalte is 6,4 mmol/l. Geen neurologische afwijkingen.

Beiderzijds is er pretibiaal oedeem. Ik vermoed een matig tot slechte hartfunctie.

E: temperatuur 36,8 graden, tymphaan gemeten.

Patiënt heeft in verleden hartinfarct gehad en dialyseert drie maal per week. 

De pijn op de borst is een handbreed midsternaal naar links en rechts. Niet gekoppeld aan de ademhaling, niet opwekbaar en herkenbaar. Heeft Nitro gebruikt, maar mag dat maar zeer beperkt, de reden zal zijn een slechte pompfunctie...

Ik vraag wanneer het de laatste keer was dat hij met dezelfde klachten was opgenomen. Dit blijkt pas drie weken geleden te zijn.

Bij die opname is er geen wijziging van medicatie geweest. Maar precies weet dhr. het niet. De vraag over de opname moet ik actief stellen.

We hebben dus een fors afwijkend ECG bij een meneer met ernstige nierinsufficiëntie, en actieve pijn op de borst.

Ik besluit eerst eens met het ziekenhuis te bellen om meer medische achtergrondinformatie op te halen.

Ook het ECG stuur ik door ter vergelijking. Dit blijkt conform eerdere ECG’s.

In het overleg komt naar voren dat er sprake is van ernstig hartfalen, de pompkracht van het hart is ongeveer nog 20%. Het behoeft geen betoog dat dit marginaal is. Qua medicatie is meneer al maximaal ingesteld. Aan die zijde zitten geen opties meer. Ook de status van de kransslagaders is marginaal. Grote interventies zijn niet haalbaar, zeker ook in combinatie met de dialyse.

Heropname zal nu niets gaan toevoegen. Meteen ook de opties qua pijnstilling besproken. Vanwege de ernstige nierinsufficiëntie komt eigenlijk voor nu paracetamol in aanmerking. PCM wordt via de lever afgebroken.

Ik geef meneer 1000 mg PCM en bespreek alles met hetgeen ik nu weet. Meneer ligt rustig in bed. 

In de bespreking zet ik eigenlijk alles op een rij. Wat weten we, wat zijn de verwachtingen en wat kunnen we nu concreet doen?

Vanuit mijn oogpunt gezien is er op somatisch gebied een redelijk evenwicht. Er is geen overvulling, een pijnscore NRS van 2-3. 

Waar ik meer zorg over heb, is de belastbaarheid van mevrouw. Ik ga met mevrouw even zitten. Ze vertelt voluit, hoe de dag eruitziet, wat ze allemaal doet enz. Op dit moment krijgt ze alleen ‘s morgens hulp met de verzorging. Met name het ‘s nachts naar het toilet helpen is een zware belasting. Meneer heeft een urinaal, maar een toiletstoel is er nog niet (urineproductie is minimaal). 

Ik geef aan dat er voor thuis best nog opties zijn, zoals zorguitbreiding, personenalarmering. Merk in het gesprek ook dat dit lange tijd afgehouden is. Enerzijds kan ik het ook wel begrijpen, zorg in huis betekent ook een inbreuk op je leven en privacy. Toch is er nu een kantelpunt. Mevrouw is eigenlijk uitgeput. Wordt zelf ook behandelt voor kanker. Door haar uitstralende vitaliteit lijkt het alsof ze een stuk jonger is nog. Stel mezelf de vraag of de hulpvraag van mw. in deze casus niet meer op de voorgrond staat dan voor dhr.

Ik stel voor om mijn zorgen te uiten in het dossier wat ik naar de eigen huisarts stuur. Ook laat ik een berichtje voor de collega’s van de thuiszorg achter.

En terwijl ik met mevrouw in gesprek ben, is meneer in slaap gevallen.

Zachtjes gaan wij naar beneden en vervolgen onze dienst.

Een meneer is gevallen tijdens een spelactie. Daarbij op het achterhoofd gevallen. Er is kortdurend bewustzijnsverlies geweest. Daarna verward gedrag laten zien. Als ik ter plaatse kom staat meneer met de familie buiten het park.

Meneer staat overeind en zie hem onbegrijpend kijken. Snapt niet wat ik kom doen en waar hij is. Hij geeft wel hoofdpijn aan. De controles in het ABC zijn goed. In de D hebben we wel issue.

D: Normale pupilreacties. Glucose 7.8 mmol/l. En hoewel meneer zich steeds meer herinnert, blijft hij steeds hetzelfde vragen. Er is sprake van een inprentingsstoornis. 

Hij is ook wat misselijk en heeft het gevoel te moeten braken. Het top-teen onderzoek levert geen bijzonderheden op.

De voorgeschiedenis is blanco en dhr. gebruikt geen medicijnen. Voorafgaand aan het spel een glas wijn gedronken tijdens het eten. Deze patiënt ga ik insturen. Er is toch sprake van licht traumatisch hersenletsel. Met toestemming informeer ik later naar de afloop.

Er is een CT-scan gemaakt, waarop gelukkig geen bijzonderheden te zien waren. Enkele uren nadien is patiënt naar huis gegaan. 

Het herstel na een hersenschudding moet niet onderschat worden. Te snel weer alle activiteiten hervatten kan een nadelige invloed hebben op het herstel. Velen kunnen nadien nog lang klachten houden op het gebied van hoofdpijn en concentratiestoornissen.

Tot zover.

Alle blogs teruglezen? Kijk dan op FB: Ambulanceverpleegkundige in Praktijk

Insta: ambulanceverpleegkundige_in_praktijk