Ambulanceverpleegkundige John - 'Bij mij staan alle alarmsignalen op rood'

Welkom bij een nieuwe blog.

28 mei 2022

Afgelopen week genoot ik van een weekje voorjaarsvakantie.

Hoe belangrijk is het om even dan alles ‘los’ te laten, je even niet te richten op zorgen voor een ander. Tegelijkertijd merk ik dat het ook een paar dagen duurt voordat het werk niet meer zo prominent op je vizier staat. Afschakelen dus, herken je dat?

Ook een tijd voor reflectie, evalueren van keuzes die je maakt en zou willen bijstellen. De opening van het account op Instagram geeft me weer meer mogelijkheden om het ambulancewerk te delen.

Echter, ook daar ben ik beperkt doordat de privacy van patiënten ten alle tijde voorop staat. We herinneren ons de discussies en ethische vraagstukken omtrent meerijden van camerateams op de ambulances. Wel kan ik alles daarom heen laten zien met ook een persoonlijk aspect van hoe ik het werk ervaar. En het is zeker niet allemaal leuk, hip en trendy in het ambulancevak. Ook zijn er aspecten die minder fraai zijn, denk aan hulpverleningen in vervuilde omstandigheden, menselijk leed, pijn en verdriet enz. En toch die afwisseling, uitdagingen en het verschil voor mensen kunnen maken, maakt dit voor mij het mooiste vak wat er is, en waar ik voor de volle 100 procent voor ga en me blijf ontwikkelen.

Uitgerust ga ik weer op pad, stap in en neem je mee in de volgende casussen.

Welkom dus ook op insta: ambulanceverpl_in_praktijk

Disclaimer: Zie info Ambulanceverpleegkundige in praktijk.

Als Rapid Responder word ik gevraagd een mw. te beoordelen met druk op de borst. Zoals bekend, kunnen hartklachten bij vrouwen zich op een andere manier presenteren. Dat wil zeggen dat het klachtenpatroon niet klassiek hoeft te zijn. Ook een acuut hartinfarct kan zich anders presenteren zoals klachten van onbegrepen vermoeidheid, duizeligheid, kortademigheid en angstgevoelens. Daarnaast lijken hormonen tot een bepaalde leeftijd bescherming te bieden waardoor hartklachten zich later manifesteren. Gemiddeld 10 jaar later als bij mannen.

Vaker spelen de problemen bij vrouwen zich ook af op het niveau van de microcirculatie van de coronairarterien (kransslagaders).

Neemt niet weg dat een hartinfarct bij vrouwen zich ook klassiek kunnen presenteren, acute heftige pijn op de borst met uitstraling, misselijkheid en braken en benauwdheidsklachten. Ook kunnen klachten deels typisch en deels atypisch zijn.

Tegelijkertijd kunnen klachten ook passen bij hormoonveranderingen. Dat maakt t nog complexer. De arts zal hierin de afwegingen moeten maken. Goede anamnese en eventueel vervolgonderzoek zullen richting geven aan de diagnose.

Op de website van de hartstichting worden deze verschillen ook uitgebreid besproken.

Het is altijd goed om de verschillen en risicofactoren in je preklinische beoordeling mee te laten wegen. 

Meneer doet de deur voor me open. Mw. (57) zit aan tafel. 

Ze oogt zeker niet acuut ziek. De Patiënt Assessment Triangle is niet zorgwekkend. Zoals gebruikelijk begin ik me de anamnese.

Sinds een week forse toename van moeheid, niet voorruit kunnen komen en geen energie hebben. Traplopen is uitdaging geworden. Boven aan de trap voelt ze zich dan ook kortademig. Tevens kreeg ze vanmiddag bij het traplopen ook druk op de borst erbij. Omschreven als een zwaar drukkend gevoel, alsof er iets zwaars op de borstkast ligt.

Na rust zakt dat ook wel weer deels weg. Dit gevoel maakte dat ze contact zocht met de HAP, die vervolgens mij ter plaatste liet gaan.

Het onderzoek ziet er als volgt uit:

A: vrij

B: Normale, niet hoorbare ademhaling, Ademfrequentie in rust; 14. Bij auscultatie van de longen hoor ik geen afwijkingen. Saturatie is 99%

C: RR 178/90 sc: Normaal hartritme 76 min en op het ECG zie ik in diverse afleidingen minimale st depressie o.a in onderwand (inferior) en voorwand (anterior) van het hart. De huid van mw. is droog. 

D: Alert, EMV-score is maximaal. Glucose 9 mmol/l (niet nuchter).

Geen neurologie.

E: Temperatuur 36,5 tymphaan gemeten.

Mw. is niet vegetatief. (niet klam,  misselijk)

De BMI is verhoogd. 

Allergie: -

M: Antihypertensiva, Metformine

P: hypertensie, DM type 2 

L: Niet nuchter

De druk zit een handbreed op de borst. Palpatie geeft geen verergering en de klachten zijn niet gekoppeld aan de ademhaling. Hoesten veranderd ook niets aan de klachten. Er is geen uitstraling van de druk. Momenteel is die druk ook nog voelbaar. 

Preklinisch redeneren:

Bij mij staan alle alarmsignalen op rood.

Deze anamnese i.c.m. de voorgeschiedenis en het ECG, geven mij het vermoeden van een ernstige cardiale aandoening en wil mw. gaan insturen naar het ziekenhuis voor follow up.

Ook is er sprake van drie risicofactoren. De klachten passen niet bij een pulmonaal probleem. 

Het ECG past bij een drie taks lijden oftewel triple vessel disease.

Ik bespreek het met mw., ze schrikt ervan. Ze denkt dat het niet zo’n vaart zal lopen.  De reactie kan ik helemaal begrijpen. Daarom neem ik rustig nog eens alle details door en waarom ik een niet pluis gevoel heb. 

Na de eerste emotie te hebben laten zakken, stel ik voor om nitroglycerine sublinguaal te geven (onder de tong). Na een minuut of vier geeft mw. aan dat de druk nu helemaal weg is en zich een stuk beter voelt. Ze hoopt dat opname nu niet nodig is. Echter is het een bevestiging in dit verhaal dat er iets mis is met de kransslagaders. Mw. stemt in met opname. Ze wil zelf wel met haar man naar het ziekenhuis. Dit vind ik niet verantwoord en leg dit uit aan mw., waarna ze instemt. En ik kan dat gevoel goed begrijpen. Je hebt geen klachten en ‘moet’ met een ambulance naar het ziekenhuis. Ook hier geldt niets moet en is patiënt ook zelf in regie. Echter, mijn plicht is om goed te informeren en de risico’s te duiden. Een IV-toegang leg ik aan en geef nog Aspegic (vermindert de bloedstolling) en laat mijn collega’s komen waaraan ik overdraag. Met toestemming mag ik informeren naar het beloop.

Bij mw. werd een hoofdstam vernauwing vastgesteld en alleen een bypassoperatie kan uitkomst bieden. Hiertoe werd mw. overgeplaatst naar een cardio chirurgisch centrum. Binnen drie dagen nadat ik mw. zag, is ze al geopereerd. Wat een drastische impact op haar leven. Gelukkig is ze op tijd geopereerd en is ‘erger’ voorkomen.  

Ja, en natuurlijk heb ik een goed gevoel dat ik hier de juiste hulp heb kunnen bieden.

Over afwisseling gesproken. 

In dezelfde dienst ga ik een infuusnaald plaatsen voor euthanasie. De huisarts zal een kleine twee uur later komen. Een moeder, omringd door haar tienerdochters en partner, gaat afscheid nemen van het leven. Het is duidelijk zichtbaar bij mevrouw dat de tijd, de kwaliteit van leven ernstig nadelig belemmert. In mijn Rapid auto kijk ik even op mijn laptop of ik alle gegevens heb. Wil geen administratieve vragen stellen binnen. Vind ik persoonlijk niet zo gepast. Het is sowieso een verdere stap richting moment van euthanasie. Altijd maak ik eerst even kennis en sluit aan bij de behoefte, als die er is, om iets te delen. Altijd laat ik betrokkene hier de regie houden. Het gaat om haar en de familie en niet om mij. Ze deelt dat de rust er is, maar ook het verdriet van achterlaten. Het gesprek emotioneert de aanwezigen. En dat mag.

Ik neem altijd ruim de tijd, niets overhaast. Het is niet alleen een technische handeling. Het is een onderdeel van een proces, waar ik eigenlijk als buitenstaander binnenkom.  

Na het infuus plaatsen, neem ik afscheid. Heb niet altijd de juiste woorden. Wat zijn juiste woorden. Oogcontact, gemeende betrokkenheid en empathie zijn sleutelwoorden.

In de ambulance terug, neem ik zelf ook de tijd om even af te schakelen. Ik ben geen robot. Maar dankbaar dat ik onderdeel mocht zijn in dit proces van waardig afscheid nemen van het leven.

Tot zover.

John.

 ↑ Klik Hier ↑ om de vacature te bekijken!