Hospiceverpleegkundige Esther over rouwen om een dierbare: ‘Iets een plekje geven? Fuck het plekje!’

Na het verlies van een partner, een kind, een vader of moeder, een familielid, een vriend of vriendin wordt een tijd van rouw geaccepteerd. Het wordt begrepen. Maar daarna wordt er van je verwacht dat je weer kunt genieten en weer mee kan gaan in de flow van de maatschappij. 

Je leven weer oppakken

Mensen geven goedbedoelde woorden om je een beetje troost te geven. In het begin is het nog: ‘Gaat het een beetje met je? Kan ik wat voor je doen?’ Maar daarna? Na een jaar wordt toch wel verwacht dat je je leventje weer hebt opgepakt. Je doet je best, zo goed of kwaad als het kan. En ja, je lacht weer mee, je gaat eropuit, je hebt je huishouden voor elkaar, je eet gezond, je probeert weer mee te doen aan sociale activiteiten. 

Closure

En dan komt bij de meesten de onvermijdelijke opmerking of vraag: ‘Heb je het een beetje achter je kunnen laten? Heb je “het” een plekje kunnen geven?’ In het Engels zeggen ze ‘closure’. Ik vind het de meest idiote opmerking die onbewust wordt gemaakt. ‘Het een plekje geven?’ Alsof je je verdriet en gemis kunt loslaten, afsluiten, achter je kan laten, weg kan drukken of vergeten!

Overvallen door gemis

Door het gemis wordt heel je leven anders, het wordt nooit meer zoals het was! Natuurlijk, het dagelijks huilen wordt in de loop van tijd minder, totdat het weer in alle hevigheid, op een onverwacht moment, je totaal overvalt. Na twee jaar, drie, tien, vijftien, dertig of zelfs langer! 

Herinneringen blijven levend

Ja, het leven gaat door, maar de herinneringen blijven levend! Koester de herinneringen en huil als je huilen moet, lach als je lachen moet, wordt boos als je je boos voelt en laat de pijn er zijn als je heimwee voelt naar degene van wie je zo veel van houdt, maar er niet meer is. 

Fuck het plekje!

Iets een plekje geven

Lief plekje,

troostend bedoeld,

zeg waar je zit.

En als ik je vind,

is het dan verdwenen?

is het dan klaar,

het gemis en het wenen?

Lief plekje,

door mensen met een tekort aan woorden

ben jij een begrip.

Zo laat jij mij in de waan

dat je bestaat,

frustreer je mij

omdat je mij in het ongewisse laat.

Lief plekje,

om mijn gemis en verdriet te parkeren,

ik kan je niet vinden.

Er zit niets anders op dan het te ervaren,

te accepteren dat mijn verdriet komt en gaat,

in plaats van het

op een onvindbaar plekje te bewaren.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.