Hospiceverpleegkundige Esther blogt: Een stoer bezoekje van Theo aan zijn zieke tante

‘Theo!’ roep ik blij, en voor ik het weet vlieg je in mijn armen. Wat een heerlijke gemeende knuffel! Ook je vader begroet ik hartelijk met een knuffel. Ik ken jullie nog vanuit de wijk, toen ik je moeder verzorgde. En ver weg, zijn we ook nog familie?!

Afleiding

Ik zie de onrust in je lichaam; bezorgd kijk je naar je tante. Je tante ligt er nu een week en wordt niet meer beter. Verdrietig en moeilijk. Ik zie aan heel je houding dat je even afleiding nodig hebt. ‘Ga je met me mee naar de woonkamer?’ vraag ik, terwijl ik mijn hand reik. Je kijkt vragend je vader aan en hij knikt goedkeurend. Je vader fluistert nog snel wat in mijn oor en bedankt me. Je pakt onzeker mijn hand. ‘Kom’, zeg ik met een glimlach.

Twijfel

In de woonkamer maakt een zanggroepje zich klaar om een paar liedjes te zingen voor de gasten en hun familie. In een grote kring wachten al mensen. Ik voel dat je even twijfelt. ‘Kom’, zeg ik, ‘het wordt harstikke leuk.’ Hand in hand lopen we verder. We zitten in een kring. Het zanggroepje zingt bekende liedjes en vrolijk zingen en klappen we allemaal mee. Eerst zit je wat onwennig te wiebelen en weet niet waar je moet kijken. Ik kijk je bemoedigend aan terwijl ik een bekend liedje meezing en al snel doe je net zo hard mee.

Zorgen verdwijnen

Heel even vergeet je al je zorgen. Heel even vergeet je de spanning van de laatste dagen. ‘Hij heeft al twee nachten niet geslapen, hij durfde niet te komen’, had je vader in mijn oor gefluisterd. Hoe logisch is dat! Ik zie vaker bezoekers komen, met een onzekere en wat angstige uitdrukking op hun gezicht. Kort door de bocht is een hospice een huis waar mensen dood gaan. Wat een nare sfeer zal daar hangen! Je moet op bezoek bij iemand die binnenkort dood gaat. Wat moet je zeggen? Wat kun je doen? Ik kan alleen maar zeggen: ‘Niets moet, je hoeft er alleen maar “te zijn”.’

Terug naar tante

En jij bent er! Stoere bink. Theo, 60 jaar. Met het syndroom van Down. Na het optreden breng ik je weer naar je vader en tante. Die hadden even tijd voor elkaar. ‘Hoe was het?’ vraagt je tante. Leo stottert altijd en zegt: ‘Het is hier echt dddddood leuk!’