Hospiceverpleegkundige Esther - Nachtdiensten in een hospice: ‘Is dat niet eng?’

Nachtdiensten in een hospice. ‘Vind je dat niet eng?’, wordt me vaak gevraagd. Tja, eng, waarom? Sowieso ben ik al niet bang in het donker. Als vroegere padvinder ben ik wel wat gewend. Sommige collega’s checken eerst alle deuren zodat er niemand binnen kan komen. Tja, waarom? De meeste mensen vinden het overdag al eng om langs te komen. Ja toch? Het is een huis waarin vele mensen doodgaan, dus denken de mensen dat de sfeer er wel heel drukkend zal zijn. Er alleen een sfeer van verdriet en dood zal hangen.

Nu is dit totaal niet waar. De laatste levensfase is juist intens! Natuurlijk is er intens verdriet, maar ook intense verbinding, intense liefde, intense vreugde en intens genieten. Alles is aanwezig, net als in het normale leven, maar dan intens.

Dus nee, het hospice is niet eng. Ik laat de tuindeuren op een zomerse nacht lekker open. Inbrekers of relschoppers durven niet eens de laan op te lopen! En mocht het wel zo zijn, dan ga ik gewoon lekker spoken waardoor ze zich rot schrikken.

Ook ben ik niet bang voor spoken. Al wil het niet zeggen dat er voor mij niet ‘meer’ is tussen hemel en aarde. Ik zie of merk heus weleens wat. Maar daar ik bewust ben van mijn spirituele wezen accepteer ik dit. Alles mag er zijn: een alarmoproep uit een lege kamer, een schim, een stem, een rilling enz. De ene collega ervaart dit wel en de ander weer niet. Ik ben blij het te ervaren, want het bevestigt alleen maar dat er meer is na de dood. Dat de dood geen einde betekend maar een overgang naar het eeuwige leven.

En ook accepteer ik als iemand anders denkt dan ik. Alles prima toch? Al met al om de vraag te beantwoorden: ‘Vind je het niet eng in de nacht, in het hospice?’, kan ik duidelijk NEE zeggen. Niks engs aan.

Totdat ik afgelopen nacht de grootste schrik ooit kreeg. Een mevrouw met onrust had de neiging om in de nacht uit haar bed te klimmen. Gelukkig, in uiterste gevallen mogen we daarom een camera plaatsen. Zo heb je altijd zicht op de cliënt. Zo kun je razendsnel ingrijpen als je ziet dat een cliënt aanstalten maakt om uit bed te gaan. En dat is fijn! Want vaak zijn ze valgevaarlijk, hebben geen kracht meer op hun benen te staan en is het valrisico zeer hoog.

De camera is verbonden met een mobiele telefoon. Op de telefoon heb je dus zicht op de cliënt. Bij enige beweging ren je dus naar haar of zijn kamer zodat je snel genoeg aanwezig bent om hulp te bieden. Het beeld van de camera geeft weleens een schim weer. Daar ben ik niet bang voor, het mag er zijn. Eén keer ben ik best geschrokken van een duidelijke vliegende schim. Maar bij controle bleek het een ‘van harte beterschap’ helium ballon te zijn. Álle schimmen die ik daarna zag heb ik dan ook weinig aandacht aan geschonken. Laat staan dat ik ervan schrok!

Deze keer zie ik mevrouw bewegen. Haar been gaat de lucht in en glijdt daarna uit haar bed. Met de telefoon in mijn hand ren ik naar haar toe. Ik leg haar been terug in bed en dek haar weer lekker toe. Ik blijf bij haar tot ze in slaap valt. Als ze slaapt loop ik langzaam haar kamer uit naar de woonkamer want heb trek in een kopje thee.

In de keuken check nog even het beeld van de telefoon. In gedachte zie ik mevrouw nog heerlijk in haar bed liggen, maar als ik naar de telefoon kijk zie ik naast haar ineens een vrouw staan in witte kleren. De vrouw loopt bij haar weg en het lijkt dat ze haar kamer uitkomt! Ik schrik me helemaal de blubber! ‘Er loopt daar iemand! En het komt mijn kant op!’

Verstijfd van schrik kijk ik vanuit de woonkamer naar haar kamerdeur. De deur waar die vrouw uit moet komen. Maar er komt niets. De deur blijft dicht. Mijn hart bonkt! En op mijn hoede ga ik naar haar kamer. Voorzichtig loop ik naar binnen maar ik zie helemaal niets. Mevrouw ligt heerlijk rustig te slapen dus ook zij kan het niet geweest zijn. Verbaasd kijk ik naar de telefoon van de camera. En ineens zie ik weer die vrouw in het wit! Maar dit keer loop ze de kamer in.

En dan pas wordt het me ineens duidelijk. De camera geeft vertraging naar de telefoon. Ik ben het zelf! Mijn zwarte kleren worden door de nachtcamera als wit weergegeven. Pfff, ik sla een zucht van opluchting. En om er zeker van te zijn zwaai ik in de camera. En ja hoor, 5 seconden later zwaait mijn witte gestalte op de telefoon.

Haha! Wat hebben mijn collega en ik gelachten bij de overdracht de volgende morgen. Zij had precies hetzelfde meegemaakt en was zich rot geschrokken!

Nachtdiensten in een hospice: ‘Is dat niet eng?’  

Uhh, nee dat niet, maar af en toe wel spannend!!

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.