Hospiceverpleegkundige Esther - ‘Ga maar lekker dromen over wat je gaat worden in je volgende leven’

Marjan ligt nu twee weken in het hospice. Ze heeft uitgezaaide longkanker, maar merkt er maar weinig van. Buiten dat ze snel moe is, heeft ze niet benauwd. Wat ze wel erg vindt is dat ze soms de weg kwijt is. Dat ze niet meer weet hoe ze een handeling moet uitvoeren of wat ze gedaan heeft. Dat komt door de uitzaaiingen in haar hersenen. Niet voor Marjan! Een zelfstandige sterke vrouw die altijd haar eigen boontjes heeft gedopt en nooit niemand nodig heeft gehad. Ze heeft daarom gekozen voor euthanasie. ‘Ik heb geen zin om een gekkie te worden en dat iedereen mij zich alleen nog maar zo herinnert’, zei ze daadkrachtig.

Marjan is iemand die van geintjes houdt, dat heeft ze al een paar keer laten merken. Ze lacht graag en ondanks dat ze heel ziek is, blijft de humor krachtig aanwezig. Ze heeft het juist nodig om zich lekker te voelen.

Zo ervaart iedereen zijn ziekteproces anders. De één wil met rust gelaten worden en heeft baat bij stilte. De ander schopt weer tegen alles aan en heeft baat bij het afreageren van zijn eigen frustraties van de ongeneselijke ziekte. Meditatie, muziek, geloof, veel of weinig bezoek… alles zien we voorbijkomen wat mensen nodig hebben in hun laatste levensfase.

Voor Marjan is dit dus humor. Ze kan ontzettend hard lachen. En als je die geweldige lach hoort klinken, weet je dat ze zich fijn voelt.

Deze avond was ik samen met een vrijwilliger haar aan het helpen klaar maken voor de nacht. Ze ligt in haar nachtjapon en haar wollen sokken al schoon en klaar in bed. 'Zeg meiden', zegt ze serieus en kijkt ons bedenkelijk aan: ‘Wat zal ik eens in mijn volgende leventje op aarde gaan doen?’ We kijken haar aan. Ze zegt niets en wacht op antwoord. ‘Uhh, ik heb geen idee!’, zeg ik, ‘Maar ik weet wel dat ik al ballerina geweest ben, kijk maar!’ Ik maak een pirouette in mijn meest elegantste houding, alleen de draai gaat niet zo soepel dus ik struikel bijna. Marjan schatert van het lachen. ‘Haha, geweldig!!’ Leonie, de vrijwilliger, kijkt me serieus aan, en met haar handen in haar zij zegt ze: ‘Hm, niet slecht, maar ik weet zeker dat ik een turnster ben geweest.’ En terwijl ze dit zegt maakt ze wat aansluitpasjes op een denkbeeldige evenwichtsbalk en een paar prachtige kattensprongetjes. ‘Ohh’, zeg ik. ‘Wat mooi, maar dat kan ik ook!’ Eerst doe ik de turnpresentatiehouding, doe daarna mijn armen de lucht in en mijn voet naar voren. Daarna maak ik langzaam de zweefstand. Marjan schatert weer van het lachen, want het duurt natuurlijk niet lang voordat ik omval.

‘Hey gekke meiden, kijk eens!’ We draaien ons naar haar toe en ineens zien we Marjan in een kaarsstand in haar bed liggen. Haar benen met haar wollen sokken de lucht in en haar handen onder haar billen. We liggen allemaal dubbel van het lachen! Niet alleen Marjan, maar ook wij hebben een geweldige avond! We stoppen Marjan lekker in en geven haar een kus op haar wang. ‘Ga maar lekker dromen over wat je gaat worden in je volgende leven’, en geven haar een kus op haar wang. ‘Bedankt gekke meiden’, zegt ze lachend. En het wordt een droom die niet lang op zich zal laten wachten, want over een paar dagen krijgt zij euthanasie.

En wat Marjan ook gaat worden in haar volgende leven? Ze laat een onuitwisbare herinnering voor ons in dit leven achter!

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.