'De cirkel van afscheid en nieuw welkom sluiten elkaar in de armen'

Een man van 57 jaar wordt het hospice binnengebracht. Door leukemie heeft hij eerder een stamceltransplantatie gekregen. Dit is het toedienen van gezonde stamcellen om beenmerg te vervangen dat door kanker vernietigd is. Voorafgaand aan de infusie van de stamcellen, krijgt de patiënt chemotherapie en immuun remmers om plaats te maken voor de donorcellen in het beenmerg en om ook zieke cellen zoveel mogelijk op te ruimen.

De transplantatie leek succesvol verlopen waardoor de hoop op genezing groot werd. Echter, na een poosje ging het helemaal mis. Tijdens de periode tussen chemotherapie en het herstel van het immuunsysteem heb je namelijk geen afweer tegen ziekteverwekkers en loop je daardoor een hoog risico op infecties die ernstig kunnen verlopen. De kans op infecties is zo hoog, dat maar 40% van de mensen die deze behandeling ondergaan zullen overleven.

Zo ook bij Chris, onze nieuwe gast. Als hij wordt binnengebracht is hij in coma. Er is niets meer dat voor hem gedaan kan worden dan alles alleen maar zo comfortabel mogelijk (geen pijn, geen benauwdheid, geen misselijkheid enzovoort) voor hem te maken.

Chris wordt omringd door liefdevolle familie die bij hem waken. Alleen zijn dochter ontbreekt. Wat had zij graag gewild dat hij nog net ietsje langer bij bewustzijn was gebleven. Ze is namelijk hoogzwanger van een jongetje, het eerste kleinkind van Chris en zijn vrouw. Het is voor ons niet voor te stellen hoe moeilijk dit zal zijn voor de familie: aan de ene kant een geliefde te moeten gaan verliezen en aan de andere kant de vreugde om straks een (klein)zoon te mogen verwelkomen.

In de derde nacht van zijn verblijf gaat om 0:05 uur de telefoon op de kamer van Chris. Zijn vrouw neemt op en er klinkt een vreugdevol gegil. Hun dochter is bevallen van hun kleinzoon en alles is goed gegaan! Telefoontjes gaan hierna over en weer, er stromen tranen van geluk en verdriet tegelijk. Alleen niet bij Chris, hij ligt roerloos, zijn lichaam ligt stil en ademt alleen maar. Zou hij iets meekrijgen? Zou hij iets horen zoals je vaak leest bij coma?

De rust keert terug, zijn vrouw slaapt naast hem in het koppelbed en de nacht gaat voorbij. Tot om 6:30 uur ineens de bel gaat in het hospice. Bij de deur zie ik de dochter van Chris staan met een Maxi-Cosi in haar handen. Ik kijk haar verbaasd aan! Ze is nog geen 7 uur geleden bevallen! Wat een sterke vrouw!

Als zijn dochter binnenkomt, verontschuldigt ze zich meteen en voelt zich opgelaten doordat de kersverse baby goed van zich laat horen dat hij er is! Ik stel haar meteen gerust en smelt van het huilend geluid van het piepkleine ventje: de serene warme rust in het hospice maakt plaats voor het energieke geluid van nieuw leven. En zo wordt de cirkel al langzaam zichtbaar op de plek waar veel levens eindigen: nieuw leven dient zich aan.

De dochter van Chris loopt naar zijn kamer. Ik doe de lichten aan waardoor haar moeder wakker wordt en opkijkt. Ze vliegen elkaar in de armen. De baby wordt al huilend uit de Maxi-Cosi gehaald. ‘Kijk pap!’, zegt zijn dochter en houdt het jongetje vol trots voor hem ‘Dit is je kleinzoon Stijn, pap!’ Stijn wordt al krijsend bij het hoofd van Chris gelegd. En zodra de hoofden elkaar raken stopt Stijn meteen met huilen. De plotselinge stilte overvalt ons allemaal en we kijken elkaar verwonderd aan.

De cirkel is compleet. De cirkel van afscheid en nieuw welkom sluiten elkaar in de armen. Een paar uur later sterft Chris. Zijn dochter was precies op tijd en had hier al een voorgevoel van gehad. Een voorgevoel dat haar een oerkracht gaf om binnen zeven uur na de bevalling op pad te gaan naar haar vader.

En zo zal de cirkel van het leven voor Stijn en zijn familie altijd heel zichtbaar blijven: de sterfdag van (o)pa is een dag na de geboortedag van Stijn. Als een estafettestokje dat wordt doorgegeven. Een cirkel van het leven, verweven in elkaar.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.