Hospiceverpleegkundige (en nieuwe blogger!) Esther: 'Mevrouw zegt: "Het is zo stil, ik kan er niet meer tegen"'

Mevrouw Koning* is 70 jaar. Ze zit in haar laatste levensfase door uitgezaaide longcarcinoom. Diep in de nacht, tijdens mijn nachtdienst, belt mevrouw. De buurvrouw, aan de overkant van haar kamer, is vorige week overleden. Vanaf dat moment is mevrouw stil en teruggetrokken. Wat een confrontatie! 

Heimwee

Ze voelt zich ongelukkig in het hospice en krijgt heimwee naar haar huisje in het centrum. Ze wordt ’s nachts wakker van het piekeren en het eenzame gevoel. Ze mag altijd bellen voor een praatje, is haar verteld. Ik loop naar beneden naar haar kamer toe. Ze zit op de rand van het bed.

Aandacht

‘Ik mocht bellen, hadden ze gezegd’, zegt ze en kijkt me met een glimlach aan. In alle rust ga ik naast haar zitten, genietend van de tijd en aandacht die ik mag geven. Bijzonder voor mij, want tijd voor zorg had ik in de wijk maar weinig. Hier is het totaal anders.

Muisstil

Ik leg mijn hand op de hare en zeg: ‘Vertel eens, wat gaat er allemaal door u heen?’ Zonder te aarzelen zegt ze: ‘Het is hier zo stil, ik kan er niet tegen.’ Ze heeft gelijk. Er komt bijna geen verkeer langs en haar kamer ligt aan de rustige kant. Er komt geen geluid binnen, en in het huis is het ook muisstil. Ik geniet van de stilte, maar bij haar komt de stilte op haar af.

Alarm!

Op het moment dat ik haar wil antwoorden gaat mijn telefoon: alarm op kamer twee! ‘Bied hulp, bied hulp’, zegt de stem van een computermevrouw in de telefoon. Het muuralarm van het apparaat in die kamer begint ook te piepen. Best hard! ‘Ik ben zo bij u terug’, zeg ik verontschuldigend tegen mevrouw.

Toeters en bellen

Het is mijn tweede dienst in het hospice, en onwennig en verstrooid loop ik per ongeluk kamer drie binnen. Daar staat een sensor. Voor ik het weet loop ik er langs en alle toeters en bellen gaan af. De computermevrouw in mijn telefoon commandeert: ‘Bied hulp, bied hulp aan kamer twee.’ Het muuralarm blijft doorgaan op kamer twee. En inmiddels ook op kamer drie! En de telefoon blijft maar gaan. ‘Bied hulp, bied hulp aan kamer twee!’

Alles onder controle

Adrenaline pompt door mijn lichaam. De meneer in kamer drie wordt wakker. ‘Niets aan de hand hoor’, zeg ik tergend langzaam zodat het lijkt alsof ik alles onder controle heb. Ik doe zijn sensor uit. Druk zijn muuralarm uit. Druk de telefoon uit. ‘Slaap lekker meneer, alles is in orde’, zeg ik met een rustige, lieve glimlach.

Hart in de keel

Terwijl mijn hart mijn lichaam uit bonst, vlieg ik naar kamer twee. Ik druk het muuralarm uit. ‘Zou ik even op de postoel mogen?’ klinkt een vermoeide stem. ‘Natuurlijk!’ zeg ik, opgelucht dat alle alarmen weer stil zijn. Ik pak de postoel. Nooit geweten dat er van die grote bestaan! Mijn hoofd komt er net bovenuit.

Groot gevaarte

Ik duw het gevaarte van ijzer, dat rammelt op de stenen vloer, de kamer in. Onderweg valt de po van de ijzeren haakjes. Voor ik het weet stuitert het metalen ding op de tegels. Bammerdebambam!!! Met een rood hoofd verontschuldig ik me, denkend aan de mevrouw die nog in de andere kamer op mij zit te wachten. Na mevrouw ingestopt te hebben loop ik eindelijk weer terug. Terug naar kamer één, waar alles begon.

Zo stil?

Mevrouw Koning zit nog steeds op de rand van haar bed. Ik ga naast haar zitten en zeg: ‘Sorry voor het wachten, waar waren we gebleven?’ ‘Het is hier zo stil.’

‘……….’

We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Schaterend delen we mijn eerste blunder. Midden in de nacht, 3.30 uur. In de rapportage de volgende ochtend schreef een collega: ‘Mevrouw vond het gesprek in de nacht heel fijn.’ Pffff….

*De naam van mevrouw Koning is gefingeerd.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.