‘Meneer (90) vraagt om een doodspilletje, maar ik kan hem niet helpen’ – Ineke pleit voor vrijwillige levensbeëindiging bij voltooid leven

Suïcide… Wat een vreselijk, tragisch, verdrietig en eenzaam iets. Het verdriet, de pijn, de eenzaamheid, het hele gevoel en de beleving van iemand die voor zichzelf de beslissing neemt zich van het leven te beroven.

Zo alleen.... Zo hopeloos...

Ik kan alleen maar gissen naar hun gemoedsgesteldheid.

Radeloos? Hulpeloos? Verdrietig? Bang? Onzeker? Eenzaam? Hopeloos?

Al die dingen bij elkaar?

Lang geleden werkte ik in een psychiatrisch ziekenhuis. Er werd een meneer opgenomen van 90 jaar. Hij was zijn hele leven al wat depressief, volgens de anamnese. Binnen een jaar tijd verloor hij een kind en een kleinkind bij een auto-ongeluk en drie maanden geleden zijn vrouw. De vrouw die hij boven alles lief had en die zijn steun en toeverlaat was.

Voor de trein

Hij viel in een diep gat en heeft tweemaal geprobeerd zich te suïcideren door naar een spoor te lopen om zich voor een trein te kunnen werpen. Beide keren werd hij door oplettende omstanders verhinderd om zijn voornemen uit te voeren. Nu is hij opgenomen in het ziekenhuis op de ouderenafdeling. Hij werkt niet mee bij de gesprekken.

Doodspilletje

Hij vraagt mij, wanneer ik hem 's avonds naar bed breng, of ik hem geen doodspilletje kan geven. De tranen stromen over zijn gezicht wanneer ik hem zeg dat ik hem daarmee niet kan en niet mag helpen. Dat ik ben opgeleid om mensen te helpen met leven, zo goed als mogelijk, en niet om hen te helpen met sterven. Dat we daarin alleen kunnen begeleiden wanneer het zover is.

Diep ongelukkig

Hij zegt dat hij het begrijpt. Maar zegt ook dat hij zo verschrikkelijk moe is van het leven, van alles om hem heen. Hij huilt en ik zit naast hem op het bed, zijn grijze hoofd op mijn schouder. Diep ongelukkig is hij. Ik streel zijn grijze haren en kan helemaal niets voor hem doen. Ik voel me zo machteloos, zo hulpeloos, zo tekortschietend. Hij kruipt in zijn bed, drukt een kus op mijn hand en hij bedankt me, dat ik naar hem luisterde zonder wat te zeggen. Ik wist ook niet wat ik had kunnen zeggen.

Betraand gezichtje  

Hij weigert de andere dag te eten en te drinken en er wordt al overlegd met zijn zoon dat hij des andere daags een sonde zal krijgen. Dit weigert hij pertinent. Zegt dat het zijn keuze is en dat zij zijn keuze zullen moeten respecteren. Zijn achterkleindochtertje komt met een grote beker drinken naar hem toe en vraagt of hij dat alstublieft wil opdrinken. Hij pakt de beker aan, kijkt naar haar betraande toetje en drinkt. Drinkt, terwijl de tranen over zijn eigen gelaat stromen. Zegt later tegen mij dat hij het het kind niet kon weigeren, maar dat hij zo wenste dat zijn kinderen en kleinkinderen zijn wens zouden respecteren

Zo moe

De andere dag ben ik vrij. Tijdens de avonddienst van die dag heeft de heer kans gezien zichzelf van het leven te beroven. Een briefje achterlatend voor zijn familie. ‘Het spijt me zo, maar ik zie geen andere manier... Ik ben zo moe... sorry’.

Hulpeloosheid

En dan de hectiek die daarop volgt. Politie, recherche, ondervragingen van elke aanwezige. Paniek en hulpeloosheid van de collega's die dienst hadden. Half geuite beschuldigingen van de familie. Vreselijk. We zijn geen gesloten afdeling en hebben geen een op een verzorging. Hoe kan je zo iets voorkomen? Kan je het wel voorkomen?

Humaner einde

Om die reden alleen al ben ik ervoor dat iemand kan en mag kiezen voor vrijwillige levensbeëindiging bij voltooid leven.

Zoveel humaner...

Zoveel empathischer.

Zoveel respectvoller..

Zoveel .........???

Zoveel onmacht en verdriet bij alle betrokkenen.

Familie. Instelling. Personeel.

Maar, vooral, bij degene die alleen nog maar deze uitweg ziet.??

Hoe denk jij over vrijwillige levensbeëindiging bij voltooid leven?

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.